Trampireerenê
voeten
16
ONS ZEELAND
DE VERLOREN KOFFER
FRANK MAXWELL.
KON. DRUKKERIJ
G. W. DEN BOER
Lange St Pieterstr. F 33
MIDDELBURG
Levert alle soorten
DRUKWERK
Eh, zei opeens een prettige, diepe stem, een stem die
ze wel pas kort, maar toch al heel goed kende, de stem van
haar reisgenoot met de heldere oogen. U schijnt moeilijk
heden te hebben. Kan ik iets voor u doen? Bent u uw bagage
kwijt?
(Naar het Engelsch)
van
De kleine miss Minifer leunde uit het geopende portier
raampje en vroeg den stationskruier of hij zeker, heel zeker
wist dat haar bagage in de goederenwagen was, waarin ze
zijn moest.
Maakt u zich maar niet ongerust juffie, was het ge
ruststellende antwoord.
Dank je wel, hoor.
Miss Minifer haalde een beursje voor den dag, nam er
een sixpence uit en drukte die in de knoestige, behaarde
hand van den kruier. De locomotief gaf op hetzelfde moment
het puffende teeken, dat zij zich in beweging ging zetten
en met een schokje kwam miss Minifer op haar plaats te
recht. Ze zette haar kleinen, grijzen hoed recht voor zoo
ver een moderne dameshoed ooit „recht" zit die haar
linkeroog vrijwel onzichtbaar maakte en fronste haar zicht
bare wenkbrauw tegen de rest van haar coupé.
Die „rest" was overigens niet groot een groote heer
met bruin haar en een tweed-pak aan, die gedeeltelijk ver
borgen was achter een courant. Miss Minifer slaakte een
zucht van verlichting waarschijnlijk had haar medereiziger
niet gezien op wat voor weinig elegante wijze ze haar zit
plaats had ingenomen. Want voor niets ter wereld zou
miss Minifer willen dat aan haar waardigheid werd te kort
gedaan, vooral niet in tegenwoordigheid van een man.
Toen drong het tot haar door dat de krant een onderdeel
van een centimeter gezakt was en dat de oogen van den man
haar aankeken over den rand. Grijze oogen waren het, merk
waardig helder in een zon-gebruind gezicht, oogen met een
jolige tinteling er in.
Miss Minifer bloosde. Dus hij had het gezien. En hij lachte
haar uit Ze haatte hem uit den grond van haar hart. Haar
kleine, spitse kin wipte omhoog. Haar kleine, rechte neus
ging in de lucht. Ze keek het verachtelijke creatuur met een
vernietigenden blik aan en draaide toen haar hoofd om.
Ze stond op, nam haar kleinen handkoffer van de bank,
en, op de teenen staande, poogde ze hem in het bagagenet
te zetten.
Achter haar ritselde de krant, toen volgde het geluid van
iemand die zich bewoog en een diepe, heel prettige stem zei
Neemt u me niet kwalijk. Kan ik u misschien helpen?
Er volgde niet onmiddellijk antwoord. Met een Simsons-
verzuchting duwde ze een hoek van den koffer over den
rand van het net, tilde hem nog wat op, duwde en wist hem
tegen de achterzijde te murwen. Als om haar werk te be
kronen, legde ze haar parapluie er boven op en draaide
zich triomfantelijk om.
Dank u, zei ze en haar toon was zoo koud en zoo op
een afstand, als de ijsbergen uit de Noordelijke IJszee.
Over het gezicht van den man gleed een vluchtigen glim
lach, die in de verte familie was van een grijns. Ze zag dat
hij een jeugdig man was, en onder andere omstandigheden
zou ze hem verre van onsympathiek gevonden hebben. Maar
blijkbaar was hij geen „heer", want ten eerste had hij haar
uitgelachen en in de tweede plaats had hij een aanleiding
gezocht om een gesprek te beginnen, zonder zich voorgesteld
te hebben. Dit waren dingen, die, naar miss Minifer's, door
een degelijke en ouderwetsche opvoeding geschoolde mee
ning, een „heer" niet deed.
De jeugdige man stond midden in het compartiment, maar
de jongedame negeerde hem volkomen, ging zitten en keek
uit het raampje,
Eh, zei de jongeman aarzelend, mag ik u misschien
wat lectuur aanbieden
Dank u, klonk het koud.
Hm, hm, zei de jonge man en zette zich weer.
Miss Minifer ging voort met hem te negeeren. Het land
schap waardoor de trein heendaverde, scheen haar uitermate
te boeien.
Barsea riepen de schorre schreeuwstemmen van de
conducteurs, toen de trein stopte.
Miss Minifer veerde overeind en keek naar den jongen
man. Hij was bezig zijn kranten bij elkaar te pakken. Ze
stapte onverschrokken boven op de bank, het was de minst-
belachelijke manier om haar eigendommen op te visschen,
vond ze greep haar parapluie en haar handkoffer, stapte
van de bank af en. botste tegen haar medereiziger met
het jeugdige gezicht aan.
Eh. begon deze.
Maar voor hij iets meer kon uitbrengen, dan dit ongearti
culeerde keelgeluid, glipte ze langs hem heen en liep met
resolute pasjes naar den bagagewagen.
Zooals de lezer al wel begrepen zal hebben, had de Lon-
densche stationskruier, ondanks zijn geruststellende ver
zekeringen, de bagage van miss Minifer natuurlijk toch in
den verkeerden wagen gedeponeerd. Een gebergte van kof
fers, handtasschen, suit-cases, tasschen met golfstokken,
manden, kinderwagens en fietsen verrees op het perron,
maar miss Minifer's keurige groote koffer en haar niet minder
keurige bruine suite-case bevonden zich er niet bij.
Lieve hemel zuchtte miss Minifer.
Miss Minifer keek naar de perronoverkapping.
Ja, maar de kruiers zullen me wel helpen. Dank u.
Maarhield hij aan.
Miss Minifer keek noch luisterde. Ze zag een koffer die
eenige familiegelijkenis vertoonde met de hare en wijdde
er haar belangstelling aan. De jonge man haalde de schou
ders op, nam zijn hoed af en verdween.
Het resultaat van een gesprek met den stationschef was
dat deze waardigheidsbekleeder verklaarde „dat het wel in
orde zou komen."
Dat geloof ik ook wel, erkende miss Minifer, de
vraag is maar, wanneer? Zou ik de bagage vanavond nog
kunnen krijgen?
O neen, juffrouw, op z'n vroegst morgen. Ik zal mijn
en andere transpireerende
lichaamsdeelen moet men behan
delen met Purolpoeder, als het
meest afdoende middel daarvoor.
Purol-Voet - Toilet- en Kinder
poeder in Bussen 60 ct. en 1 gld.
Bij Apoth. en Drogisten.
