PSVEDHAUÊN ivoocr:
STOOMEN-VERVEH
DORDRECHT
De Ververij voor Zeeland is
STOOMEN - VERVEN - PLISSEEREN - STOPPAGE
De pantoffels van den gierigaard.
20
ONS ZEELAND
BILLIJKE PRIJZEN VRAAGT PRIJSCOURANT
ZENDINGEN VRACHTVRIJ
komen, sneller dan ze verwacht had en vóór ze gereed was.
Maar ze zag het onverschrokken in de oogen.
Want anders zou u geen notatie van me genomen heb
ben, bedoelt u?, zei ze op uitdagenden toon en ze wachtte
met kloppend hart.
Ze had het gevoel of het uren duurde voor zijn antwoord
kwam.
Neen, dat niet, zei hij langzaam, ik nam al in den
trein notitie van je, ik bewonderde je direct. Maar je was
zoo ijskoud tegen me, dat ik niet geloof dat ik een tweede
poging had durven wagen. Maar in die snoezige japon.
Dacht je dat ik anders was, nietwaar?, vulde ze aan.
Neen, dat niet, maar eenvoudig onweerstaanbaar. Ik
zou alles gedurfd hebben.
Dus daaruit moet ik opmaken, dat het mijn kleeren
zijn, die je bewondert en niet mezelf, constateerde miss
Minifer met merkwaardige tegenwoordigheid van geest.
Geen sprake van. Als je op dit oogenblik ineens weer
dat stoffige grijze ding aanhad....
Wel, wat dan?
Zou ik precies hetzelfde doen wat ik nu doen ga
En op het duistere pad sloeg hij zijn armen om haar heen,
trok haar naar zich toe, boog het hoofd en kuste haar.
O zei miss Minifer.
En hij deed het nog eens.
De vermiste bagage kwam den volgenden ochtend vroeg
boven water. Zij werd in de kamer van miss Minifer ge
bracht, juist toen zij na het ontbijt op het punt stond om
uit te gaan met Standish.
Met een gilletje van vreugde sloot zij den koffer open,
lichtte het deksel op, diepte in een wervelwind haar nette,
degelijke japonnen er uit op en smeet ze, de een na de
ander, terzijde.
Neen, zei ze, hij zei dat het geen verschil maakte,
maar. Ze duwde haastig haar hoed op het hoofd en
rende de trappen af, met nog steeds de korte, kleurige japon
van de andere vrouw aan.
Standish wachtte in de hall.
Hallo begon hij. Ik dacht.
Ik heb geen tijd, Neville, hijgde ze. Het duurt
maar even, maar ik heb nu geen tijd.
Maar waar ga je in vredesnaam naar toe?
Ik kom zoo terug. Heusch. Maar ik moet eventjes de
stad in om een paar behoorlijke jurken te koopen.
LEGKAART.
Knip bovenstaande zwarte figuurtjes uit en tracht ze zóó aaneen
te voegen dat een haasje ontstaat.
(Slot).
Zijn buurman had echter alles gezien, en aangezien deze
een grooten hekel had aan Aboe Kasem, ging hij naar den
stadhouder en vertelde hem dat Aboe een grooten schat in
zijn tuin had opgegraven. De stadhouder geloofde dit en
ondanks het protest van Kasem en zijne bewering dat hij
niets gevonden had, maar zijn oude pantoffels begraven had,
werd er in den tuin gespit. Weliswaar werden alleen de
pantoffels gevonden, maar de stadhouder geloofde nu een
maal den buurman en veroordeelde Aboe tot een belangrijke
boete.
Met de pantoffels in de hand, die hij natuurlijk naar de
maan wenschte, verliet Kasem het huis van den stadhouder.
„Waarom zou ik ze nog langer houden", dacht hij, „vooruit,
weg ermede En meteen wierp hij ze nabij het kasteel in
een riool.
„Nu zal ik er toch zeker geen last meer van hebben",
