Fotowedstrijd
ONS ZEELAND
17
Het eenige wat het meisje-aande-telefoon verder nog
hoorde, was het met 'n ruk ophangen van den hoorn
aan den anderen kant.
Miss. Leslie.Thome.
Allemachtig! Ze zag er uit als een jongen, met haar
slanke, rechte figuur en haar krullebol. En haar onver
schillige manieren en haar donkere, diepe stem had
den de illusie van een aankomenden, jongen man, vol
komen gemaakt! Zij had haar rol eenvoudig onverbe
terlijk gespeeld.
Wat was dat voor een brutale streek om hem op die
manier beet te nemen, gebruik makend van zijn begrij
pelijke vergissing bij hun eerste ontmoeting en om op
die manier zijn vriendschap te winnen? Want dat een
van de veelgesmade „moderne" meisjes op een slink-
sche manier zich van zijn sympathie had meester ge
maakt, moest hij zich vol ergernis bekennen!
Hij was er nu ook achter wie de „Miss Thorne" was
geweest, die door Leslie aan de telefoon was geroe
pen. Dat was de tante!
Hij ging terug naar New-York, buitengewoon uit zijn
humeur. En toch was het niet alleen ergernis, die hem
uit zijn evenwicht bracht. Hij miste den jongen, die
in een paar dagen tijds zijn kameraad geworden was,
den jongen, die hem zijn geloof in echte jeugd had
teruggegeven, den jongen, van wien hij wel gewild
had, dat het zijn zoon was geweest of zijn jongere
broer. De gedachte hieraan deed een grimmige lach op
zijn gezicht komen. Die jongen had nooit bestaan! Er
was alleen maar een meisje geweest; een modern
meisje met een jongenskop en een jongensfiguur en
aardige jongensmanieren. Hij was dol geweest op den
jongen. het meisje haatte hij,
In New-York kreeg hij een briefje van haar, ter be
geleiding van een chèque van haar speelschuld aan
hem. Het waren maar een paar regels op een corres-
pondentiekaart.
„Beste Bob Carruthers!
Je bent er natuurlijk achter gekomen, dat spreekt
vanzelf. Het zou me spijten als je boos bent. maar
je bent natuurlijk boos! Ik vraag je vriendelijk het me
niet te vergeven. en me niet te vergeten. Voeg je
grieven tegen mij, maar bij de vele, die je tegen het
„moderne meisje" hebt en troost je met de gedachte
dat een van jouw aangebedenen uit den goeden, ouden
tijd zooiets nooit zou hebben uitgehaald. Wat mezelf
betreft, ik schaam me heelemaal niet en ik vind dat
ik het allemachtig plezierig bij je heb gehad. Dank je
wel!
Met hartelijke groeten,
LESLIE THORNE."
Carruthers scheurde de chèque in kleine snippers en
verbrandde het briefje zoo omstandig alsof hij een
brandoffer aan een grimmige godheid bracht. Maar de
maat van zijn ellende was nog niet vol. Hij pakte een
mondain „Magazine" op en vond een bladzijde met
foto's vanLeslie Thorne. Hij smeet het blad in
een hoek en raapte het even later weer op.
Leslie in rij-costuum, Leslie in een kwiek jacht-pak,
het pak dat hij kende. Leslie op een aardige ponnie
aan het polo-spelen, Leslie wandelend in een of andere
Avenue in een keurig wandelpakje, Leslie als „grande
dame" in een avondjapon. En op al die fotos: haar
oogen helder en klaar als de oogen van een flinken,
eerlijken, aardigen jongen, haar rug, recht als de rug
van een gezonden knaap, maar toch.... haar lippen
lachend, zooals alleen verleidelijke meisjeslippen la-
„Het aantal amateur-fotografen die iets beteekenen,
neemt in Zeeland geweldig toe", hoorden we een des
kundige onlangs beweren. En zoo is het ook! Vooral ge
durende de zomermaanden is in onze provincie het foto
grafeeren tot een sport geworden die met toenemenden
hartstocht wordt beoefend.
Teneinde dezen vooruitgang der liefhebberij-fotografie
eens tot uiting te doen komen, hebben we besloten tot
en met 30 September voor de lezers van „Ons Zeeland"
een fotowedstrijd te organiseeren.
Tot dien datum zal in ieder nummer van ons blad
één foto worden geplaatst, afkomstig van een fotogra
feerend lezer, die het fotografeeren als amateur beoefent.
Beroepsfotografen zijn dus buiten dezen wedstrijd gesloten.
Het behoeft natuurlijk geen betoog, dat alleen de beste
en meest geslaagde inzendingen voor een plaatsje in aan
merking zullen komen.
De inzenders van de foto('s) (opname van aardige
groepen; dus geen stads-, dorps- of landschapsgezich
ten) welke in „Ons Zeeland" gereproduceerd worden, ont
vangen als tegenprestatie een aardige verrassing.
Fotografeerende lezers, aan den arbeid dus. Legt in de
zomersche dagen aardige gebeurtenissen op de gevoelige
plaat vast en doet ons het resultaat van uw werk toe
komen. We stellen niet den eisch, dat de foto's binnen de
grenzen van Zeeland opgenomen worden.
chen kunnen. Dat hij dat niet eerder gezien had, ezel
die hij was!
Carruthers begroef het „Magazine" onder een stapel
oude kranten. Den volgenden dag stak hij naar Europa
over.
En niemand, die dit verhaal met verstand en aan
dacht gelezen heeft, zal het verbazen, als hij verneemt,
dat Bob Carruthers, toen hij na zijn zwerftocht door
het oude Europa, den volgenden zomer Leslie Thorne
trof aan het zonnige strand van Palm Beach, in een
zomerjurk, die verrukkelijk kleurde bij haar rossige
haren en groenige oogen, zijn theorieën over antieke
en moderne meisjes in den Oceaan wierp en zich met
verbazing afvroeg, hoe hij deze „schat-van-een-meisje"
ooit voor een jongen had kunnen houden!
En dat hij het wezen, dat hij als zoon, of althans als
jongste broer had begeerd, thans vroeg zijn vrouw te
worden en zijn vroolijke kameraad voor altijd.
Dat zij geen „neen" zei, zal al evenmin verwonde
ring wekken.
„T MEZIEK".
door
A. A. LEENHOUTS.
De kapelmeester was er steeds op uit, jonge krach
ten voor z'n gezelschap aan te kweeken Al te dikwijls
deed hij de ondervinding op, dat leden, die reeds een
goede steun waren, het dorp verlieten en op één kraéht
kwam het soms aan in het meziek, waaraan hij, kapel-
