HERVONDEN GELUK
ONS ZEELAND
17
vielen een nieuwe hoed, een mooie mantel, een paar
blinkende laarzen op. Maar was er toevalligerwijze
een heer, die ook bij Annelize's kantoor werkzaam
was, in haar gezelschap, dan zag ze dadelijk hoe pijn
lijk dit voor Erik was. Was het omgekeerd en liep
Erik in gezelschap van een jonge dame, wat, dat zij
hier opgemerkt, zelden gebeurde, dan brandde de ijver
zucht in 't hart van de bekende onbekende Annelize.
Zij hielden van elkaar. Dat zagen ze beiden helder
in. Een gelukkig toeval hielp hen. Op zekeren dag ont
moetten zij elkander weder, doch nu was Erik in ge
zelschap van een aan hen beiden bekenden heer. Zij
werden aan elkaar voorgesteld. Dat was wat anders.
Ze bloosden, lachten en. deden als heel oude
bekenden. Nu behoorden ze bij elkaar. Na een poosje
spraken ze af, samen naar de bioscoop te gaan. Erik
bestelde een loge. Den geheelen dag waren ze in span
ning. Eindelijk ging het dan komen. Eindelijk zouden
ze elkaar van nabij kennen. Annelize's hartje joeg, ze
werd beurtelings warm en koud, en kon haast niet tot
den lang verwachten avond geduldig zijn. Welke lucht-
kasteelen bouwde ze al niet. Zelfs haar bruidsjapon
h: d ze reeds in 't hoofd.
Eindelijk, 't was half acht. Erik stond op straat te
wachten.
Hand in hand gingen ze de bioscoop binnen. Einde
lijk vonden ze elkaar, nadat ze elkaar jarenlang voor
bij geloopen waren. Verrukt keken ze elkaar in de
oogen. Dicht tegen elkaar aan zaten ze stil in de don
kere loge.
Erik boog zich om Annelize's kleine handen te kus
sen, die stil, als witte bloemen in haar schoot lagen.
Haar handschoenen vielen op den grond, hij bukte zich
dieper om ze op te rapen. Toen maakte zich een on
uitsprekelijke gewaarwording van hem meester. Het
liep hem koud over den rug. Stil, in het donker, keek
hij van ter zijde naar Annelize, zijn geliefd meisje.
Kon het mogelijk zijn
Daartegen doet niemand wat. Men neemt tegen een
dergelijke lucht voetbaden. Maar zij verstoort elke
harmonie tusschen twee verliefde harten.
Doch ook met Annelize had een verandering plaats.
Zij rimpelde haar neusje en probeerde ongemerkt weg
te sluipen. De film duurde oneindig lang.
,,Ik heb hoofdpijn", zei ze nog voor dat het uit was,
en stond op.
Goddank, dacht Erik en bracht haar zonder een
woord te zeggen buiten.
Bij de tramhalte namen ze koel en gansch in de
vormen afscheid, niets werd gezegd, niets werd af
gesproken.
Erik ging in een café en dronk twee gloeiend heete
koppen koffie, om zijn teleurstelling weg te schroeien.
Annelize schreide zich thuis in slaap.
Na afloop van de voorstelling ruimde de suppoost
van het bioscoop-theater de zaal op. Hij haalde zijn
laarzen uit den hoek der loge, waar zij den geheelen
avond gestaan hadden. ,,Een prachtig idéé", dacht hij
het is een echte weldaad in andere schoenen te stap
pen, als men zich den geheelen avond de voeten
gloeiend warm gestaan en geloopen heeft. Zoo'n bios-
cooploge is toch voor alles goed.
door
J. P. B a 1 j
Peinzend zat Ina Donkers op haar eenzaam, klein
kamertje in één der volksbuurten van Amsterdam. Het
De schilderachtige molen aan den weg Kapelle-Biezelinge
was 4 uur des namiddags en de schemering daalde
reeds over de stad. Als grauwe schaduwen zag ze uit
het raam van haar vertrekje nog de schoorsteenen der
huizen, die de nauwe binnenplaats, waar zij op uitkeek,
insloten.
Hier en daar werd reeds licht opgestoken en in het
huis recht tegenover haar zag ze de kleine, flikkeren
de lichtjes van kaarsen, die een Kerstboompje een fan-
tastischen aanblik verleenden.
Kerstdag Hoe heel anders dan vorige jaren zou
deze dag thans voor haar worden. Wat een dag van
vreugd was dat steeds voor haar geweest in haar
jeugd, toen ze nog een onbezorgd leventje had, bij
haar ouders in Gouda, waar haar vader een goede ge
meentebetrekking bekleedde. En ook in later jaren
was Kerstdag altijd een dag van geluk voor haar ge
bleven, dien zij gezellig in huiselijken kring door
bracht. Totdat voor enkele jaren de breuk met haar
ouders kwam Zij had de liefde van een flinken, jon
gen kerel versmaad, om met een ander in Amsterdam
een nieuw leven te beginnen. Spijt had ze daar niet
bepaald van gehad, de eerste paar jaar had ze geluk
kig geleefd, hij was goed voor haar geweest, en zelden
dacht ze nog aan haar vroeger tehuis. Maar op Kerst
dag herinnerde alles haar weer aan de vroolijke uur
tjes, die ze vroeger bij den Kerstboom placht door te
brengen.
De laatste maanden was het geluk haar echter on-
