WIKUNA
yfy (Uniformhuid>)
Uniformen voor Koopvaardij en Zeevaart
ALLE UITRUSTINGEN
EN UNIFORMPETTEN
rWl
f
AMSTERDAM
Hotel „BOSTON"
Dit Hotel bevelen wij gaarne aan. „Ons Zeeland"
KERSTNUMMER
„ONS ZEELAND"
DECEMBER 1928
Op aanvrage reizigersbezoek
zonder eenige verplichting
N.Z. VOORBURGWAL 130 - Tel. 43382
Bij Uw verblijf in Amsterdam logeert
U billijk en uitstekend in
Leidschekade 92-93 - Tel. 36428
naast AMERICAN HOTEL
Kamers met koud en warm stroomend water
Centrale verwarming
Het breien als huiswerk
is thans een loonend beroep.
die alle deze soorten
tricotages breit, zoo
wel van wol als van
katoen enz.
De „W1KUNA" is
speciaal voor het
breien van kousen en
sokken onovertroffen,
Zij is de meest prac
tische, snelstbreien
de en verdienst-aan
brengende huis-brei
machine, en boven
dien de goedkoopste
Wij garandeeren een vast en geregeld inkomen
Verlangt ons prospectusalsook onze brochure: „Wat onze
medewerkers Zeggen"die wij U gratis en franco toezenden,
N.V. tot Productie van gebreide goede
ren als huiswerk met breimachines
Gebreide kleeding-
stukken werden nog
nooit zóóveel gedra
gen als tegenwoordig.
Jumpers, Truien,
D a meskleedingstuk-
ken, Sport- en andere
kousen, alsook Slob
kousen zijn tegen
woordig gebreid.
Deze tricotages zijn
echter duur en daarom
loont Het zich, een
huisbrei machine
Wikuna te hebben,
Frederiksplein 8-8, Afd. 56a
Amsterdam
vensomstandigheden van voorheen en thans te maken.
De werkkoorts had Waltmann te pakken. En als hij
zich daaraan onttrekken wilde, dan klom hij naar de
hoogste kamer in het ruime huis, welke door een vori-
gen bewoner tot werkplaats was ingericht. Daar tracht
te hij de soms benauwende cijfers uit het hoofd te
verjagen door lichamelijke inspanning. Hij hamerde,
zaagde en vijlde, en was dra na zijn komst in Holland
een naarstig knutselaar, die zijn tijd verdeelde tus-
schen fabriek en timmer-kamer, Waltmann had het
nieuwe leven het contra-gewicht gebracht, dat hij noo-
dig had.
Zijn vrouw was daarin minder voorspoedig.
De lange dag tusschen het ontwaken en den nieu
wen nacht verging aanvankelijk in een niet uitgespro
ken verveling, De middag-bezoeken aan enkele echt-
genooten van de notabelen uit het stadje, die in hun
koude groote huizen, in het decor van kostbare, maar
onpersoonlijke antieke voorwerpen aan geen enkele
gestelde verwachting beantwoordden, waren spoedig
opgegeven. De dagen werden daarna meestal op de
rustbank doorgebracht, in de kamer waar veel lieve
herinneringen het verleden, den korten, luidruchtigen,
vroolijken ouden tijd vol afwisselingen, aan de ver
veling van heden verbonden. Mevrouw Waltmann ver
slond bergen lectuur in allerlei talen die zij zich had
eigen gemaakt. Romans en tijdschriften speelden in
haar nieuwen levensstaat uiterlijk de voornaamste rol.
Doch het geschiedde ook wel, vooral op trieste, met
heimwee geladen dagen, als de regen aldoor, zonder
ophouden, langs de ruiten sijpelde, dat het verlangen
om zich aan litteratuur of aan lichte amusements-ver-
halen over te geven, ontbrak. Het blonde vrouwtje van
even 35, dat men in Weenen enkele maanden geleden
nog schertsend de verpersoonlijkte jeugd, het kittige,
permanent-opgewekte raspaard je genoemd had, kon
dan uren achtereen apathisch in haar kleurige divan
kussens liggen, starend naar de troostelooze Holland-
sohe luchten, luisterend naar het eentonig tikken van
de klok. Ook wel liep ze verveeld door de kamer zon
der den moed te kunnen vinden zelfs ook maar kleinig
heden, die haar in de schikking van meubelen waarlijk
hinderden, te wijzigen.
Den man was deze verandering in zijn vrouw niet
geheel ontgaan, doch het kwam niet bij hem op haar
ernstig onder oogen te zien, laat staan haar anders dan
terloops en schertsend te bespreken.
„Is vrouwtje onwennig in dit natte land? Moet
schattie ziek worden? Zal ik uit Amsterdam een heel
mooie bontjas meebrengen?"
Het was in dezen geest dat de heer Waltmann, die
zich in zijn huwelijk immers nooit op het onbekende
gebied der innerlijke gevoelens gewaagd had, aan de
apathie zijner vrouw aandacht schonk. Zij weerde zijn
vragen en opmerkingen daaromtrent met een mecha
nisch lachje af, streelde hem daarbij even over de wang,
een gebaartje dat den echtgenoot een gemakkelijke
geruststelling bracht.
Zich uitspreken, gewagen van de pijnlijke gedachte
welke in het Hollandsche huis in haar opgewoeld was,
en die ze nu met een bijna ziekelijke teederheid koes
terde, deed ze niet.
Zij vertelde hem niet dat de stille, in eenzaamheid
gesleten uren haar het verlangen naar een kind ge
bracht hadden. Ook niet dat ze het uitgegild had toen
de Leidsche professor, buiten haar man om geraad
pleegd, met stelligheid verzekerde, dat het haar niet
gegeven zou zijn kinderen ter wereld te brengen.
Zij zelve had 't verlangen naar 'n kind ontdekt op 'n
middag, nadat ze naar een groepje voor de haag van
haar tuin spelende kinderen had staan kijken, die hun
66
