ONS ZEELAND
7
ren naar een inrichting als Zonneveld een uitnemend hulp
middel in den strijd tegen de tuberculose moet zijn. Het
Cons. Bureau tracht dan ook zooveel mogelijk deze opname
te bevorderen. Een verblijf daar is toch nog heel iets anders
dan in een vacantiekolonie. Het verblijf in Zonneveld moet
langer zijn; er komen patientjes, die in het geheel niet in
een vacantiekolonie thuis behooren. De kinderen met chirur
gische tuberculose, met klier- en huidaandoeningen met
genezende of chronische tuberculeuse buikvliesaandoenin-
gen, pleuritus met halsklierzwellingen enz., alle deze kon
den in Zonneveld krijgen de openlucht-behandeling, het
onzichtbare stralen van de allergrootste beteekenis zijn. Koch
Strauss en Finsen volgden. Vooral de laatste, die met zijn
kwartslamp de behandeling van lupus ('n tuberculeuse huid
aandoening) begon en tal van ernstige gevallen zag genezen.
1902 bracht Bernhard, 1903 Rollier en van dien tijd af
gaan enkele vooraanstaande personen uit den medischen
wereld mee. Maar nog steeds waren er, die er niets van wil
den gelooven. Het heeft nog vele jaren geduurd vóór de
officieele wetenschap toegaf, dat de zon- en licht-behande-
ling, de behandeling bij uitnemendheid van chirurgische
tuberculose was, dat deze behandeling van zwakke, slappe,
Zeehospitium Zonneveld. Links de molen voor het oppompen van water.
voortdurend zijn in open lucht of in frissche kamers, goede
doelmatige voeding en verpleging en verzorging.
Is dan werkelijk die open-lucht-behandeling, die zonbe-
straling zoo goed; werkt die inderdaad genezend? Stellig.
Reeds de oude en alleroudste volken meenden, dat de Zon
een genezende kracht had, dat de warmte en het licht, die
scrofuleuze, rachitische kinderen, met mate toegepast, uit
stekende resultaten geven kon.
Rollier en anderen hebben lang moeten vechten voor hun
meening. Maar sedert eenige jaren heeft hij den strijd ge
wonnen. Verleden jaar is het 25-jarig jubileum van Rolliers
werk herdacht. En toen kwamen van alle streken Profes-
Rondedansje.
er vanuit gingen, bij sommige ziekten genezend werkten. De
Solaria van de Romeinen bewijzen dit. De Inca's brachten
kinderen met bepaalde huidziekten in de zon. Tal van oude
spreekwoorden en gezegden bewijzen dit. „Waar de zon
niet komt, komt de arts," luidde een Napolitaansch spreek
woord al was dit niet in overeenstemming met de nauwe
vuile Napolitaansche straten. Maar dit waren alle slechts
meeningen, opvattingen, die nog niet wetenschappelijk ge
grondvest waren. In 1709 schreef een Franschman, Bertrand,
een proefschrift over: „den invloed van het licht op levende
wezens". In 1815 schreef een ander over „de weldaden van
het ZonlichtIn 1859 toonde Charcot aan, dat 't niet alleen
en in het bizonder de warmtestralen van de zon waren, die 'n
gunstigen invloed op sommige ziekteprocessen uitoefenen,
maar dat er ook chemische stralen waren en dat vooral deze
In den zandbak.
soren en Doktoren, officieele en niet-officieele personen om
den man van de Zon en het Licht te huldigen.
Maar zullen sommigen zeggen; dat is de zon in het Hoog
gebergte. Dat is Zwitserland met zijn andere en betere lucht,
met zijn droge kou, met de vele zonnedagen! Zeker. Maar
Zwitserland heeft niet de zee en de duinen en het strand,
En het is bewezen, dat het licht aan zee, aan het strand nog
iets anders is. De weerkaatsing in de steeds in beweging
zijnde zee; de weerkaatsing tegen het helle strand en de
blinkende duinen geeft toch zeker een andere inwerking
dan waar deze ontbreken. Sommigen meenen, dat aan zee
de ultraviolette stralen, d. z. de stralen, die in het bijzonder
op ziek weefsel en zieke organen inwerken, vooral daar
voor zouden komen. Hoe dat ook is, het feit staat vast, dat
een verblijf aan zee en strand en in de duinen een buiten-
