ONS ZEELAND
IT
zich over het lichaam van Ziminsky, die in de borst
getroffen was. Het geweer lag op den grond.
Uit een bovenvenster viel juist een manestraal over
mijn armen vriend, die in de armen van den schild
wacht rustte.
Ik vrees dat ik goed gemikt heb, mompelde de
Duitscher. Ik zag een witte figuur, die op mijn
aanroep niet antwoordde. En ik heb orders om op zien
te schieten. Ach Dat God mij vergeven moge
Haastige menschen kwamen aanrennen. Toen ik bij
den Graaf geknield lag, begreep ik, dat zijn seconden
geteld waren. Hij herkende mij en glimlachte en die
weemoedige glimlach joeg mij de tranen in mijn oogen.
Ik boog mij om de woorden op te vangen, die zijn
bleeke lippen fluisterden.
Ik kwam om je gezelschap te houden. De schild
wacht heeft geen schuld. Vaarwel, mijn vriend.
ik ben blij.... blij.... Mijn liefste, zij is aan mijn
zij, haar armen voel ik om mij heen.
Zijn lijk werd weggebracht en ik ging weer naar
mijn kamer, waar ik een paar blokken hout op het
vuur legde. Ik bleef op den parketvloer heen en weer
loopen, met mijn gedachten bij de tragedie, die het
kasteel was komen bezoeken. Voor dezen laatsten
doode was de Graaf de Compégnade tenminste niet
verantwoordelijk.
De laatste Waarschijnlijk niet, want von Arnhelm
was nog in leven
De commandant trad binnen. Hij was heelemaal
gekleed, misschien ook was hij niet uit de kleeren
geweest. Hij sloot de deur en keek of er een sleutel
op was, maar deze ontbrak. Een vloek uitstootend,
plaatste hij den rug van een stoel zóó onder den
deurknop, dat openen van buiten niet mogelijk was.
Ik wil alles weten over den dood van Ziminsky,
viel hij uit. Ze vertelden mij, dat het een ongeluk
was, is dat zoo
Zonder twijfel.
Hoe is dat toegegaan
Ik vertelde hem wat ik wist. Hij scheen er door
opgelucht en een armstoel naar het vuur schuivend,
liet hij zich er in vallen. De schok had hem ontnuch
terd, maar zijn zenuwen waren kapot. Blijkbaar was
hij blij, gezelschap in mij te vinden. Ik trok daarvan
partij en waagde te zeggen
Als u het goed vindt, commandant, dan wil ik
u graag eens vertellen, wat mijn vermoedens zijn met
betrekking tot den dood van uw officieren.
De angst had hem getemd, ofschoon zijn antwoord
wat duivel zoudt u daarvan weten brutaal genoeg
was.
Ziminsky heeft mij van het geheim verteld, zei
ik, terwijl ik op den rand van het bed ging zitten.
De purperen blos van woede verdween opeens van
zijn gezicht. Zijn dunne lippen brulden zich verach
telijk.
Laat mij u waarschuwen, u niet in zaken te men
gen die u niet aangaan, gromde hij. Met spionnen
ben ik-gewend, korte metten te maken.
Wel, dan zal ik het wel voor me houden, ant
woordde ik.
Nee, je zult het me zeggen, maar als je me
leugen op den mouw speldt, laat ik je neerschieten.
Die voorwaarden neem ik aan. Luister De
brief die u ontvangen hebt, was duidelijk genoeg. Het
was de graaf, die kapitein Foulkes doodschoot luite
nant Neitzche is door de hand van een anderen
Fransch patriot gevallen, maar de Engelschman He-
seltine is weer door de Compégnade in een der ge
vangenissen van het kasteel gedood.
Hoe komt u daaraan barstte de ander uit,
Ik zag hem afdalen in de gevangenis, waaruit
hij nooit terugkeerde.
Na een pauze ging ik voort
Wat Ziminsky aangaat, de arme drommel, hij
was de tweede officier met wiens dood de graaf niets
te maken heeft. Maar vergeef mij commandant, als
ik zoo vrij ben u te waarschuwen om op uw hoede
te zijn, want ik ben er absoluut zeker van, dat de
Compégnade zich in het kasteel bevindt. Ik zal u
zeggen waarom.
Laten we eens veronderstellen dat het regiment
van de Graaf tot de troepen behoorde, die door ge
neraal von Werder over de Zwitsersche grens werden
gedrongen waar ze ontwapend en geïnterneerd zijn.
Daar hoorde de Compégnade van het lot van zijn
jonge vrouw. Hij nam het wanhopig besluit alléén de
grens weer over te trekken om wraak te nemen. La
ten we verder veronderstellen dat hij op een van die
wreede relieken stuitte, die den weg van generaal
von Werder's leger merkte: een lijk dat daar be
vroren aan den wegkant ligt, of in het spoor van een
artilleriewagen. Dat lijk kan hem een vermomming
hebben verschaft; het kan het lijk geweest zijn van
een van die oorlogscorrespondenten, die overal aan
wezig zijn en wel eens bij ongeluk gedood worden.
De Graaf leent de kleeding van den verongelukte en
maakt zich meester van zijn papieren, onder deze be
vindt zich een pas van von Werder zelf. Op deze
manier uitgerust, zou hij, als hij tenminste vloeiend
Engelsch spreekt.... Enfin, ik zie wel dat ge me
begrijpt.
Het was duidelijk te zien dat de Duitscher voelde
waar ik heen wilde. Hij leek een marmerbeeld, als
bevroren zat hij in zijn stoel. Zelfs zijn pupillen le
ken verstard, terwijl ze voortdurend op me gericht
bleven.
En op deze manier, commandant, ging ik voort,
terwijl ik mijn revolver in mijn zak omklemde op
deze manier is Graaf de Compégnade vermoedelijk
zijn kasteel binnengekomen. Nadat hij dien eersten
avond met u gedineerd had, ging hij naar buiten naar
de stallen om zijn paard te verzorgen, maar op weg
daarheen, joeg hij een kogel door het hoofd van den
kapitein; Neitzche, dat heb ik u gezegd, heeft den
dood gevonden door de hand van een Fransch pa
triot, die op zoek naar een slachtoffer was. Wat He-
seltine betreft, hij had een ontmoeting met den Graaf
in dien kelder waarvan ik u verteld heb waarheen
ik hem vergezeld heb. Daar kwam het tot een ge
vecht en het lijk van den Engelschman ligt op den
bodem van een diepe put. Ziminsky, die in elk op
zicht een echte gentleman was, en dus een heel ander
wezen als u, zou zeker gespaard zijn gebleven. En
nu geloof ik dat u de laatste bent, zooals ik, Raoul
de Compegnade u beloofd heb. En ik zal nu u zen
den naar het oord der duisternis, kijk!
Ik ontvluchtte door het venster eer nog de kruit
damp was opgetrokken. En ik voegde mij weer bij
den troep in Zwitserland zonder dat er veel aan
dacht werd geschonken aan mijn afwezigheid.
De verteller draaide zijn sigarenstompje een tijd
lang tusschen de vingers. Niemand waagde een op
merking en alle bleven kijken naar dat magere ge
zicht met de litteekens. De vloed was aan het op
komen en het monotone breken der golven klonk als
een doodenzang.
Intusschen, zooals ik zeide, besloot de Graaf
de Compégnade, terwijl hij wegwandelde, nooit
