ONS ZEELAND
17
Fotowedstrijd
,,Je kent het heele gezelschap," verzekerde hij mij.
,,Kellog, Marshall, Kirt, Lewis en hunne vrouwen. Ver
der niets bijzonders en niet één vervelende er bij, dus
geen kans voor jou om te weigeren. Zeg dus dadelijk
maar ja." Ik stemde toe.
Later op den middag, terwijl ik aan Garretson dacht,
kreeg ik een goed idee, daarom belde ik mijn uitne-
menden gastheer dadelijk op.
Ik had een goed idee over dat feestje van jou,"
zei ik. „Hoe vindt je 't, als ik Teddy Mansfield mee
breng? Wij zijn allemaal dol op biljarten en als we zin
hebben, kunnen we Teddy's prestaties op dat gebied
bewonderen,"
Garretson was verrukt over dat plan, zooals ik wel
verwacht had.
,,Als Teddy Mansfield komen wil, zal het mij en
ons allemaal verbazend veel genoegen doen. Maar ik
ken hem niet."
„Stuur den jongen met een uitnoodiging voor Teddy
en mij. Als hij niets bijzonders heeft, weet ik haast
zeker, dat hij 't aan zal nemen."
Garretson deed wat ik hem had aangeraden en dien
avond ging ik naar een bekende verzamelplaats voor
biljartspelers, waar men Teddy Mansfield meestal kan
vinden als hij in de stad is.
Hij nam Garretson's uitnoodiging dadelijk aan, na
dat ik hem verzekerd had, dat hij niet de held van den
avond zou zijn.
Iedereen die de sportbladen en het sportnieuws uit
de kranten las, kende dezen jongen held van het groene
laken en de drie ballen.
Hij was twee en dertig jaar en de amateur-kampioen
van de beschaafde wereld gedurende de laatste vijf
jaar. Hij had al tweemaal de wereld rondgereisd, had
iedereen verslagen en onder zijn overwinningen waren
die op beroemdheden op biljartgebied.
Maar er was reden voor Mansfield's geheimzinnige
bedrevenheid met de queue. Behalve dat hij het na
tuurlijke flair had, dat noodig is om veel succes te
hebben, behoorde de jonge man tot dat zeldzame en
gelukkige type menschen dat in 't geheel geen zenuwen
bezit. Hij was in zijn manieren rustig en teruggetrok
ken, en kort en vierkant van gestalte.
,,Je zult ze wel aardig vinden, de Garretsons," zei
ik tegen Teddy, toen we den volgenden dag in den
trein zaten. „Hij heeft wel eenigszins een overdreven
manier van converseeren, maar hij is een onderhou
dende vent en zijn vrouw en dochter zijn werkelijk
allerliefst. Wat de anderen betreft, het zijn menschen,
die de moeite waard zijn om te kennen en er is nie
mand in het gezelschap die zijn hand niet geven zou,
om wat van jou biljartkunst te zien."
Teddy grijnsde beminnelijk. Garretson's auto wacht
te ons aan het station met Garretson zelf aan het stuur.
Hij schudde Teddy hartelijk de hand en wij stoven
weg tusschen de Westchester heuvelen. Nu moet ik
hier iets over Garretson zeggen.
Om te beginnen heeft hij meer geld, dan dat hij ooit
gebruiken zal, maar er was een tijd in zijn leven toen
alles er anders uitzag. Hij begon als correspondent
voor een nieuwsblad en zooals ze zeiden was hij heel
goed. Toen heeft hij een paar jaar de wereld rond
gewandeld, maakte toevallig een paar oorlogen en op
standen mee voor zijn krant en deed kennissen op in
alle landen der aarde. Zijn vrienden loopen zeer uit
een: Prinsen van den bloede en Parijsche apachen.
Zijn wederwaardigheden zouden het dikste boek wor
den dat ooit geschreven is. Hij is lang, mager en zenuw
achtig; als hij een verhaal vertelt, beweegt hij zijn
„Het aantal amateur-fotografen die iets beteekenen,
neemt in Zeeland geweldig toe hoorden we een des
kundige onlangs beweren. En zoo is het ook! Vooral ge
durende de zomermaanden is in onze provincie het foto
grafeeren tot een sport geworden die met toenemenden
hartstocht wordt beoefend.
Teneinde dezen vooruitgang der liefhebberij-fotografie
eens tot uiting te doen komen, hebben we besloten tot
en met 30 September voor de lezers van „Ons Zeeland"
een fotowedstrijd te organiseeren.
Tot dien datum zal in ieder nummer van ons blad
één foto worden geplaatst, afkomstig van een fotogra
feerend lezer, die het fotografeeren als amateur beoefent.
Beroepsfotografen zijn dus buiten dezen wedstrijd gesloten.
Het behoeft natuurlijk geen betoog, dat alleen de beste
en meest geslaagde inzendingen voor een plaatsje in aan
merking zullen komen.
De inzenders van de fotofs) (opname van aardige
groepen; dus geen stads-, dorps- of landschapsgezich
ten) welke in „Ons Zeeland" gereproduceerd worden, ont
vangen als tegenprestatie een aardige verrassing.
Fotografeerende lezers, aan den arbeid dus. Legt in de
zomersche dagen aardige gebeurtenissen op de gevoelige
plaat vast en doet ons het resultaat van uw werk toe
komen. We stellen niet den eisch, dat de foto's binnen de
grenzen van Zeeland opgenomen worden.
handen als wilde hij zijn hoorders hypnotiseeren en
soms slaagt hij er bijna in. Verder is hij edelmoedig
als er een fout gemaakt is, loyaal tegen zijn vrienden
en een beminnelijk mensch. Ik geloof, dat hij meer
vrienden heeft dan wie ook, en het was duidelijk dat
van het oogenblik dat hij Teddy Mansfield de hand
schudde, deze ook tot hen zou gaan behooren.
Het feestje was een succes. Wat Garretson onder
neemt, is dat in den regel. Het diner verliep goed en
Mrs. Garretson was zeer bezorgd of Teddy Mansfield
zich wel goed amuseerde. Na het diner nam Garretson
ons mee naar de rookkamer en met grappen, anecdoten
en vroolijk gepraat ging de tijd voorbij tot Garretson
zich van het gesprek meester maakte.
Hij vertelde ons van een karavaantocht door de
groote woestijn en van leeuwenjachten in Midden-
Afrika en toen de rook van onze sigaren dikker werd
en Garretson met zijn diepe zachte stem sprak, voelde
ik mij bijzonder gevleid, dat ik dezen man kende en
zijn vriend en gast was.
„Ik weet niet of jelui je het verhaal herinnert," ver
volgde hij, terwijl hij een nieuwe sigaret opstak, „maar
destijds drong het tot hier door en werd er in de kran
ten over geschreven. Toch scheen de schrijver heel
weinig de juiste toedracht te kennen. Het betrof des
tijds den Tsarevitch, den zoon van den vermoorden
Keizer van Rusland. Er was een aanslag op hem ge
pleegd toen ik in St. Petersburg was; toendertijd was
ik niet-officieel verbonden aan het vroegere gezant
schap daar.
Ik had en heb nog, als jelui wel zult weten, verschil
lende invloedrijke vrienden bij den Russischen adel.
Een van hen was een jonge Graaf Orloff, een van de
lievelingsofficieren van den Tsaar, en door mijn vriend-
