DE VOORSPELLING
IS
ONS ZEELAND
Ik ben het volkomen met u eens, zeide Pietro, de
gids, doch ze wordt zoo genoemd, sinds jaren, want ze is
oud. Ik schat haar op wel negentig jaar.
Ze is zeker een bekende figuur uit de omgeving
Dat zou ik meenen, merkte Pietro op. Meer dan een
halve eeuw lang is ze een bekend figuur, als u het zoo
noemen wilt. Ik ben nu een man van vijf en dertig, doch, u
wilt het wel gelooven, ik heb haar eigenlijk nooit anders
gekend. Toen ik nog klein was, wees mijn vader haar mij
al aan. Ze moet vroeger een mooie vrouw zijn geweest.
Dat zou men nu niet zeggen, al zeggen haar oogen
heel veel.
Bij ons in het land verwelken de vrouwen al heel
gauw, meneer, zeide Pietro wijsgeerig. Maar wie het leven
van die vrouw heeft gekend, behoeft zich niet te verwon
deren, dat ze vroeg oud was en den naam van heks heeft
gekregen.
Ik ben nieuwsgierig, amico Pietro.
Een klein sigaartje, signor en ik vertel u alles, alles
wat ik weet.
De waarheid
Zonder fantasie. Die vrouw heeft twintig jaar in de
gevangenis gezeten, in de gevangenis van Reggio. Wegens
moord op een carabiniere. Van een hinderlaag had ze hem
neergeschoten toen hij en anderen haar zoon kwamen halen.
Dat zullen ze zeker niet uit aardigheid hebben ge
daan.
Neen, de zoon had ook een moord op zijn geweten,
toen ze pogingen deden om hem te grijpen.
In die familie schijnen ze niet op een moord te zien.
Wat zal ik u zeggen, meneer. De eene mensch is be
stemd om rustig op zijn bed te sterven, de andere om op
een geweldadige manier om het leven te komen. Daar heb
je nu de familie van Paolina Battaglia, zooals de oude
vrouw heet. Er zijn er meer door een geweer neergelegd
dan door een of andere ziekte.
Paolina was de mooiste meid van het dorp, waarvan u
nog het torentje in de verte kunt zien. Tusschen haar familie
en de familie Buniva bestond al lang een veete. Dat wisten
Paolina Battaglia en Casimiro Buniva wel, maar het scheen
dat ze zich daaraan niet stoorden.
Paoline hield drommels veel van Casimiro en ook hij
scheen haar lief te hebben. In den nacht kwamen ze bijeen,
Wat kon hun vijandschap schelen als men lief heeft. Doch
groot was de liefde bij Casimiro niet. Misschien behoorde
het ook wel tot zijn vendetta, dat hij het meisje verleidde
en zich toen niets meer aan haar gelegen liet liggen. Dat
was een gemeenheid, zult u zeggen, ook een soort moord,
maar zoo zijn nu onze manieren. De vader van Paolina, die
lang op Casimiro had geloerd, schoot op een avond den
vader van den jongen neer en vluchtte de bergen in. Paolina
was hem gevolgd en daar bracht ze een zoon ter wereld.
In haat tegen de familie Buniva voedde ze den jongen op.
Ze vertelde hem niet, wie zijn vader was. Op zijn veertiende
jaar kon hij al een geweer hanteeren en schoot een arend
in wilde vlucht.
Tegen de wraak van de familie Buniva had ze den jongen,
tot nu toe, weten te beschermen. Haar vader werd, toen hij
zich eens naar beneden had gewaagd vermoord gevonden.
Met een dolk in het hart, waarop het woord „vendetta"
was geschreven. Zoo zijn onze manieren om recht te krijgen
en recht uit te oefenen.
Toen de jongen zestien jaar was, duwde zijn moeder
hem een geweer in de hand met de opdracht Casimiro Bu
niva dood te schieten, die getrouwd was en een goed Jeven
leidde.
Hij voerde het bevel van zijn moeder uit en wist in de
bergen te ontkomen. Na den moord vertelde ze hem, dat
hij zijn vader had neergeschoten, die zijn verdiend loon had
omdat hij zich nooit om zijn kind had bekommerd.
De autoriteiten begonnen een verwoede jacht op Fran
cesco Battaglia, den zoon. Ze lieten hem in alle schuilhoeken
vervolgen, bestreden door de moeder, die als een furie of als
een leeuwin haar kind verdedigde. Voor haar was het geen
gerechtigheid, dat ze Francesco kwamen halen, omdat hij
zich had gewroken op den belager van zijn moeder en haar
familie. Toen de carabinieri hem bijna te pakken hadden
en zijn schuilhoek hadden omsingeld, schoot Paolina een
van hen neer om den weg open te maken voor haar jongen.
Hij wist inderdaad te ontvluchten, de moeder werd ge
arresteerd.
Tien jaar kreeg ze. Toen ze terugkeerde was haar zoon
al lang gedood door een echten zoon van Casimiro. De tien
jaren van gevangenisstraf hadden haar nog niet tot bezin
ning gebracht. Ze deed weer een moord om den moord op
haar zoon te wreken. Ze kreeg weer tien jaar, ofschoon ze
eigenlijk meer had verdiend. Doch de rechters begrepen
haar wraak en dat was een verzachtende omstandigheid.
De mooie Paolina was door haar gevangenisstraf een oude
vrouw geworden. Het vuur, dat eens in haar woedde, is uit-
gebluscht. De vulkaan is uitgebrand. De heks vraagt ons
medelijden, meneer. Zooals oude menschen, dien eens een
vurig gemoed hebben gehad, ons medelijden vragen.
Zoo langzamerhand zien we den ondergang, de aftake
ling, de slooping. Paolina, de vurige Paolina, had een goede,
trouwe huismoeder kunnen worden. Het noodlot was tegen
haar. Ze is een voorbeeld voor ons.
(Naar het Duitsch)
van
ROBERT KALISCHER.
Toen de sterrenwichelaar Johannes Stöffler het was
in het jaar 1531 de sterren had bestudeerd, zuchtte hij
diep en zwaar en legde zijn kijker, welke hij op het uit
spansel had gericht, ter zijde.
Uit de sterren had hij de voorspelling van zijn spoedigen
dood gelezen. De teekeningen stonden duidelijk voor hem.
Daaraan viel niet te twijfelen, zooals hij nimmer twijfelde
aan wat de sterren hem zeiden. Jarenlang had hij den
stand der sterren bestudeerd. Het sterrenheir had geen
geheimen meer voor hem. Hij kende de raadselen der
sterrenbeelden. „De Waterman" had evenmin geheimen
voor hem als bijv. „De Stier" en „De Schutter". Hij wist
de toekomst te voorspellen zoowel door het raadplegen
van den stand van „Orion", „Perseus" en „Cassiopeia" als
door het aanschouwen van „Orpheus" „Giraffe" en „Ha
gedis".
De sterren logen niet. De waarheid gaven ze weer en
ze zeiden hem nu, dat hij spoedig zou sterven. De dag was
bepaald, dat hij zou worden getroffen door een hard voor
werp, welk voorwerp zijn dood zou veroorzaken.
Van den avondstond, waarop hem zijn noodlot was voor
speld, werd het leven voor hem een marteling. Zijn ge
dachten richtten zich uitsluitend op de wijze, waarop hij
den naderenden dood zou kunnen ontwijken. Hoe meer
de dag naderde, waarop, volgens de sterren, hij zou worden
gedood, hoe meer de angst steeg. Al was, wat de sterren
hadden voorspeld, volgens hem, onafwendbaar, berusting
in het onvermijdelijke was er niet in hem. Er moest een
middel zijn om er aan te ontkomen, oordeelde hij. Hij zou
sterven, doordien een zwaar voorwerp op hem zou vallen.
Welnu, hij moest zorgen op den noodlotsdag, dat geen enkel
zwaar voorwerp in zijn nabijheid was. Hij zou zich niet
op straat begeven. Een dakpan, een schoorsteen zouden
kunnen vallen en hem dooden. Een steen zou kunnen los
raken van een huis, waarlangs hij ging, en die steen zou
hem doodelijk kunnen treffen. Uit een raam zou een bloem-
