ONS ZEELAND
kèrels
17
COPYRIGHT P i p.. ftp* t. CQPENmaGE'
Was het Adamson niet die riep
Mieke, wier warm hart geen kommer duldt, tracht met
gulle hand het leed te verzachten, wringt zich nu wer
kelijk op eigen kracht, maar gepaard gaande met een lood-
zwaren druk op het slachtoffer overeind, neemt spontaan
een „sinaasappel" uit 'r reticule; welke door een reflex
beweging in vloeienden toestand in handen van den ge-
walsten, nu uit alle macht brullenden jongen overgaat
„Smèrige dikke."
„Maor 't is toch vrèèd manneke toch en snuivend
van ingehouden lachen: „Gaf e kik ou een ei?.... zie
'ne keer, da' 's een scheunen appelsien, pakt em
De jongen pakt, met beide handen, en deponeert, schijn
baar onbewust, het grootste deel van dé nog in zijn handen
zijnde slijmerige vloeistof op Mieke's worstvingers.
„Wadde!.... gij vies manneke!.... 'k doch' da' gij
contenter waort
De huilbui drijft af. Het gezicht van den jongen ver
raadt zelfvoldoening. Mieke ruimt met 'r zakdoek het
kleverige vocht van 'r handen en een klodder dooier uit
een wenkbrauw van het „vies manneke", dat, angstig, ge
reed om op te springen, ziet hoe dat „zotte wijf" 'r zwaarte
punt verplaatst en een steunpunt vindt, gelukkig nu naast
hem op de bank.
„Zóó ik daor sefkens al zee, Sjuul, ik em óók 'nen twèè-
ling g' 'ad, maor met èène daorvan emme kik veul mee
afgezien, vriend. Op 'nen achtermiddag geeft mijn vrouw
ze melk met de flesch terwijl den 'ond achter 'eur ligt.
Ik 'ad al lank in de gaoten dat diene loebas sjaloersch was.
Plots springt diene nijdigaord op en bijt bij èèn de
gróótste -een oor af."
„Maor Fons toch
„Jao Mieke, dat oor was er sefkens af, radicaol er af."
„Maor, vrèèd, vrèèd zóó 'n erm schaopke
Mieke's onderlip trilt de tranen wellen 'eur in d' oogen.
De jongen gnuift heeft leedvermaak.
„Ik geef dien 'ond 'ne trap tegen zijn vodden.dat
ziede van 'ier. dat em veur dry daogen nikske nie' mèèr
van doen 'et" en dan in het bijzonder tot Mie, wier gelaat
nu wraakzucht uitdrukt „Maor 'et oor was er af en bleef
er af."
Het ontging den jongen niet dat Fons en Sjuul een knip
oogje wisselden.
„Om dul te worden van colère. daor motte nou moe
der van zijn.zóó 'n erm wurmke
„Jao, die keek zóó onnóózel as 'ne koebèèst."
De jongen grinnikt.
„Ik geleuf 'et, mijn braove mensch, 'k geleuf 'et, ge mot
er compassie mee emme.... erm kinneke toch!"
„Wadde Kinneke 't is nie' van een kinneke
dat e kik klap.'k emme kik het over 'ne kalf, Mieke
I,? 'ne kalf o, gij béésten van mans-
„Ha, ha, ha oei, joei, joei
Fons en Sjuul slaan zich op de knieën van plezier. De
jongen lacht gelukkig.
„Groenendam", roept de conducteur.
Ontstemd kiest Mie den uitgang, en terwijl ze langzaam
op den beganen grond wordt neergelaten, klinkt op het
balcon een jongensstem „Attansiong veur da' wijfke
„Val' de daor nou nie' steil Van achtereuver
