ONS ZEELAND
SCHOUWSCHE VERZEN.
8
Het oude Thoolsche veer dat verdwijnen gaat. Niemand zal het
betreuren.
NAE' WESSCHOUWE
As j'over de groóte zeêdiek riêdt,
Dan lei 'eêl 't eiland vo' je ope
Groen van 't gos, gries van de klei,
Loaie duiven, rij an rij!
Midden in de wêien groeit er 'n bosje plumen:
Achter die boómen lei 'n ostie te kumen!
An de zeêkant, in d'inlaege, dae' golven stae,
Op d'r eilandjes, groen tusschen 't schuum,
Zitten de meeuwen, de lievens, de starren,
Flak bie mekaore, mekaore te sarren!
Ze pikke, ze schreêuwe, dat 'ooren en zién vergaet,
Ze zitte te broeien, ze binne mieters kwaed
An de lankant kiek je tot an Brouwsaeven,
Mit z'n groóte kêrreke, zo oud as de grond
In aol die kleine durrepen,
Zitte op d'r 'urreken,
Tusschen den oest, die a' bleik oort, in t blad
Van de peeën, in 't gos al op zwad!
Réchte vo'je, dae' lêgge de dunen
Scherrep wit boven 't groêne land!
De dunen dae' de kollen in broeie,
De dunen dae' de kenienen in stoeie,
Die dunen binne sterreker as d'n diek van klei
Ze lêgge achter mekaore, rij an rij
De viertoren kiek boven den dune uut,
Dat meneertje ei 't ard te verduren.
In 't naejaer as 't giert,
In de winter as 't vriest!
Ie kiek nae de zeêë, die is nie te vertrouwen
Wan nog aoltied zitte m'n mit d'n meerman 't'oüwen
„Westerschoüwe, 't za' je beroüwe,
Dat je 'enome eit mien vrouwe!
Westerschoüwe za' vergae,
Ma' den Plompen toren za' bluve stae
Da's 't versje van de meerman, toe' m'n z'n wuuf
'enome,
In dikkels perbeert 'n d'r trug te kriegen!
Mar ie krieg ze nie vromme,
Al zouw 'n d'r zellef om komme
Westerschoüwe za' bluve bestae,
Al kan d'n Plompen toren nog wel es vergae
(Vervolg).
„Heb je gehoord wat ze zeide", vroeg Dolf, „wij zijn
hier op den verkeerden weg, we moeten dat pad heb
ben dat afgesloten is met een grooten hoop steenen,
maar ik weet niet waar dat is."
„Ja", antwoordde het meisje, „dat heb ik ook ge
hoord, maar als ik mij niet vergis heb ik een eind terug
een grooten hoop steenen gezien, dan zullen we daar
zeker moeten zijn."
31 AduJOo^je vvysT
Her pap aan
„Maar hoe komt dat dan, dat ik dat niet gezien heb?"
„Wel die oude heks heeft natuurlijk het pad on
zichtbaar gemaakt met bladeren en takken, en jij liep
toen juist met me te praten en zoodoende had je zeker
geen erg in dien stapel steenen. Maar kom, Dolf, laten
we nu weggaan en probeeren daar te komen, want
je weet, ze zeide, dat als je daar was, je gauw in
veiligheid en bij den ouden koning in het Paleis zou
zijn".
„Ja, Blauwoogje, gelijk heb je," antwoordde Dolf.
Voorzichtig en steeds uitkijkend of ze de oude heks
niet meer zagen, liepen de kinderen hand in hand het
pad een heel eind terug, totdat Blauwoogje wees op
een donkere massa, die zich een eind van den weg
af tusschen dichte struiken verhief.
Dat was de stapel steenen, waarvan de heks sprak.
En het was ook net zooals Blauwoogje al vermoedde,
de heks had het pad haast onzichtbaar gemaakt, door
er bladeren en takken op te gooien.
Zoo snel ze konden liepen de kinderen nu naar de
steenen en ja hoor, daar achter zagen ze heel duidelijk
een smal pad gaan.
Wordt vervolgd).
