ONS ZEELAND
UIT EEN JEUGD
Herinneringen aan Zeeland
6
ze zêllef mangels, jaopjespeeën in katoenmeel. In ie
kamde ze zêllef.... As ter femielje was, moste ze mee
nae' de vette beêsten. D'n doomnie eit 'n ook wel es mee
nae' 't vèstal 'esleept, ma' die was benauwd vo' z'n schoenen
in vo' z'n zwarte jas.... Vo' de spetters, begriep je?
In Jaonus lacht, in 'k lache mee, ma' noe nie' alleênig,
omda' 't mooi weer is. M'n zie d'n doomnie deu' 't vèstal
scharrele, benauwd vo' de spetters
Stille noe, zei Jaonus.... Noe ka' je wè' begriepe,
da' Jaonus graeg in 't vèstal was, om z'n beêsten te zie
groeien. In somties bleef 'n daer 'n 'eêlen tied.... dan
waeren z' 'n op d' ostie bienae vergete, in as z' ete moste
zei de vrouwe tegen eên van de meissen gae jie je vaoder
es uut 't vèstal 'aele.
In Zondags, as d' aore nae de kêrreke waere, dan zat 'n
soms 'n 'eêlen dag achter de beêsten in om d'n tied deu' te
kriegen knauwde 'n dan de beentjes die t'n nog in z'n
zak ao Noe dan, op n goeien dag, in 't vroege vojaer,
daer is Arjaon wir es kwiet. In 't oor a' donker.... in
ze motte gae ete. Wae' zit je vaoder, vraegt de vroüwe
an de jongers.
Zeker in 't vèstal Alia Jaone, gae jie 'n es 'aele
In Jaone nae 't vèstal, mit de tuterlampe. Arjaon zit
op 'n bos stroo, achter de beêsten, in deu' de wêrremte
was 'n vaeke gae kriege, in ie sliep as 'n osse. Marre.
marre.
In Jaonus lacht weê in 'k lache mee, ma' noe omda 'k
bienae a' weet wat er komme mot.
Marre. zo'n groöten os die ao z'n rik 'n bitje krom
'etrokke. je begriep m'n. in deur aol die mangels
in da' katoenmeel was 'n bitje an d'n dinne.... vat je
m'n? in tce' mit 'n boge. ..begriep je m'n?
Toe' Jaone d'r vaoder wakker 'eschod ao, toe' vreef 'n
eêst z'n oógen es uut. Ma' toe', bie 't licht van de
tuterlampe kon 'n z'n eige ziê. van ondere tot bove zat
'n d'r onder, ouweneer, ie zag groen, z'n pette, z'n rok,
z'n broekspupen. In z'n zakke zaete vol....
In Jaone stieng d'r ma' bie in die kon gin pap zégge.
Ma toen sprong Arjaon op Ie keek nae z'n groöten
os in zei Smeerlap In toe sloeg 'n z'n 'anden om z'n
oöt in ie liep d'r van deu Vertesonde m'n Vertesonde
m'n
Mar in 'uus wouwe z' 'n nie' In in 't schuurkot
z'n schoon motte maeke, mit 'n teile waeter in 'n boender.
Zie zo, noe weet je 't
In Jaonus lacht, in 'k lache mee.... In d' oeven van
de paeretjes kleppere zo lekker over de grintwegt. In
a' gauw draoie m'n d'n 'ekdam in.
A' j' er nog meê' van wete wil, mo' je nog mar es
meerieë, zei Jaonus.
In m'n lache, m'n lache.
't Vollek stae' a' te wachten om te lossen. Die lache oök
mee, ma' ze wete nie waerom
KEES KOLLENAER.
door
JAN R. Th. CAMPERT.
XXVII.
Als de vroege zomer-zon in uw hotel-kamer valt en gij
wakker wordt, nog lichtelijk vermoeid van den vorigen
avond, toen een mondain intermezzo deze arcadische
doolage onderbrak, schuift gij de gordijnen op zij en zie
vóór u spiegelt de Schelde, een glad en nauw-gerimpeld
water, onder het hooge, strakke dak der blauwe, effen
heem'len.
Ik stoor u in deze aandacht-verzonken droom en ik stoor
u eveneens in de minnelijke gepeinzen, die gij als een
aureool bezig zijt te vlechten rondom de geshingle-de kopjes
der Vlissingsche meisjes, die gij ten dans voerdet en die
volkomen beantwoorden aan uw gespannen verwachtingen.
Ik weet hoe onbescheiden mijn verschijnen was, maar aan
alles komt een einde en dansen kunt gij nog zoo dikwijls
als gij wilt. Dancings vindt ge in elk gat, van Kaapstad
tot aan Hammerfest, maar niet altijd treft gij zulk een uit
verkoren, zon-gezegenden dag en niet overal vindt gij een
land als Walcheren. En, als ik u verzoeken mag, talm niet
te lang met uw kleeding, wij gaan vandaag naar een der
liefste dorpen van dit gebenedijde eiland, naar Zoutelande.
Ik zou u per auto daarheen kunnen brengen, maar ik
prefereer het goedmoedige stoomtrammetje, dat op gezette
tijden, puffend en hijgend, blazend en proestend, zijn taak
volbrengt. Overigens ik heb, naar gij weet, teedere her
inneringen aan dat stoom-vehikel en sentimentaliteit is een
der onmiskenbaarste eigenschappen van ons menschen.
Neem dus afscheid van deze boulevard en de Schelde voor
Vlissingen, waak óp uit dien talmenden droom rondom het
een of ander meisje, dat uw gevoelig hart meer heeft be
roerd dan gij u-zelf bekennen wilt en bestijg met mij de
stoomtram.
Wij rijden, het gaat niet vlug, maar het gaat zéker en
immers wij hebben den tijd aan ons. Wij rijden dwars
door de Walchersche landouwen. adieu Vlissingen, naar
macht hunkerende stad, waar de arbeid een hevig lied
zingt, zinderend en doordringend, adieu Vlissingen, wij heb
ben er genoeg van, wij willen ons nogmaals gaan bedrinken
aan den bedwelmenden wijn der stilte en eenzaamheid.
Tusschen hooge hagen schuift ons trammetje verdei,
langs den grooten weg, die van Vlissingen af het land in
buigt. Soms zien wij door de hagen heen de al verder
wijkende, morgen-wazige duinen-rijen, en op de akkers de
kleine, donkere gestalten der nijvere werkers. Wij rijden,
naar Koudekerke.
Gij moet daar, ik bid u, niet lichtvaardig over denken.
Koudekerke is een belangrijke plaats, waar de tramlijnen
uit Middelburg en Vlissingen samenkomen en zich in elkaar
oplossen. Koudekerke is het Roosendaal van Walcheren.
De remises zijn er gevestigd en de kantoorgebouwen, het
heeft, in tegenstelling met alle andere stopplaatsen, een
hoog en lang perron, waarop immer drie boerinnetjes en
één verlegen, en onnoozel joggie al deze technische won
deren gade-slaan. Als alles tot een goed einde is gebracht,
toetert de locomotief een opzichtig en luidruchtig signaal
en de weg wordt vervolgd, dwars door dit kostelijke en
vruchtbare land, waarmee de bewoners vergroeid zijn, door
de duinen veilig beschermd tegen het geweld eener heer-
schende zee, dit land, dat thans voor onze verwonderde
oogen te bloeien staat, uitbundig en oppermachtig.
Schuif de ramen open en ruikt gij deze geuren De
geuren der aarde en haar gewassen, prikkelend en bedwel
mend. Overal nu ziet gij links en rechts, hoe de hoeven
en hofsteden er verrijzen, talrijk als paddestoelen. Onder
een paar hooge olmen liggen zij verscholen, de roode daken
lichten door het donkere groen en op elk erf is een drukke
bedrijvigheid er wordt gewerkt, de dag is vroeg begonnen
en eindigt hier vroeg.
Biggekerke Ik geef u onmiddellijk toe dat deze naam
voor uw oor geenerlei aesthetische klank heeft en ook het
dorp zelf zou u weinig bekoren, als het niet had het be
schaduwde plein waar de kerk staat en waaromheen zich
deemoedig en vroom de huizen scharen, maar ziet gij
als gij dezen weg inslaat, zal hij u voeren naar Valkenisse,
waar Walcheren's hoogste duinen verrijzen, hun witte, zan
dige koppen in de felle zon blinkend als sneeuw. Steil
rijzen de duinen op naast de zwarte klei-grond en wat ge
bijna nergens op Walcheren vindt, vindt gij in Valkenisse
