ONS ZEËLAND
5
Rechts: De heer M. Beun die dezer dagen een kwarteeuw veldwachter te Oostburg was. Midden: De heer C. van Leerdam Hz.
was Zondag 28 Oct. 45 jaren organist te Nieuw- en St. Joosland. Van tal van zijden bereikten den organist blijken van
waardeer,ng. Midden Vrijdag 2 Nov nam de heer M Petri hoofd der school te Bath, afscheid van zijn leerlingen daar
hij het onderwijs met pensioen gaat verlaten. De heer Petri is 47 jaar bij 't onderwijs en vanaf 1 jan. 1902 dus
bijkans 27 jaar te Bath.
len, dat 'm weer wat te binnen schiet. Hij spuwt eens
met wiskundige zekerheid op steeds denzelfden steen en
wrijft even met den rug van zijn hand langs zijn mond.
De mannen met hun handen diep in hun broekzakken
schikken zich naderbij en de jongeren gnuiven.
Luister, daar begint ie „Ja, 'k weet 't nog goed
dat onze ouwe keunink Wullem drié 'ier 's een bezoek
zou brienge. Ie zou toen mit zoo n raederboot komme.
Natuurlijk 'adde we al weken van te vore aolles in
orde 'emaekt om de ouwe keunink te ontvangen want
dae' most bie 'efeêst worre, zoo'n lolletje overkwam je
nie' elleken dag. M'n eêle 'uus'ouwen lag al daegen on
dersteboven, want de meisen mieke papiere rozen om
de straeten te versieren in de jongers gienge onder den
toren in in de schoóle tummere in 'êlpe an de eêre-
poorten. Ze mieke aol m'n spiekers op in m'n
aemer in nieptange èk nooit meêr terug 'ezie. Kees van
mien kwam bie die grappemaekerie nog 's thuus mit drie
geweldige deuren in z'n broek, dus die 'ad al genog
eêrepoorten in wier' dan oök sebiet deu' z'n moeder op
't bedde 'egoöid mit zukke groöte klappen. Gert
houdt hier even op want de aandacht van z'n audito
rium wordt afgeleid door het hondje van Kees van
Merien, dat blijkbaar al te wellustig een hoeveelheid
visch en andere ingrediënten in zijn slokdarm heeft
doen verdwijnen, althans het dier deponeert den gan-
schen inhoud van zijn maag met een kotsend geluid op
de straatsteenen. Gert's humoristischen geest laat hem
nooit in den steek, waarom hij dan ook roept „Gauw,
Kees, de pot. de pot. je 'ond is an 't spoegen.
Als het daverend lachgebulder om dezen-zet van Gert
wat^ bedaard is, vervolgt hij zijn afgebroken verhaal.
„Ja", zeit ie, „we zoue dan de keunink 'n endje tege
moet vaere. 'K weet nie' meêr wie of er over was
begonnen mè' we moste aollemael 'n 'oögen 'oed op
zette. 'k 'Ad nog nooit zoo'n gek spul 'ezie, aol die
snuiters mit 'n begraevers'oed op d'r kop an boord,
t Gekke Leent je 'ad 'n gekleêde jas an in die was zoo
groen as gos, in Jaop van Bram 'ad 'n wit vestje an
dat op z'n buuk mit de knoppen nie' dichte kon, mè toen
ad z'n wuuf d'r mè' 'n paer veiligheidsspellen an 'esto-
ke. 't Was net 'n kemediantetroep in 'k docht bie
m'n eige wat mot z'n Keuninkleke 'Oogheid dae' noe wè'
van dienke. Mè' we 'adde leut dat mot 'ezeid weze,
want we waere nog mè' net uut de kaoie of dae gieng
m'n 'oógen 'oed d'r al van deu'. D'r woei nog al 'n
flienk briesje, zoodat in tied van 'n ommezien d'r eêl
wat zwarte kachelpuupjes op 't waeter dreve. Om ze
trek al op te pikken was geen gelegen'eid, want de
keunink kwam al an 'evaere, dus degene die z'n 'oed
weg 'ewaoid was kon 'm smiddags op gae' vissche lings
den diek. Afijn ik 'ad d'r nie' zooveel sgiet van want 't
was nog 'n 'oed van m'n overgrootvaoder
Toen we bie de raederboot kwaeme begonnen we
't Wil'elmus te ziengen mè' je mot nie' vraege of
t valsch klonk, t Wierd een geweldig soepzoodje want
we krioelden aollemael om die boöt zoodat die ten
lange leste nie' meêr voor of achteruut kon vaere. De
keunink kwam toen zeis vóór op de kop in zei: „Zeeuw-
sche jongens nou moeten jelui oppassen dat 'r geen
ongelukken gebeuren"'k Vergeet 't nooit meêr dat
toen Lambert van Saen ie is noe a'lank begraeve --
een buiging maekte in zei „Dat za' wel gae Sire, we
binne flienke vaerensgezellen." 'k Weet nie' of de Sire
ook erg 'ad in de staertjurk, die Lambert an z'n lief
'ad, mè ik zie nog de pandjes wappere in den wind.
In as je dan even bedienkt, dat Lambert z'n mond-
'oeken, zooas aoltied, vol mit tabakskwiel waere, dan
kun je wè' begriepe wat 'n petret of ie was. Afijn
de keunink kwam veilig an wal mè' ie most nog meêr
durpen op 't eiland bezoeke dus ie maekte 't nie' zoo
lange mè dat was nie' noódig oök, want toen begonnen
we pas te feêsten, dat begriep je.
Als de kromme Gert zoo aan 't verhalen is, dan is
hij in zijn element. Met zijn grimassen en karakteris
tieke bewegingen illustreert hij zijn vertelling op zoo'n
wijze, dat de grootste brombeer om hem lachen moet.
Er zijn van die menschen, wier grootste bekwaam
heid bestaat in 't afkammen van anderen, die beweren
dat Gert liegt alsof 't gedrukt staat, maar toch blijven
ze luisteren als ie vertelt van z'n tochten om mossel
zaad naar de Zuiderzee.
Hoe ze eens bij zoo'n gelegenheid een fijne bank
met prachtig zaad gevonden hadden waarop ze alleen
met eigen dorpsgenooten aan 't visschen varen. De bank
was niet groot en zou net voldoende geweest zijn om
hen allen aan de vracht te helpen als de „groötebroe-
ken niet gekomen waren. Dit zijn mosselaers van een
andere plaats. Die kerels hadden een broek aan, welke
bijna tot aan d'r kin kwam en dan droegen ze nog
„galgen" vertelde Gert.
Ze konden die lui natuurlijk niet wegjagen, maar
toen was Gert op psalmwijze gaan zingen
O, groote God, de heid'nen zijn gekomen,
Zij hebben onze zaadjes weggenomen.
Maar daar hadden die heidenen om gelachen de
broekemannen hadden fijn geholpen om 't mosselzaad
bankje schoon op te maken.
Bij een andere gelegenheid vertelde Gert, dat het
eens zóó warm was, dat de muschjes zaten te gapen op
de dakgoot en stille.... d'r was geen greintje wind
