ONS ZEELAND
17
De niesbui tijdens een jacht
COPYRlSMT P 1S BOX 6- <OP€NHAC- r
geweven om die vliegende kwelbeesten te vangen. Zelf
kon Knorre d'r niet veel aan doen. Met z n bewegelijk
krullestaartje had ie, met wanhopigen moed, zijn vlee-
zige, blozende billen gestreeld en bekwispeld, maar de
kleine duivels kwamen telkens weerom.
Maar nou waren er geen vliegen meer en de spinnen
hadden 'm ook gesmeerd. En omdat Jaop van Anne-
kee een betonnen vloer in 't varkenshok had laten leg
gen, waren d'r zelfs geen ratten om den vierbeenigen
dikzak gezelschap te houden. Alleen lag ie, en alleen,
maakte ie z'n korte wandelingen door het kot en in
den loop. en toch, ofschoon ie dus 't rijk heelemaal
voor zichzelf had, slobberde ie steeds, met dezelfde be-
geerige gulzigheid, zijn bak leeg. Maar niemand had
'm dit ooit kwalijk genomen, en Lena, de vrouw van
Jaop, had meermalen goedkeurend geknikt en gezegd
„Goed zoo ouste, froet aolles mè schoöne op, dan
krieg je 'n flienke reuzel."
En zoo was hij van een klein, blank knorrebiggetje,
de plompe logge spek- en vetkolos geworden. Als de
buren eens bij 'm keken, hadden ze gezegd „Jaop,
je vêrke doet 't goed. Korte pootjes in n breê rik.
Kiekt 'n is deu' zakke van onder, 't Is om de duvel
geê binnenvetter." t
Jaop knikte dan zeer zelfvoldaan, en na n flinke, ge
notvolle haal aan z'n doorrookertje, zei hij: „Ja, 'k weet
wè' wat voor soort biggen of 'k kaope mot. As k m
in November slacht, dan 'aelt ie best de vier 'onderd
pond.ij'
En nou, vandaag, was t de dag, dat het varken d r
aan zou gaan.Geslacht zou hij worden, want „goei-
en tied, ie oört vee' te vet", meende Jaop. En daarom
was Piet de slachter besteld voor vandaag 12 uur.
's Morgens half negen hadden ze de worstbak en
't meschien en de kapblok al bezorgd. Jaop had den
vorigen dag reeds tien bossen stroo gekocht voor het
branden van het varken en pakken zout om 't spek en
vleesch in te pekelen. En Lena had de spekton flink
uitgeschrobd en oude lakens opgescharreld om de var-
kensdeelen op neer te kunnen leggen, want je kunt
dat vleesch en spek, wat je eten moet, toch zoo maar
niet op de steenen leggen hé
De slachtdag was dagen lang een onderwerp van
gedachtenwisseling geweest.
„Jaop, dienkt 'r om da' j mee 't slachten, dien ouwen
broek antrekthad Lena gezegd, en Jaop meende te
moeten memoreeren „Laete we nie' vergete om moei
Liesbeth 'n flienke balie woste te geven en 'n stikje
van de lever."
Lena was het roerend met dit voorstel een-s geweest,
want je kunt nooit wete, die moei^ Liesbeth is 'n ouwe
goudvienke, in meschien as ze d r oögen, voo goed,
toeniept, laet ze nog wè' wat voor ons over in 'n ouwe
kouse.
Aldus was alles in orde gebracht om den armen
veelvraat, met de noodige plichtplegingen, bij zijn voor
vaderen te verzamelen.
Op den morgen van dezen, zijn laatsten levensdag,
had Lena 'm nog zijn portie gerstemeel met aardappel
schillen gegeven. Even gulzig, en wellustig als altijd,
was ie d'r op aangevallen, en Lena had gezegd „Ja,
