KON. DRUKKERIJ
G. W. DEN BOER
Lange St Pieterstr. F 33
MIDDELBURG
Levert alle soorten
DRUKWERK
in keurige uitvoering
tegen billijken prijs
Bij het schrijven op advertentiën wordt men
beleefd verzocht „OnsZeeland"te vermelden
Geneest en Verfraait de Huid
ONS ZEELAND
17
wier jong huwelijksgeluk zij nog geen schaduw had
willen werpen. Lize was twee dagen geleden terug
gekeerd, vrij onverwachts. Haar man moest op zaken
reis, naar Amerika, had ze vluchtig verteld. Nu
ben ik gauw naar jou gekomen, lief moedertje, had ze
gezegd, een maand eerder dan we gedacht hadden.
En waar is papa? Papa moest naar Amsterdam, zal
daar wel een paar dagen blijven, had de oude mevrouw
van Slooten gejokt. 't Is jammer dat het zoo trof,
maar je telegram uit Parijs, dat je den volgenden dag
al bij ons zoudt zijn, kwam toen hij zijn afspraak reeds
gemaakt had.
Lize zag haar moeder doordringend aan. Ze vond haar
oud geworden in die vijf jaar, die zij van haar was
weggeweest. Haar oogen hadden die doffe uitdrukking
die men altijd bij menschen waarneemt, die veel over
droeve dingen denken, het was ook wel erg stil en
eenzaam geweest voor moeder.
Moet vader vaak op reis? vroeg ze.
Ja, nee, stotterde de oude mevrouw, och, 't ge
beurt nog al eens dat hij weggeroepen wordt.
En nog altijd z'n twee vaste avondjes op de
Witte? informeerde Lize belangstellend.
Ja, ja, ik geloof het wel.... antwoordde haar
moeder onzeker.
Gelooft u 't wel? vroeg Lize geërgerd en ver
wonderd. En opeens voelde zij een innig groot mede
lijden met haar lieve, beste moedertje, dat zich zoo
vaak eenzaam in deze groote kamers moest gevoeld
hebben. Neen, er was in de kamers niet veel veranderd
sedert ze als jong meisje uit huis was gegaan. Ze greep
de bevende handen van haar moeder, de oude me
vrouw kon haar aandoening niet langer beheerschen,
ze snikte het uit, kuste haar dochter nerveus, streelde
haar over het haar: arm kind, arme, lieve Lize.
Lize schrok, bleek, ontdaan, met groote angstoogen
stond ze op, keek haar moeder aan, hulpbehoevend,
verslagen. Het schoot haar door 't hoofd hoe zij
zich haar terugkomst in het huis harer ouders gedroomd
had, iederen dag, het laatste jaar ontelbare malen,
had ze 't zich voorgesteld dat eerste weerzien van
vader en moeder in de Celebesstraat, waar ze als kind
gespeeld had, waar ze als meisje haar boudoirtje had
gehad, het heerlijke, rustige huis, waaruit Han haar
had weggehaald om haar als zijn jonge vrouw mee
naar Indië te nemen.
En nu, na vijf jaar, kwam ze er terug, alleen, geen
feestelijk weerzien, vader op reis, moeder verdrietig,
nerveus, omdat ze wist.
Néén, ze kan 't niet weten, ze zal het niet weten!
Bliksemsnel volgden de gedachten in haar brein el
kander op en ondertusschen bleef ze haar moeder aan
zien met trillende lippen, met bange oogen.
Kom bij me zitten, heel, heel dicht bij mij, zei
eindelijk de oude vrouw. Ik moet eens met je praten,
kind.
Lize schoof een stoel dicht naast die van haar moe
der. Ze voelde een beklemming die haar physiek pijn
deed.... ze kuste haar moeder op het grijze haar,
nam haar handen, streelde die zachtPraat nu
maar, moedertje, praat nu maar.
Het is alles zoo ontzettend, m'n kind, zoo vree-
selijk en ik zou het je zoo graag wat lichter, wat ge
makkelijker willen maken. Ach, wie had dat kunnen
denken, na vijf jaar, dat dit nu juist gebeuren moest.
Ja, moederlief, ik had me 't huwelijk ook anders
gedacht.
Verwonderd keek de oude mevrouw van Slooten haar
dochter aan, Ze had dus al iets gehoord van de schande,
die haar man over het huis had gebracht, flitste 't door
haar hoofd, ze zou nu gemakkelijker de dingen kunnen
zeggen.
Ach ja, Lize, lief kind, we hadden nooit kunnen
denken dat de dingen zóó zouden loopen.
Nee moes, het ging zoo goed, ik was gelukkig,
als ik uw brieven kreeg.
Papa schreef je niet veel, de laatste maanden
heelemaal niet meer, hij had 't druk, zei ze ietwat
schamper, maar Lize merkte 't niet op.
't Ging alles zoo goed, de eerste paar jaar nadat
je weg was, vervolgde de oude mevrouw. Toen ik 't
voor het eerst hoorde, heb ik je er nooit over willen
schrijven. Ik had zoo op dit weerzien gehoopt, zonnig,
blij, gelukkig na zooveel jaren van scheiding. En toen
kwam dat ontzettende.
Lize, de oogen vol tranen, knikte enkel.
Ik zal 't nooit vergeten, vervolgde haar moeder,
dat ééne oogenblik van m'n leven waarin ik alles onder
me weg voelde zinken. Ja, hoe zoo n fatale brief met
een vrouwenhand geschreven, iemands leven met één
slag verwoesten kan
Lize liet hevig ontdaan de handen van haar moeder
los. Een oogenblik zag ze haar aan, toen liet ze snik
kend het hoofd in den schoot van de oude dame vallen.
Toen ze wat bedaard was, kwam haar eerste vraag:
Hoe wist u 't moedertje? Wie schreef het u
uit Indië? Ik kón u niet schrijven. Drie, vier keer
ben ik een brief aan u en papa begonnen, maar dan
verscheurde ik hem weer. Han heeft me nooit lief
gehad, 't Kan niet! Van af dat we in Batavia woonden,
een paar maanden na ons trouwen, kwamen er brieven
voor hem uit Holland, uit Den Haag, waarover hij me
nooit sprak. Totdat ik een klein jaar geleden een van
die brieven op zijn schrijftafel vond, open. Van een
vriendinnetje van hem, uit een dancing in Scheve-
ningen, die naar hem toegekomen is in Batavia, door
hem geroepen en terwijl ik dacht.
Lize snikte opnieuw, maar ze herstelde zich spoedig.
Enfin, mama, het is nu allemaal voorbij, u weet het nu
en papa.
Papa zal nog wel geruimen tijd wegblijven, viel
de oude vrouw in. Haar drama van een gevonden brief,
na twintig jaren huwelijksleven, zou ze nü niet ver
tellen. Neen, nü nog niet. Eerst moest ze haar arme
kind, haar kleine miskende lieveling troosten. Nu had
ze weer opeens de kracht alleen haar eigen leed te
dragen.
Die arme papa, zei Lize, hij heeft 't zoo druk.
Hij zal wel erg naar u en mij verlangen.
De oude mevrouw van Slooten zuchtte.
Papa is erg veranderd, zei ze zacht.
en MfX
^GENEZIMG
ELKE PLEK
van Uw a
iïvHUID^
