Van een Jongen
en van een sigaret
VRIJDAG 25 JANUARI 1929 893
No. 45
Daar, onder de grijze schoon
heid van Hollands winter-heme-
len, daar, waar }e 's-zomers zoo
fijn roeide en op de eilanden
kattestaarten ging, plukken,
daar lag toen {en ligt nu nog)
die schier eindelooze, breedc
baan, die ons het toppunt van
genot bracht. Daar, bij vrouw
Romeijn.
Ja
zoo noem ik het nog altijd.
Vrouw Romeijn. Als ik te
genwoordig m'n kinderen van
dien tijd vertel, dan keert
slag op slag vrouw Romeijn
hoewel ik het goede mensch
nooit zelf gezien heb en ze ver
moedelijk in mijn jeugd reeds
ter ziele was in m'n ver
halen terug. Vrouw Romeijn,
Een aardig kijkje in de Zattnhaven, waarhoven hei silhout van de kerk bekronend uitsteekt.
veilig en ongeschonden in Rotterdam te
brengen
Want dat was - en is vermoedelijk nog -
de groote traditie van dezen tocht: in Gouda
kocht je van die dunne steenen pijpen, die
in sierlijke kronkels waren gebakken, die
zich in allerlei grillige bochten slingerden,
je bond ze aan elkaar en om je hals, en je
moest ze allemaal heel thuisbrengen:
Maar
als ik van ijsvermaak spreek, dan is één van
m'n scherpste herinneringen het jaar, toen de
Maas finaal dichtgevroren lag.
Het was, meen ik, de winter van 1890 op 1891.
Het jaar, toen koning Willem 111 stierf. Oudere
menschen zuilen u vertellen, dat het op den dag
van 's Konings begrafenis (4 December 1890) zóó
verschrikkelijk koud was, dat de kijkers eenvoudig
geen raad wisten,en zoo zegt men - de koetsier
op den bok voor 's Konings rijtuig kwam stïjf-
bevroren, onbeweeglijk, in Delft aan. In dien winter
lag de Maas van Rotterdam dichtgevroren, men
liep van den eenen naar den anderen oever, men
bereed de rivier met arresleden. Indien ik mij
niet vergis, dan is na dat jaar nooit meer iets
dergelijks gebeurd, ik was toen nog een kind. maar
ik herinner het mij levendig.
Intusschen de prettigste herinneringen uit
de ijswinters van m'n Rotterdarnsche jeugdjaren
zijn toch die tochten naar Gouda, als we aanbonden
..achter vrouw Romeijn" en dan er op los gingen.
En ik vertrouw, dat deze vermaarde, traditi-
oneelc tocht nog altijd bij de Rotterdammers in
eere is. Veel plezier, In m'n herinnering zweef
ik met u mee
4. Vreemd prikkelt dat,
die tabakssmaak
met haar theetuin te HHtegersberg, was altijd een
groote figuur in m'n jonge jaren en achter haar
inrichting lagen de Plassen.
En dan, in de dagen van ijsvermaak, was onze
grootste verrukking, als we konden zeggen, dat
we naar Gouda waren geweest. De Weteringen
langs, naar Gouda.
O
als ik er over schrijf, kan de weemoed in mij
beginnen te zingen als een theeketel in de avond
schemering. Want wat waren dat verrukkelijke
dagen en verrukkelijke tochten. De weilanden in
winterkleed lagen links en rechts boven ons spande
zich de strakke hemel, en dan ging het langs Zuid
Hollands breede sïooten op de Pijpenstad aan.
Ik moet nu eerlijk bekennen, dat het soms wel
eens wat roekeloos was, want ik herinner mij, dat
het ijs daar op en neer ging onder onze Friesche
schaatsen, maar wie gaf er wat om
We keerden terug met sprits voor moeder, die
dikwijls den heeleti lieven dag in angst had ge
zeten, en we waren er in felheid op belust, om de
fijne kronkelpijpen, die we om den hals droegen,
5. Toch lang niet 200 lekker
als ik wei gedacht had
Maar och ik zie mezelf nóg liggen,
midden op zoo'n Wetering, op de ruïnes van
m'n pijpenglorie.
Onvergetelijke, gelukkige dagen, als we,
jong en sterk en overmoedig, dezen tocht
volbrachten en terugkwamen, wanneer de
wintermiddag al te verschemeren begon over
de polders. Dan pakten we ijlings een
trammetje, het vierkante, nu antieke, maar
toen zoo bijster-populaire paardentrammetje,
en reden naar de stad terug. Zoo heug ik
mij menigen Rotterdamschen winter uit m'n
jeugd.
fi. Nee. ik weet toch niet, ol ik ze wel heelemnal op 2a! ronken!
