DORDRECHT 5SE3E ©TKOM NKLUKE^ 5T00MUJA55CHERU Bij het schrijven op advertentiën wordt men beleefd verzocht Ons Zeeland te vermelden TIRIRI iR 1742 opgericht J/ClHli AUG.BiER£N£> Afhaaldiensten-te Goes, Zierikzee, Middelburg, enz. 18 ONS ZEELAND gante figuur. Zoo had hij haar altijd bewonderd, reeds in haar jeugd, als zij bij Marle wandelden. Hij herinnerde zich hoe zij eens op een van die dagen, een groote herderinne- hoed had gedragen van „panama", terwijl zij de bloemen er om heen hadden gevlochten. Wat had hij haar toen lief gehad. Ik hoop dat ik je niet heb gederangeerd, beste vriend. Ik kom slechts even afscheid nemen van je voor ik mijn reis naar Amerika en Australië aanvaard, zeide zij. Ik wist niet, Feline, dat je vertrek reeds zoo aan staande was, anders had ik je de moeite gespaard, om bij mij te komen. Nu je mijn huis, Fernand, sinds geruimen tijd hebt gemeden ik kan, tot mijn leedwezen, de oorzaak niet vermoeden kom ik een invasie doen in jouw huis, op gevaar af om me te compromitteeren, want men schijnt het nog altijd niet goed te vinden, in onze kringen, dat een jonge vrouw en ik beroep me er op nog een jonge vrouw te zijn het huis van een vrijgezel betreedt Men kan de conventies te ver drijven, Feline, En denk je nu heusch spoedig te vertrekken? Het zal althans niet lang meer duren. Wat trekt je in dat reizen aan, kan Parijs, dat altijd verrukkelijke Parijs, je niet meer bekoren, waar je een eigen kring hebt gevormd en waar jij overal graag wordt ont vangen? Beste jongen, ik begin me in Parijs te vervelen. Ik haak naar iets nieuws en nu ik onafhankelijk ben, geen echgenoot behoef te vragen waarheen ik me mag begeven, nu wil ik iets van de wereld zien. Als getrouwde vrouw komt men er niet gauw toe, je wordt zoo de gevangene van je eigen huis, je huishouding en je gewoonten. Nu ik vrij ben, zal ik eens van de vrijheid profiteeren. Dat vrij zijn schijnt je te bevallen, Feline. Daarmede ligt een veroordeeling van het huwelijk opgesloten. Misschien, lieve vriend. Een huwelijk sluiten gaat heel gemakkelijk. Fernand, de vraag blijft altijd: „of men geluk kig zal zijn." Ze had nauwelijks die woorden uitgesproken of hij begreep plotseling wat hem had weerhouden haar te vragen. De twijfel aan een toekomstig geluk. Hij was geen kind meer, hij had den leeftijd bereikt, waarop men zich niet meer, dol-verliefd en zonder te redeneeren, in een avontuur stort. Men gaat overwegen, berekenen. Men gaat zich afvragen of men gelukkig maakt, gelukkig wordt, Inderdaad, antwoordde hij haar, maar hoe dikwerf wordt die vraag gesteld. en permitteer me, lieve, je eens te vragen of jij ook die vraag hebt gesteld, toen de oude Fradin je hand vroeg. Neen, ik was nog te jong, ik vond het een avontuur, verliefd was ik heelemaal niet. En nu zal ik beter oplet ten. Dus dan ben je nog niet verliefd, want liefde op jouw leeftijd redeneert niet. Verliefd? Neen, want dan zou ik niet heengaan. Dan trok ik niet naar Amerika en Australië. En ben je er zeker van, dat je heengaat, voor langen II tijd, niet een leegte zal achterlaten en teleurstelling zal wekken bij velen? Ook bij jou, oude vriend? Sta me toe je daarop niet te antwoorden. Dit is me reeds voldoende, ik weet nu, dat ik je on verschillig ben geworden. Dat beweer ik niet. Neen, maar ik begrijp, ik begrijp je veranderde gevoe lens voor mij. Zeg eens, Fernand, waar is je vroegere liefde voor mij gebleven? Die liefde is er nog. O, je gelooft niet hoe graag ik jou als toen we nog kinderen waren, in mijn armen zou willen nemen om je te zeggen hoe lief ik je nou nog heb. En waarom doe jij het dan niet? Omdat ik niet mag, niet wil. Ik vraag niet of ik mijn geluk in jouw bezit zal vinden, ik vraag of jij wel gelukkig zoudt zijn als mijn vrouw. Coquetterie is je niet vreemd, lieve. Ze lachte luid op. Ik wist sinds het feest, waarop ik flirtte met velen van mijn aanbidders, heb je me ontloopen. Jij, jaloersch man. Neen, je bent bang niet voor mij, doch voor jouw geluk. Jij bent een egoïst. Je komt met verwijten.... Met hetzelfde recht als je mij verwijt een coquette te zijn. Ze keek op haar horloge. Het wordt mijn tijd, zeide ze rustig, ik hoop dat het je goed gaat, Fernand, ik hoop dat je eens het geluk zult vinden, dat je zoekt.... Ze bood hem de hand, die hij heel lang drukte. Toen hij de hand los liet, had hij tranen in de oogen. Waarom blijf je niet hier? Waarom? Wat bindt mij hier, wat kan mij weer houden? Ikikik kan je niet laten gaan. Met jou gaat mijn geluk heen.... blijf, ik heb je lief.... En waar blijft dan mijn geluk, dat je alleen beoogt? Feline, we zullen beiden gelukkig zijn.... Weet je dat zeker? Ja, ik ben er zeker van. Dan komt er van m'n reis nietsZe lachte weer Lieve Fernand, die reis was slechts een voorwendsel om je eindelijk te bewegen je te uiten, daarom kwam ik hier en daarom coquetteerde ik met anderen op het feest, om je te noodzaken, je eindelijk te verklaren. Dus. Ik kwam je veroveren en dat is me gelukt.... ik weet een aardige villa aan de Marne, dat zal het einddoel van de eerste reis zijndie we samen zullen maken. SLAAP EN LIEFDE (Naar het Fransch van PIERRE MOGADOR. In een van de kleine faubourgtheaters ging de première van een werk van een vrijwel onbekenden schrijver, die, naar men beweerde, veel geld had en daarom er veel voor over had zijn stukken opgevoerd te krijgen. IJdelheid dreef hem er toe de directie van een of anderen schouwburg om te koopen om zijn werk te vertoonen. Reeds waren eenige stukken van hem opgevoerd, zonder succes, doch meneer Renaud Fournier kon op zijn visitekaartje „dramaturg" zetten en gold als een Maecenas, die vooral jonge tooneel- peelsters steunde met raad en daad. Op den avond van de première was ik, uit verveling en uit nieuwsgierigheid ook de mogelijke val van een too-

Tijdschriftenbank Zeeland

Ons Zeeland / Zeeuwsche editie | 1929 | | pagina 16