m\m EN PCEDEL5
DAG
CN
p
Staking bij „De Schelde" te Vlissingen.
6
ONS ZEELAND
Het echtpaar H. Schot—van Hoeffelen te Tholen her
dacht 30 Mei jl. den dag waarop het voor 55 jaren
ten gemeentehuize tot stand kwam. De beide krasse
oudjes onze gelukwenschen.
men van zijn voetballende landgenooten kweelt, ze
aanmoedigt in het zoete Italiaansch, dat als een zang
is, dan komt er iets als een glimlach op het perkament
van de Engelsche koonen.
,,Balonchieri! Rivolta! Caligaris! Bravo! Bravo!!"
De vlag wappert, heen en weer, heen en weer.
En zóó aanstekelijk is hij in z'n spontane bewonde
ring, dat allen, die om hem zijn, meebrullen, de En-
gelschman het hardst van allemaal. En ik? Vrouwen
zijn veranderlijk! Heel m'n voorliefde voor de Fran-
schen was ik vergeten. Ik blèrde mee, toen het 43
stond.
Vóór me zaten vier dames, twee jonge en twee ouden.
Ze hadden guimpjes mèt baleinen aan, mitsgaders hoe
den die boven op hun hoofd troonden en ze klapten
niet voor de Italianen en ze hadden 't óók niet gedaan
als de Franschen hadden gewonnen.
Ze volgden wel vol belangstelling het spel, maar ze
vonden niet, dat het noodig was blijken van medeleven
te toonen. Ze keken bijna gelijktijdig naar me om en
ik las het „bespottelijk" op hun lippen.
Waarschijnlijk zijn het vier brave, lieve, gereser
veerde vrouwen. Waarom eigenlijk die strenge reser
ve? Waarom mogen wij Hollandsche vrouwen niet eens
uit onze ivoren torens komen?
Was die zoon uit het Zuiden niet bloem-warm en
levend in z'n vurig enthousiasme? En is het niet heer
lijk voor de spelers, wie het ook zijn, aangemoedigd
door Bravo's en handgeklap hun vaak zoo moeilijken
strijd te spelen?
En mogen het dan alleen maar de mannen zijn, die
het spontane gegalm aanheffen, dat als een golf door
het Olympisch Stadion kan rollen?
Neen, duizendmaal neen!
Bij de vele rechten, die we in den loop der jaren
kregen, behoort ook het recht om ons te uiten.
Vrouwen van Holland, galm gerust, weest spontaan
en laten er ©ogenblikken zijn waarop je je koele re
serve laat varen. E. B. B.
Lt.:..
Aan de Schelde gaat men staken,
gaat men rare grappen maken,
moet men zeer voorzichtig wezen,
anders valt er veel te vreezen.
Als de Schelde's naar wij hopen
niet te lang van stapel loopen,
valt er wel te marchandeeren
en een catastrophe te keeren.
Wordt De Schelde invalide?
Was toch altijd zoo solide!
Laat men toch een einde maken
aan dat steenen nooten kraken.
Dikwijls kunnen zulke kuren
slechts den boel in 't honderd sturen
en men staat de tijd moet 't leeren
met zijn zelfgebakken peren.
Directeuren en gezellen,
past toch goed op Uwe tellen,
confereer en vit en wrijf,
maar de hoofden niet te stijf.
't Zij een oorlog groot of klein is,
weet dat hij een wisse dood is
voor het leven aller takken
van de financieele zwakken.
Boomen, die den storm trotseeren
moeten buigen, moeten veeren,
zij die zich daar niet aan storen,
kraken af en zijn verloren.
Menschen, die een ramp bevreezen
moeten zeer toegevend wezen
en bedenk het allen wel:
Vlissings' lot staat op het spel!
Weet te wikken en te wegen,
heusch, Uw eer kan daar wel tegen.
't Is niet laf om toe te geven,
daar waar hoog en laag moet leven;
een verlies, wel potverdorie
is geen strop, maar een victorie!
'k Hoop, dat nog zeer vele jaren
onze Schelde wél zal varen,
dat daar lang nog en terecht:
„Is 't 'n werfje?" wordt gezegd.
WILLEM TELL II.
De staking is intusschen reeds ingetreden. Hoofd
redactie „Ons Zeeland".
/APRIL,,
11.//
30 Mei. Er zijn van die dagen in ieder menschen
leven, welke je een geheel anderen kijk op alles ver
