16
ONS ZEELAND
een soort geboeide aandacht iedere bijzonderheid van zijn
verschijning nam ze in zich op. Hij was een man van mid
delbare grootte, mager en gespierd, gekleed in een oud
blauw zeemansbuis en een versleten broek zijn donker
haar zat verward hij ging barrevoets, maar hij was goed
geschoren en zindelijk en toen hij begon te spreken, hoorde
Elspeth een beschaafde, aangenaam-klinkende stem.
Alsof hun ontmoeting de gewoonste ter wereld was, be
gon hij
U moet een beetje warmte hebben uw schoenen zijn
doorweekt en het wordt kil met al dien regen.
Als betooverd keek Elspeth toe, hoe hij bij den haard
neerknielde en den brand in den houtstapel stak. Het droge
hout vatte snel vlam en toen het goed brandde, ontmoette
de man den aandachtigen blik in de groote, grijsgroene
oogen van het meisje.
Even speelde een vluchtig, geamuseerd lachje om zijn
mond.
Ik heb al zooveel vuurtjes gestookt in mijn leven, zei
hij, binnenshuis en in de open lucht ik ben eigenlijk een
beetje trotsch op mijn kunst in dit opzicht.
U bent Anthony Condon vroeg Elspeth langzaam.
Het was haar door den geest geflitst, dat hij de eigenaar
van het oude huis moest zijn toen hij dat zei van die
vuurtjes, bedacht zij dat zij had hooren vertellen, dat de
neef en naamgenoot van den ouden Sir Anthony op zijn
zwerftochten een paar jaar aan den Yukon had doorge
bracht. Deze plotselinge terugkeer naar zijn erfdeel, was
heelemaal in overeenstemming met wat ze wist van zijn
zwerversnatuurDe wilde vrijheid en de romantiek
daarvan Dat was waarnaar Elspeth de handen uitstrekte
in ongestild verlangen.
Hij kwam overeind en keek haar even aan voor hij ant
woordde.
Ja, ik ben Condon, En met een glimlach vervolgde hij:
Wat een geluk dat ik vandaag juist ben komen opdagen.
Anders had u het huis gesloten gevonden in dit vreeselijke
weer.
Elspeth, anders nooit bang voor onweer, betrapte zich
er op, dat ze er nu bepaald plezier in had.
Doe uw schoenen uit, commandeerde Anthony Con
don. Ze zijn doorweekt. En ik zal een kop koffie voor u
zetten. Ik was juist van plan het voor mezelf te gaan doen.
Ik heb nog geen tijd ervoor gehad. ik ben juist op tijd
voor dat noodweer binnengeloopen.
Ze deed wat hij zei en terwijl ze met een fijn peau-de-
suède schoentje in de hand stond, vroeg ze
- Bent u over zee thuisgekomen
Hij lachte,
Ik heb het laatste half jaar gedurig op mijn schuit
rondgezwalkt ik heb een buitenboord-motor. Toen ik Kaap
Lizard passeerde, kwam op eens het verlangen in me op om
het oude huis eens weer te zien.
Een zachte zucht van voldoening kwam over de lippen van
het meisje. Ze kreeg een visioen van een ongebonden zwer
versleven, van naar eigen lieven lust rondkruisen over „on
bevaren zeeën", van kampvuren ontsteken in de wildernis,
iederen dag en iederen nacht nieuw avontuur.... Roman
tiek Romantiek en Anthony Condon. dingen die Ronald
niet kon begrijpen en niet wilde.
De koffie die hij had gezet, was voortreffelijk hij bracht
haar den geurigen drank in een eierschaal-dun porceleinen
kopje, waarvan hij vertelde dat hij het uit een van de an
tieke kabinetten in de rose salon had gehaald.
De kopjes in de keuken zijn zoo verschrikkelijk dik Ik
zie niet in waarom we dit niet zouden gebruiken, als het er
toch is. Oh, voor mij komt het er niet op aan.... ik ben
gewend aan een tinnen kroes.
En toen draaide hij zich plotseling om.
De deur was opengegaan en weer dicht en met zijn rug
er naar toe, belicht door het schichtige blauwe licht van een
bliksemflits, stond Ronald Grainger
Er was een lang stilzwijgen, terwijl de binnengekomene
staarde naar de twee bij het vuur. Eindelijk zei hij lang
zaam
Zoo Dus daarom mocht ik je niet thuisbrengen in
de „Ariël"
Toen hij binnen den lichtkring kwam van de kaars die
Condon had aangestoken, zag Elspeth met vage bevreem
ding, dat Ronald een oliejas aan had en zeelaarzen.
En als in antwoord op haar verwonderden blik, zei hij
Nadat je was weggegaan besloot ik toch maar met de
„Ariël" naar Trecarrow te varen. Ik kon bijna voortdurend
het pad over de klip met den kijker in het oog houden en ik
veronderstelde dat je nog vcor het onweer thuis kon zijn.
Ik zag je niet meer en daaruit maakte ik op, dat je had
voortgemaakt. maar toen ik bij je huis kwam, hoorde ik
dat je er nog niet was. Daarop voer ik terug naar den
inham en daar zag ik een jacht voor anker liggen met nie
mand aan boord. Het onweer kwam opzetten en ik ben aan
land gegaan en nadat ik een poosje op de klip had rondge
zwalkt, zag ik licht door het venster hier.... en kwam
hierheen. maar niet met de gedachte dat ik dit zou
ontdekken, Elspeth
Dit
Je bent met mij verloofd. en ik vind je hier.
waar je een afspraak hebt met een anderen man. Dat had
je me wel kunnen zeggen, Elspeth
Oh, dus je denkt.
Wat kan ik anders denken Zijn stem klonk hard en
verzekerd. Het is een logische conclusie Je wilde met
alle geweld alleen naar huis gaan, je was vandaag heel
anders dan gewoonlijk denk maar niet dat ik het niet
gemerkt heb,Ik weet niet waarom je deze plaats voor je
afspraak gekozen hebt, net zoo min als ik weet waarom je
mijn ring nog draagt.... „Logische conclusie!"
Het was alsof deze woorden een soort razernij in Els-
peth's gemoed ontketenden. Laat hij maar blijven geloo-
ven in zijn logische conclusies, dacht zij. Romantiek. en
Anthony Condon hadden een uitweg verschaft aan de twij
felingen waaraan ze dien middag ten prooi was geweest.
Ze trok den ring met den saffier van haar vinger en stak
Ronald het juweel toe.
Dit is het huis van meneer Condon hier ze knikte
in de richting van haar gastheer en ik ben niet langer
verloofd met jou.
Ronald nam den ring aan en zei een tijdlang niets. De
twee mannen keken elkaar zwijgend aan, het meisje zat
met neergeslagen oogen, tot Ronald opeens met rustige
stem het drukkende zwijgen verbrak.
Ik ben bang dat we hier alle drie gevangen zijn tot
het licht wordt. Elspeth keek op haar horloge en een gevoel
van weeë beklemming kroop in haar op. Het zou nog een
uur of vijf duren voor de schemering van den zomerochtend
aanbrak, vijf eindelooze uren Het besef gaf haar een ge
voel van anti-climax; de gedachte aan deze folterende lange
nachtwake was ondragelijk. De romantische charme van
koffie in een antiek kopje, bij een haardvuur in een oud
huis op de klippen, begon haar glans te verliezen.
Bij Ronald's woorden keek Anthony Condon door het
ongesloten venster uit in de inktzwarte duisternis, waardoor
telkens en telkens blauw-lichtend de bliksemflitsen schoten
en knikte bevestigend.
Ja. Ik denk niet dat het rotspad op het oogenblik
makkelijk te vinden zal zijn
Het scheen opeens tot Ronald door te dringen dat hij zijn
druipende oliejas nog aan had. Hij trok hem uit en keek
rond naar een plaatsje om hem op te hangen. Toen hij naar
de achterzijde van de hall liep, waren de oogen van den
man bij het vuur geen oogenblik van hem af. Er was een
raadselachtige uitdrukking in; iets van angst. Ronald gooide
de jas over een leeren kamerschut en kwam terug bij het
vuur en ging zitten.
En zoo begon hun vreemde wacht.
