ONS ZEELAND
ZONDAGSBEZOEKEN
ELSA KAISER.
Willem van Heekeren woonde op kamers. Iedereen woont
op kamers, dus moet men eigenlijk zeggen, dat Willem van
19
\\W M
AxeL^CH E 3>A55i M 6
Mr. Ziegenfeldt wachtte reeds in spanning. Zijn hart scheen
zoo heftig te kloppen dat de diamant op zijn das machtige
stralen flitste het is een prettig gevoel als iemand zoo met
je meeleeft Hij was woedend op Mc. Micking omdat hij mijn
manuscripten niet wilde doorlezen en nu was het mijn beurt
om hem te kalmeeren, Teen we een poos rondgetoerd had
den en op den terugweg waren naar het hotel, vertelde ik
hem aarzelend van het plan van de „Interviews" met onze
Geld-koningen.
Een prachtig idee, zei hij, direct enthousiast. Reu-
zenkerel, die Mc. Micking U mag zoo lang met me praten
als u wilt, al is het den heelen dag
Maar ik ken u niet genoeg wierp ik tegen en het ank
woord dat hij mij gaf was hetzelfde als dat van Mc.
Micking".
Dat komt wel En toen ik hem aankeek, zag ik dat
ook hij met het linkeroog knipte. Maar het was duidelijk dat
ik hem veel beter moest leeren kennen, wilde er van mijn
artikel iets terecht komen. Dat zag ik onmiddellijk in.
En het resultaat van mijn karakterstudie was, dat ik nooit
naar Los Angelos ging en dat mr. Ziegenfeldt mijn vader een
telegram zond en dat mrs. Dresler de rol van mijn tante
Alicia vervulde totdat er antwoord uit Engeland kwam
Mijn Millionair vond dat de uitzet wel na het huwelijk
gekocht kon worden en zoowel wat kwaliteit als kwantiteit
betrof, had ik nog nooit een uitzet gezien, als die mr. Zie
genfeldt na zijn huwelijk voor mrs. Ziegenfeldt aanschafte.
En alles wat ik tenslotte nog zeggen kan is, dat mijn man een
schat is. Ik had al gemerkt dat alles om hem heen van goud
was, daarom verbaasde het mij niet, dat ook zijn hart uit het
zelfde edele metaal gevormd bleek
door
Heekeren gemeubileerde kamers gehuurd had bij juffrouw
Brommers. Nu is op „gemeubileerde kamers" wonen niet
altijd prettig, vooral niet voor een man alleen.
De weekdagen, dan ging het nog, maar des Zondags, ach
hoe ellendig voelde Willem zich dan. Hij begon met heel
laat op te staan en rustig op zijn gemak te ontbijten, daarna
scharrelde hij zoo'n beetje rond, las nog eens het Zondag
ochtendblad, ging in den stoel bij het raam zitten, stond
weer op, inspecteerde de ongezellige rommelige ontbijtta
fel, floot eens, keek in den spiegel, stak een cigaret aan
en riep juffrouw Brommers om op te ruimen. Daarna lum
melde hij weer een beetje rond en verlangde naar zijn kan
toor. Als hij toch maar promotie maakte, dan kon hij ten
minste een gramophoon koopen of een radio. Nu was hij zoo
totaal van de wereld afgesloten.
Eiken Zondag was dit opnieuw zoo. Eens had hij over zijn
eenzaamheid geklaagd bij één der collega's. „Wel, kerel,
kom dan maar bij ons, zoo doodgewoontjes of je thuis bent",
had van Buuren hartelijk gezegd. En plotseling herinnerde
Willem van Heekeren zich deze invitatie. Wel, hij zou van
daag gaan. Kijken, hoe laat was het Half twee Nou,
dan ging hij zoo langzamerhand, even zijn schoenen een
beetje opwrijven, een andere das aandoen.
Gek dat hij niet eens eerder op het idéé gekomen was,
van Buuren had hem zoo hartelijk geïnviteerd.
Enfin, dan ging hij nu maar.
„Juffrouw", zei hij gewichtig tegen zijn hospita, „ik ga
vanmiddag uit, ik weet niet hoe laat ik terug ben, dus als
er iemand voor mij komt, zegt u maar dat ik om acht uur
weer thuis ben".
Er kwam nooit iemand voor Willem van Heekeren, dat
wist hij en dat wist juffrouw Brommers ook. Daarom ant
woordde ze even gewichtig „Goed meneer, dag meneer,
amuseert u zich".
Willem mompelde iets, maar dat kon niet hardop gezegd
worden.
Hij stapte naar het huis van Van Buuren. Toen hij daar
aanbelde was het drie uur, Het duurde lang eer er open
gedaan werd. Willem schelde nog eens, en jawel daar
hoorde hij schreden in de gang, de deur werd op een kier
