BAD-ARTIKELEN
S. WIENER Co.
COSTUMES
VOILE-, LINNEN
EN MOUSSELINE
MIDDELBURG
ONS ZEELAND
19
van waardigheid, onmogelijk boos op hem kon blijven. Ze
vertelde hem hoe ze aan die japon gekomen was, minder
kon ze met goed fatsoen al niet doen onder deze omstan
digheden.
Dat was 'n allemachtige bof, dacht de jongeman,
Als je eens wist dat je niets beters kon overkomen dan dat
je bagage aan den wandel is geraakt Maar hij was zoo
verstandig om dat niet te zeggen. Wat hij zei, klonk heel
neutraal
Dat was gelukkig
Een oogenschijnlijk onbenullige, maar als je er goed over
nadenkt, toch heel tactvolle opmerking.
Van dat oogenblik af aan was het ijs gebroken. Miss
Minifer de preutsche miss Minifer, vertelde hem hoe zij
heette, en wat ze deed, ze was secretaresse bij een oude,
kurk-droge professor en bracht de helft van haar dagen
door in het Britsch museum. Ook hij noemde zijn naam
Neville Standish hij was ingenieur en pas terug uit het
onherbergzaamste deel van Britsch-Indië, waar hij een
spoorweg aangelegd had.
Na het diner dronken ze samen hun koffie op de waranda
en toen gingen ze er samen op uit in den milden zomer
avond. Miss Minifer de correcte bescheiden, degelijke
miss Minifer, deed een opvallende avondcape om uit den
koffer van de slecht-befaamde onbekende En dat was
alleen nog maar het begin.
Den volgenden morgen bekeek ze met critische oogen
haar grijs wollen pak. Neen, op zoo'n stralenden dag kon
ze dat op 't strand niet aanhebben. Ze trok een van de
andere japonnen uit den koffer aan, een vroolijke, lichte
jurk, en ze had zich al verzoend met de korte rokken.
Na het ontbijt vergezelde Standish haar naar het station.
Haar koffers waren er natuurlijk nog niet.
Laten we met de tour-auto een tocht maken, stelde
Standish voor. Dan zien we wat van de streek.
O zei miss Minifer.
Maar ze gingen en lunchten in een landelijke herberg en
dronken 's middags samen thee en waren net op tijd voor
het diner terug.
Er waren gasten die veelbeteekenende blikken wisselden
toen ze binnenkwamen.
En miss Minifer. trok zich er niets van aan Zoo ver
was ze al heen.
En wat deed ze den volgenden morgen na een nieuw
vruchteloos bezoek aan het station? Ze ging met mijnheer
Standish zwemmen En na de lunch roeiden zij samen de
rivier op en 's avonds gingen ze naar den met lampions
verlichten concerttuin en luisterden naar de muziek van het
stedelijk orkest. En toen Standish zijn hand op haar hand
legde, vergat de preutsche miss Minifer die terug te trekken.
Toen de muziek uit was, wandelden ze het pad af naar
de hekken.
Plotseling hoorde ze een luide, ordinaire stem achter
hen zeggen
Wel allemachtig, daar heb je Kiki Ik ken haar man
tel uit duizenden.
Een groote ruige hand kwam neer op miss Minifer's schou
der en trok haar achteruit. Dezelfde stem zei
Zeg, waarom heb je ons niet laten weten dat je terug
was
Miss Minifer schrok en hevig-beleedigd staarde ze in het
gezicht van een bleeken, lummelachtigen jongen met een
gemeen gezicht. Achter hem stonden er nog twee van het
zelfde soort.
O zei miss Minifer met een gilletje.
Schei uit, zei een van dit edele tweetal, je bent
mis, Bill, Het is Kiki niet.
Standish bemoeide zich met het geval.
Wat moet dat voor den duivel? Neem je hand weg
van den schouder van die dame.
De „aanvaller" liet zijn hand langs zijn zij vallen, alsof
PRACHTIGE COLLECTIE VOOR
DE HOOGZOMER IN
ZEER VOORDEELIGE PRIJZEN
ZIE ETALAGE
miss Minifer's schouder roodgloeiend was. Maar hij bleef
haar aanstaren.
Het is Kiki niet, zei hij norsch, maar het is haar
mantel. Daar wil ik mijn kop onder verwedden. Wat moet
zij met Kiki's mantel?
Bedaard, maar met een heel snelle beweging, pakte
Standish den man bij de schouders en trok hem achteruit.
-Maak dat je wegkomt commandeerde hij.
Hij slingerde den bleeken jongeling van zich af, zoodat
deze terzijde van het pad in een bloembed terecht kwam.
De twee anderen, met een schuwen blik naar Standish,
maakten aanstalten om af te druipen.
Heeft een van de heeren nog iets op het hart?, infor
meerde Standish.
Het heerschap in het bloembed scheen niets meer in te
brengen te hebben zijn beide metgezellen evenmin, vrant
die waren verdwenen.
En miss Minifer was dat ook. Zij was een donker zijpad
ingerend en snikte, snikte van schaamte omdat zij, Janet
Minifer, het middelpunt was geweest van een publieke scène
en gehouden was voor een of andere obscure jongedame.
Kalm maar aan, kleine meid, zei een prettige stem
naast haar, 't is in orde hoor, ze zullen je verder niet
meer lastig vallen.
Miss Minifer balde haar kleine knuisten en stampte op
den grond met haar kleinen voet.
Ik heb het land aan iedereen, zei ze gedecideerd.
Aan mij ook?, informeerde Standish op drogen toon.
Ja, verklaarde het meisje. Maar na een seconde
voegde ze er aan toe
Neen, dat meende ik niet. Dat was heel onaardig van
me, Het zijn die ellendige kleeren. Ik wou dat ik ze aan
flarden gescheurd had, dat ik ze nooit in mijn leven gezien
had
Zeg dat niet, protesteerde Standish, want an
ders
Miss Minifer hield den adem in. Het oogenblik was ge-
