18
ONS ZEELAND
meer zal er een Duitsch leger Frankrijk overweldi
gen, en God geve, dat onze kinderen nooit een oor
log als deze hoeven door te maken.
EEN SURPRISE
door
R. J. BRANDENBURG.
Mr. Martin was ontdaan. Hij was geschokt, hevig
geschokt, en zijn spreekwoordelijk geworden opge
wektheid had plaats gemaakt voor een doffe melan
cholie. Ongetwijfeld moest er een ernstige reden zijn
voor de ontstemming van mr. Martin, als gevolg van
den eersten, plotselingen schrik. Was het een scherpe
daling in den koers van zijn effecten? Was er mis
schien iets met zijn vrouw? Dit laatste is een snoode
veronderstelling, het huwelijksleven van mr. Martin
was gelukkig en zijn echt was gezegend met de ge
boorte van een dochter, Annie, die den aanvalligen
leeftijd van achttien jaar bereikt had. Mevrouw was
iets meer dan tweemaal zoo oud als haar dochter,
droeg het haar geshingeld en zag er uit als Annie's
zuster. Scherpe tongen beweerden dat mevrouw de
jongere zuster was. Nietwaar, de jeugd van tegen
woordig is wat levenservaring betreft het oudere ge
slacht in vele opzichten vooruit. Annie had al gevlogen,
Annie kon eigenhandig een auto besturen en reed dan
met een snelheid van minstens tachtig kilometer. Voor
haar ouders waren deze sensaties nog vreemd.
In één opzicht waren de „ouwelui'' met den tijd mee
gegaan en dat was met het dansen. Evenals Annie
konden Pa en Ma steppen, jazzen en zelfs den black
bottom creëeren. En ook op sportgebied deden ze mee,
al stak hun dochter hen ver de loef af. Toch speelde
Ma een aardig partijtje tennis en Pa speelde hockey,
net als minister Kan.
De leeftijd van Pa?
Hoe gaarne had de schrijver hem de publicatie daar
van willen besparen. Pa was tegen de vijftig, maar
krachtig en vief als een goeie dertiger, een echte sports
man, bruin van gelaatskleur en stevig van handdruk.
Mr. Martin was ontdaan.
Ik wil u thans niet langer in de onzekerheid laten
omtrent de reden.
Mr. Martin had dien morgen, toen hij zich voor den
spiegel in de hotelkamer met pijnlijke nauwkeurigheid
een scheiding in het donkere haar trok, de eerste grijze
haren bespeurd.
En in den trein gezeten, op weg naar huis, na een
buitenlandsche zakenreis van een maand, zat hij maar
al over die grijze haren te piekeren. Ja, hij werd oud,
hij voelde het, het zou niet lang meer duren of hij
kon niet meer mee.
Zijn blijdschap, dat hij dien avond weer thuis zou
zijn, vlood heen. Hij verlangde er nu eigenlijk heele-
maal niet meer naar om zijn vrouw te zien. Ze was
toch een stuk jonger dan hij en bovendien geshingeld.
Een mooi cadeautje om mee van de reis te brengen:
vier grijze haren. Nee, hij kon haar eenvoudig niet on
der de oogen komen, tenminste vanavond niet. En hij
besloot in de hoofdstad te overnachten en den volgen
den dag door te reizen.
Teneinde weer wat in z'n humeur te komen, dronk
hij in een der grootste restaurants een flinken borrel en
amuseerde zich met te kijken naar een danspaar, dat
op den gladden parketvloer in de felle lichtbundels
der electrische lampen, een vurigen tango danste, toe
gejuicht door het talrijke publiek.
Daarna maakte hij een wandelingetje om den eet
lust op te wekken en om een uur of zeven tracteerde
hij zich op een fijn dinertje. Alles om maar weer in
zijn humeur te komen en de grijze haren te vergeten.
Vooraf dronk hij een glas sherry, bij de visch een
half fleschje Graves, bij het gevogelte een half fleschje
oude bourgogne en voor het dessert liet hij een half
fleschje champagne in den koelemmer zetten.
Wat drommel. Het smaakte hem alles best. Hij was
nog zoo oud niet. Nog geen vijftig. Die grijze haren
moesten een vergissing zijn, een speling der natuur.
Hij bewonderde de matte schoudertjes van het
vrouwtje, dat aan het tafeltje tegenover het zijne zat.
Toch jammer, dat zijn vrouw niet hier was. Hij had
haar kunnen telegrafeeren. Stom, dat hij daar nu pas
om dacht.
Hij rookte een fijne Havanna, dronk zijn mokka met
een pousje en voelde zich heel behaaglijk. Een weinig
licht in het hoofd. Dan maar weer een straatje omwan
delen. Wel ja, hij kon nog best de nieuwe revue gaan
zien. Dus betaalde hij, liet zich zijn pels aanreiken en
stond op straat. De frissche avondlucht deed hem goed.
Toch nog een beetje. of hij op een schommel zat.
Wat botste die juffrouw tegen hem aan, hield hij nu
links of rechts
Stevig zette hij er den pas in en voelde zich heele-
maal opknappen. Keek belangstellend naar het drukke
verkeer. Tal van taxi's passeerden hem, waarin gecos-
tumeerden, lachend en druk gesticuleerend. Zeker een
bal. Was er den tijd voor. Eens vragen aan een agent.
Ja, groot bal masqué. Met een taxi liet hij er zich heen
rijden.
Vol was het in de groote balzaal, de tafeltjes waren
alle bezet en in het groote rechthoek, dat ze omzoom
den, bewogen zich de paartjes in hun fantastische,
kleurige costumes. Serpentines werden geworpen, ba-
lonnetjes gekaatst. Een ieder amuseerde zich kostelijk.
De jazzband liet haar strakke, rhythmische muziek
hooren. Een heldere lach klonk er af en toe bovenuit.
Mr. Martin bleef even als verdoofd staan en werd
toen door een kellner veilig naar een vrijen stoel ge-
loodsd.
Hij bestelde uit dankbaarheid wat en keek met be
langstelling naar het bonte tafreel. Plotseling bleef zijn
oog rusten op een meisjesfiguur, een pierette, zwart
en wit. Ze danste zoo kalm en elegant, sierlijk als een
porceleinen poppetje. Onder het zwarte maskertje
bloeiden haar roode lippen.
Toen de dans geëindigd was, haastte hij zich naar
haar tafeltje en vroeg haar en even later stepten ze
samen. Lief was ze en geestig, een tikje ondeugend,
heel erg ondeugend soms. En hij maakte haar een ge
waagd complimentje, waar ze om schaterde.
,,Of ze niet warm was, niet even in den tuin wilde
wandelen."
Even stribbelde ze tegen, maar toen stemde ze toe.
Hij liep met de kleine pierette, in haar avondmafitel
gehuld, in den tuin. Ze fluisterden samen geheimzinnig.
Nee, hij was nog niet oud, hij had wel charme. Hij
legde zijn arm om haar schoudertje, wat ze toeliet,
maar toen hij haar trachtte te kussen, ontweek ze hem.
En ook wilde ze niet hebben dat hij haar masker op
lichtte. Maar soupeeren met hem, ja, dat was goed.
Ze gingen naar binnen en dansten weer samen, dan
bracht hij haar terug naar haar tafeltje, waaraan een
groep gemaskerde jongelui zaten. Als nu maar spoe
dig het uur van het demasqué sloeg. Hij verlangde er
