920,
VRIJDAG 1 FEBRUARI 1929
No. 49
den auto, waarin hij thans plaats nam naast den
ander aan het stuur. De zak lag tusschen hen
beiden in.
Opnieuw* ging het door de duisternis naar de
stad. Geen van beiden sprak een woord, terwijl
ze de eerste lichten voorbijsnorden, opnieuw door
de Indische buurt en verder in de richting van
het kantoor der „Bank voor Labrador
Uitstappende, dacht Verduyn er zelfs piet aan, de
noodige voorzichtigheid te betrachten V hoe licht
nochtans had een voorbijganger of zelfs een
patrouilleerende agent zich over hun uiterlijk kun
nen verbazen
Haastig keerden ze den zak om op Bert's schrijf
tafel.
„Lieve hemel
Het was een schittering van fonkelende
steenen, wit:, groen, roodNauwelijks werd
de glans verminderd door het vocht, dat door
den zak heengedrongen was. Hier
lag een fortuin en dat behoorde
hun toe.
„Tja.... diamanten en steenen
roesten niet! Flikkie was geen dom
kop
Verduyn had een paar steenen in
de hand genomen. Op dit moment
had hij reeds vergeten, dat hij zoo
even iemand had vermoord. Al zijn
gedachten waren bij de juweèlen.
Hij bedacht, dat het hem inderdaad
niet moeilijk zou zijn deze voordeelig
te verkoopen. De taxatie was vol
strekt niet te hoog geweest; misschien
lag hier voor veel meer dan voor
honderdduizend gulden aan verschil
lende juweeïen.
„Het wordt thans gevaarlijk voor
me, hier langer te blijven. Ik moet
weg.... ïk wil den laatsten nacht
trein niet missen, Rooie
Deze woorden riepen hem tot be
zinning. Thans was het zijn beurt
om te voldoen aan zijn beloften.
„Het is goedik zal je het geld
geven. Maar ik reken er op, dat 't
mondje dicht blijft, Makro! Het is
ook in jouw belang overigens
„Voor jou meer dan voor mij....
Ik heb geen man vermoordspotte
de Makro. „Natuurlijk kan mij dat
niet schelen.... Misschien heb je me
wel het leven gered."
Hij telde zorgvuldig de bankbil
jetten, die de ander uit zijn brand
kast had gehaald en hem in dunne
pakjes toereikte. Het bedrag was
erveertigduizend. Het zien van
de fonkelende juweeïen ontnam den
bankier zelfs voldoende gemoedsrust
om te bedenken, dat hij misschien
had kunnen afdingen. Toen, na een
laatsten handdruk Bert scheen het maat
schappelijk standsverschil opnieuw vergeten
ging de Makro.
„Laat je niet snappen, man Was het
eigenlijk niet beter
„Bemoei je er niet mee, ouwe Ik heb alles reeds
bedacht en zit morgenavond veilig en wel te
Brussel. Als ik je echter een raad mag geven,
overhaast je dan niet met den verkoop van die
steentjes. Beter nog een paar weken te wachten.
Je kunt nooit wetenAjuus nou En nog iets:
ga je even wasschen voor je hier vandaan gaat
Men mocht je eens voor een ontsnapten gevangene
oi zoo aanzien
Lachend ging hij en de bankier bleef alleen. Het
was een emotievolle nacht geweest maar onder
de respectabele gestalte van den directeur van
de Bank voor Labrador school ondanks alles een
boef. Een half uurtje later verliet hij kalm het
kantoor, na zorgvuldig den schat opgeborgen te
hebben in zijn privé-brandkast.
Den volgenden dag kwam niets zijn gemoeds
rust storen. De buit lag hier veilig en was van hèm:
hij moest zich niet haasten met den verkoop, want
hij wachtte niet op het geld. Geleidelijk zou
hij de steenen op de markt brengen en niemand
zou hem wantrouwen. Hij was immers bank
directeur
Twee dagen later echter gebeurde hetde mor-
genpost bracht hem een kwalijk-ruikend briefje,
zichtbaar afkomstig uit den goedkoopen voorraad
van een achter buwrtkruideniertje. De inhoud
kort maar veelzeggend
„Uwes wordt verzocht mij ten laatste
morgenavond vijfduizend pop cash te
bezorgen. Mocht uwes het vergete, dan
komt er herrie, omdat je mijn in het
water hebt gegooid. Ik weet alles. Het
geld kan wel gestuurd worden aan het
adres dat hier onder staat. En dan is
alles safe. 9
Uw dw.
Lowie De Nijs."
HET FOTOGRAFEEREN DER MAAG is mogelijk geworden
door dit apparaat, uitvinding van een Weensch geleerde, het
welk bevestigd aan een slang in de maag wordt afgelaten.
Er bevindt zich een klein lampje in van buitengewone licht
sterkte alsmede 8 kleine stereo-camera's, die het mogelijk
maken gelijktijdig verschillende opnamen te maken van het
interieur der maag. Met behulp hiervan zal het dus mogetijk
zijn een juiste diagnose van maagziekten te stellen.
Dan volgde een nauwelijks leesbaar geschreven
adres van een kroeg op den Nieuwendijk, waar,
na lang aarzelen, de bankier den volgenden namid
dag de afgeperste som liet overhandigen. Hij ge
loofde eigenlijk niet, dat die man iets kon weten
van den opgegraven schat. Maar toch..het was
niet minder waar, dat hij op het kantje af dien
man vermoord had. En het zou hem moeilijk
gevallen zijn, een duidelijke verklaring te geven
van het gebruik van zijn tijd ook allerlei kleinig
heden, zooals de bevuilde kleeding, waarmee hij
naar huis gegaan was, en zoo voort. Dit alles deed
hem de voorkeur geven aan dit nieuwe offer. De
verkoop der juweeïen zou dit overigens wel goed
maken. Misschien viel die nog boven verwachting
mee.
Den volgenden dag reeds zou hij discreet
door een vakkundige de waarde laten taxeeren.
Daar dit we! meer voorkwam in zijn beroep, had
hij relaties genoeg met juweliers, die blij zouden
zijn, met hem zaken te kunnen doen, zonder dat
ze argwaan kregen.
Den volgenden dag ontbood hij een dier experts.
Hij zorgde er echter voor, slechts enkele steenen te
laten zien.
..ToevalligHoe komt u aan deze steenen
„Waarom vraagt u dat vroeg Verduyn voor
zichtig.
„Omdat dit soort steenen tamelijk weinig voor
komt. Te Bombay ziet men ze veel, maar ze
worden niet geïmporteerd. Ik ken ze tamelijk
goed, omdat ik toevallig, zooais ik zei eenige
dagen geleden zoo'n partijtje in handen gehad
heb.... Ze zijn haast niet van echte te
onderscheiden.
„Hoe? Wilt u zeggen, dat ze niet echt
zijn Ik
„Zooveel er hier liggen, zijn ze
geen tientj e waard," zei de juwelier
rustig. Ik weet het beslist, omdat
ik een honderdtal heb mogen leveren
aan 'n vent, die ze me de vorige week
kwam bestellen. Voor een markt
stalletje, vertelde hij."
De aderen op het voorhoofd van
den bedrogen bankier zwollen angst
wekkend.
„Ik hoop, dat u die steenen niet
koopen wou glimlachte de juwe
lier.
„Niet koopen? Neen.... niet
koopen Ik kocht ze, man Ik kocht
zeMisschien van denzelfden man,
aan wien u ze leverde! Ga weg
of ik wurg je.... Als jullie geen
imitatie verkochten, dan zouden
schurken er geen eerlijke menschen
mee kunnen bestelen. Ga weg
Ontdaan zeeg hij op zijn stoel neer.
Vóór hem op de tafel lagen de steenen,
glinsterend en fonkelend. Met een
woedend gebaar gooide hij ze in den
hoek der kamer, zoodat ze overal
rondvlogen.
„Veertigduizend kermde hij.
„Neen.... vijf en veertigduizend!
En geen tientje waard!"
Dien dag beleefde hij als een nacht
merrie. Maar hij was niet aan het
einde zijner verrassingen.
Des avonds bracht de post hem
nogmaals een brief, ditmaal komende
uit het buitenland en gedagteekend
uit Brussel. Hij kwam van den
Makro.
De directeur van de Bank voor
Labrador las het papiertje niet tot
het einde. Dit ging zijn krachten
te boven en vóórdat hij aan de
helft was gekomen, gleed het schrijven
uit zijn handen op den grond.
Het luidde
Hooggeachte Heer
Bankdirecteur Verduyn,
„Ik denk, dat we onze rekening nu vereffend
hebben. Ik was u ongetwijfeld een herinnering
schuldig, omdat je me destijds zoo gemeen in den
steek liet, toen je me er liet indraaien. Van die
juweeïen zal je plezier beleven, als je er mee wilt
gaan naar den juwelier Marx in de Kalverstraat.
Het is daar, dat ik ze gekocht heb. Met het geld,
dat je me gegeven hebt, koop ik hier een bioscoopje
en ga trachten, evenals jij, een geacht en eerlijk
directeur te worden. Daar gaat toch maar niets
boven het fatsoen, zooals ik heb leeren inzien
tijdens mijn gevangenisstraf. Dit was zelfs de
reden, waarom ik kwijtschelding kreeg, hoewel
ik het noodig achtte, je in de meening te laten,
dat ik ontsnapt was.
„Lowie De Nijs je weet wel: de man, dien je
vermoord heb laat je hartelijk groeten. De man
zat in moeilijkheden en ik meende hem een
kansje te moeten geven er boven op te komen.
Van den schat wist hij natuurlijk niets, maar ik
beloofde hem uwerzijds vijfduizend gulden, als hij
zich wilde laten verdrinken, hetgeen hij dankbaar
heeft geaccepteerd, zooals je weet. Als steeds uw
dienstwillige Makro."
