En zoo zwierven de Waltmann's kinderloos en le
venslustig nagenoeg gehee1 Europa en een flink brok
Indië door. Het eene jaar kon men hen in Parijs tref
fen, het andere in Batavia, een derde jaar weerklonk
hun Duitsch accent in Kopenhagen. Waltmann was
n.l. een der vooraanstaande employé's van een Duit
sche handelsfirma met onbegrensde aspiraties, en hem
gewerd na een succesvollen aanloop in het moeder
huis der ondernemende exporteurs de taak hun ver
metele droomen ten deele te verwezenlijken.
Gedurende de eerste jaren van hun huwelijksleven
hadden de Waltmann's nooit lang peinzend stil gestaan
bij het wel eens vluchtig uitgesproken vermoeden, dat
zij wellicht altijd zonder kinderen zouden blijven. Hun
levensomstandigheden leidden toen nog niet tot medi
tatie over een onderwerp van dezen aard. Ze waren
beiden ietwat luidruchtig en oppervlakkig van aanleg,
ze hielden er van bij voorkeur de zichtbare, vroolijk-
glanzende vruchten uit den wereldschen tuin van
vreugden te plukken, en dan. ze hadden geen tijd
om met elkaar in de verborgen hoekjes van hun harten
te spieden. De Waltmann's waren volgens een van de
vele vrienden, die ze zich in den loop der jaren in ver
schillende landen gemaakt hadden, een paar bezige,
zeer lustige, Duitsche Wanderer, twee van den morgen
tot laat in den nacht kirrende vogels, die voorloopig
nog geen tijd konden vinden hun toch steeds tijdelijke
knusse nestjes met jong leven te vullen.
Dit excuus nam het echtpaar gereede over, en als
een nieuwe kennis, met de vriendelijke en vergeeflijke
onbescheidenheid, vele nieuwe kennissen eigen, zich
voor de gezinsformatie interesseerde, dan luidde het
door een glimlach ingeleide antwoord onveranderlijk
,,Twee sterk later als we tijd hebben meer."
Daarbij bleef het.
De wijze waarop hij zich van zijn slechts vaag om
lijnde eerste opdracht in Engeland kweet, werd aan
leiding tot zijn pionierwerk in vele andere landen,
en tevens tot het huwelijk, waarvan hierboven eerst
melding werd gemaakt, nadat het echtelijk bootje reeds
lang zee gekozen had.
Mede door de talrijke, elkaar snel opvolgende over
plaatsingen, was het leven der Waltmann's verre van
eentonig. Iedere nieuwe stad in de vreemde landen,
waar hij handelsconnecties aanknoopte en een onder-
afdeeling van zijn 'firma tot leven moest wekken,
bracht, behalve zakelijke variaties en een aantal per
soonlijke beslommeringen van minder prettigen aard,
steeds introducties tot kringen, waar ze zich, dank zij
hun maatschappelijke positie, hun niet te hoog ge
stelde geestelijke verwachtingen en hun internationale
flair spoedig behagelijk konden gevoelen. In ieder land
bleken de dagen te kort. Het diner besloot als regel
de zakelijke en huiselijke dagtaken, in ruil waarvoor
de heer Waltmann een zeer ruim salaris, mevrouw een
niet bekrompen huishoudgeld genoot. Op de uren, die
den hoofdmaaltijd van de nachtelijke rust scheidden,
werd regelmatig beslag gelegd door bridgende, dan
sende en laat soupeerende vrienden of wel door
schouwburgen, concertzalen, en door vele andere at
tracties, waarvan de hoofdstad van een land het bin-
nenlandsch monopolie schijnt te bezitten.
Jaren achtereen liet het echtpaar Waltmann zich
fleurig, gezond en vroolijk door de lichte golven van
het charmante leven wiegen zonder zich ernstig te ver
diepen in de vraag waarom de ooievaar hardnekkig
aan de vele huizen, welke zij bewoond hadden, was
voorbij gegaan.
„Later, als we tijd hebben," leerden man en vrouw
glimlachend in heel wat talen zeggen....
Als zij alleen waren wat niet veelvuldig voor
kwam werd het onderwerp „kind" zelden aange
roerd. Er waren te veel andere dingen, die hun aan
dacht vroegen.
Zooals gezegd gedurende de eerste jaren van hun
huwelijk hadden de Waltmann's het te druk om ook
eens onder den sluier van het leven te gluren. Zelfs
aan de lichtende oppervlakte daarvan konden zij zich
nauwelijks verzadigen.
II.
Het besluit van den General-Director, waarbij de
nijvere en succesvolle wereldreiziger en stichter van
wel tien filialen benoemd werd tot commercieel-direc-
teur van de fabriek der onderneming in Holland,
maakte een einde aan een bestaan, dat zij zelf meer
malen met het leven der trekvogels vergeleken had
den. De Waltmann's pakten in Weenen voor het laatst
hun souveniis in, die zij in 15 jaren hier en daar ver
zameld hadden, en die in de kleine Hollandsche pro
vincie-stad vrijwel de eenige blijvende schakels in den
langen keten naar het vroegere leven zouden blijken.
Mevrouw Waltmann bracht het kleine nuchtere Hol
landsche stadje na de eerste drukke dagen van ver
huizen een ware ontgoocheling.
Waltmann zelve had -zich onverwacht snel aan de
niéuwe situatie kunnen aanpassen. Het werk in de
fabriek eischte behalve de uren van den morgen en
den middag tevens het grootste gedeelte van den avond
en zelfs op Zondagen liet de nieuwe werkkring hem
nagenoeg geen tijd om vergelijkingen tusschen de le-
65
