Het adres voor Prentbriefkaarten
Boekhandel Firma PIET OCHTMAN
DE HEKS
ONS ZEfcLAND
Adamson op jacht
gezicht, razenden tegen den kerel, die den arme had ge
hoond en op den koop hun mannen sloeg.
Gelukkig voor mr. Dixon uit Baltimore kwam er een
agent opdagen, die ingreep, de bende uit elkaar joeg, en
den benarden man naar zijn hotel geleidde, waar hij weer
op zijn verhaal kwam na het gebruik van eenige glazen
„Vermouth" met sodawater.
Bij het diner sprak hij een landgenoot over het voorval.
Begrijp jij er iets van, vroeg hij. Heusch ik deed het
met de beste bedoelingen.
Dat neem ik oogenblikkelijk aan, zeide de andere,
doch je deed verkeerd.
Waarom, waarom?
Omdat je te veel liet merken, dat je gaf. En bovendien
je wilde het genoegen hebben om te zien grabbelen en met
gevolg vechten. Je wilde waar voor je geld. Je gaf het geld
om je te vermaken, en je wilde daarbij een weldadig gebaar
toonen. Je doet me denken aan de liefdadigheidsbals, die
we elk jaar in het seizoen in Ohio geven. Als er geen bals
waren, kreeg je de massa niet tot het geven. En dan, laat
de linkerhand niet weten, wat de rechter doet. Doe het in
Lange Nobelstraat A 167, Zierikzee
Souvenir-artikelen
Etsjes van Zierikzee 9 x 14 25 ct., 9 x 28 75 ct.
FOTOTOESTELLEN EN •BENOOOIGDHEDEN.
stilte als je wat geeft. Wie openlijk geeft, maakt altijd vijan
den. Men kan niet iedereen bevredigen.
Archibald Dixon volgde de les op, hem door een landge
noot gegeven. Toen hij voor Corner House-Hotel te Caïro
zat, wees hij met minachtend gebaar elke poging op een
aalmoes af. Hij waagde zich niet meer liefdadig te zijn.
(Naar het Italiaansch)
door
GUIDO LUCCIANO.
We hadden een zwerftocht gemaakt door het gebergte
van Calabrië. En terwijl wij rustten op een rots, van waar
we het geheele landschap konden overzien, zagen we uit
het dichte bosch een oude vrouw komen. Ze steunde op een
stok. Om haar heen was een verschoten blauwe doek. Haar
rok, die op haar schoenen sleepte, was eens gestreept ge
weest, doch nu was het onderscheid verdwenen door het
vuil, dat zich er aan had gehecht.
Over haar bleek gelaat waaiden wat grijze haren. Het
meest frappeerden me haar oogen, twee git-zwarte oogen,
die pnrustig rondkeken, en nog alles in zich schenen op te
nemen.
De gids, die ons vergezelde, groette haar en ze groette
terug door haar stok in de hoogte te houden.
De heks van Monte Crocco, zeide hij, ons inlichtende.
De heks, zeide ik lachend. Tegenwoordig zijn er
geen heksen meer. We zijn te veel verlicht om aan heksen
te gelooven.
