ONS ZEELAND
Als men een kuil graaft voor een ander
was smaakvol gemeubeld. Een der latere bewoners had
er de spiegels in laten aanbrengen. Van een spook of
spookachtige jonkvrouw was niets te zien of te hooren.
We doorzochten alles tot in de meest duistere hoe
ken der zaal. „Er moet toch wat zijn, ik geloof niet aan
spoken", mompelde ik.
Den corridor, de hall, de gangen doorzochten wij,
tot eindelijk in een donkeren hoek achter een prach
tig gebeeldhouwde kist een reusachtige uil lag. -
Het dier was dood een wond was duidelijk te zien.
„Hier hebben we nu de jonkvrouw zei mijn vriend
de litterator glimlachend. En werkelijk Dit was de
oplossing van het raadsel. Als een wilde had ik met
mijn bergstok in 't rond geslagen en het dier zonder
twijfel terdege geraakt. Toen onze vriend, de student
met de kaars door de kamer was geloopen, was de
uil öf verontrust öf aangetrokken door het licht langs
hem heen gevlogen en had zoodoende hem die gewel
dige schrik op 't lijf gejaagd.
Dit was ook het geval geweest, toen het dier ge-
ruischloos langs mij heen was gezwenkt, en van
daar kon ik de kille tocht als een adem, en het hideuse
bakkes verklaren.
De gebroken vensterruit deed ons de rest gissen.
Daardoor was het dier zeer waarschijnlijk in de
slotzaal binnengekomen.
De student herstelde spoedig schaamde zich wel
een beetje, maar hij was niet de eenige die zich be
hoefde te schamen. We vertrokken spoedig en hadden
een prettige tocht verder."
Onze gastheer stak zijn sigaar, die onder het ver
tellen uitgegaan was, opnieuw aan.
Het haardvuur vlamde gezellig. Buiten was door
de ramen een violet-blauwe avondlucht te zien. Daar
krijschte de uil weer zijn „mieuw „niieuw
„Altijd als ik een uil hoor, moet ik aan die ge
schiedenis denken", zei onze gastheer met een lach.
„Van spoken en uilen wou onze vriend, de stu
dent niet graag meer hooren. Hij is nu al jaren en
jaren een flinke dokter. Ik moet je zeggen een lichte
huivering heb ik er ook nog van als ik zoo n dier hoor,
hoewel ik in mijn later leven wel voor heetere vuren
gestaan heb".
„Hè toe, vertel daar eens van", was het algemeene
aandringen.
„Neen, neen", lachte hij, „dat voor een volgende
keer".
VEREENIGINGSNIEUWS.
Zeelandia te 's Gravenhage heeft een feestavond gegeven in
het gebouw „De Vereeniging", welke grootendeels aan tooneel
was gewijd.
De avond werd geopend met den door den heer rlenry A.
Seyffer gecomponeerden „Zeelandia-marsch opgedragen aan
„Zeelandia".
Nadat de voorzitter, de heer A. K. Vogel, allen een hartelijk
welkom had toegeroepen, werd door alle aanwezigen het Zeeuw-
sche Volkslied gezongen.
Na afloop van het voorgedragene volgde een bal.
