STOOMEN-VERVEri
DORDRECHT
De Ververij voor Zeeland is
1AL.EN IVOOOLIJ
STOOMEN - VERVEN - PLISSEEREN - STOPPARE
ONS ZEELAND
19
wist, dat hij al was hij ook veertig jaar zou kleuren,
als hij haar begroette. Het zou voor de eerste maal zijn na
de scène in den tuin,
Hij ging naar haar toe, toen ze een oogenblik alleen stond,
en terwijl hij door een diepe buiging trachtte te maskee-
ren, dat hij kleurde, zeide hij in een poging, een luchtigen
toon aan te slaan:
Mag ik even naar je gezondheid informeeren, Fran-
poise
Ze keek hem aan en kleurde op haar beurt. Hij zag het
duidelijk. En zij trachtte haar verlegenheid te verbergen
door een glimlach.
Jij hier, Gabriel, dat is een verrassing. Sinds wanneer
ben je van den overkant gekomen?
-Ruim veertien dagen.... En zoo te oordeelen gaat
het je heel goed.
Ik heb niet te klagen, al staat de tijd niet stil en ons
leven evenmin.
Ja, ons leven is als een film, een aaneenschakeling
van beelden. We draaien altijd maar door. We kunnen
niet alles in onze herinnering vasthouden, veel wat achter
ons is gaat verloren.
Alles? vroeg zij
Niet alles, natuurlijk, doch heel veel. Alleen wat
sporen in ons leven heeft achtergelaten, wondeplekken, lid-
teekens van veel leed, blijft in onze herinnering bewaard.
Ze waren ongemerkt de vestibule genaderd, welke toe
gang gaf tot den tuin. En onwillekeurig waren ze den tuin
ingegaan, zooals een twintig jaar geleden. Ze waren er
zelf door verrast toen ze zagen, dat zij zich in den tuin
bevonden en plotseling kwam voor hun beiden de herin
nering aan dien avond, twintig jaar geleden.
En zonder overgang, alsof hij zich weer geheel had in
gedacht in wat toen was geschied, vroeg hij:
Waarom, waarom zeide je neen?
Waarom? Omdat ik je op de proef wilde stellen, om
dat ik wilde, dat je aanhield, dat mijn ,,neen" je niet zou
weerhouden door te zetten, alles te doen om mij te win
nen. Ik had je lief. zoo lief, dat ik vijf jaar lang ieder
aanzoek heb afgewezenIk kreeg den naam van den
ongenaakbare. Nu kan ik je zeggen, nu wij oud zijn, dat
ik je innig lief had en slechts door een gril je verloor.
Toch was mijn proef goed geweest in jouw overhaalt
vertrek zag ik een bewijs, dat jouw liefde niet zoo diep zat
als ik had verwacht.
Franqoise. Hoe grooter de liefde voor een vrouw,
hoe grooter de teleurstelling, als zij je heeft afgewezen,
hoe dieper de krenking om haar ,,neen". Twintig jaar lang
heb ik jouw beeld in mijn hart bewaard. Om te vergeten zou
ik getrouwd zijn met een ander en nu begrijp ik, waarom ik
die andere niet heb kunnen vinden.
Waarom? Omdat ik altijd de vrouwen, die ik ont
moette, onwillekeurig, met jou vergeleek. Mijn liefde voor
jouw stond nog altijd tusschen haar en mij.... Tot nu
had ik niet begrepen, nu weet ik het, nu jij weer voor mij
staat als twintig jaar geleden. Ik ben gevlucht, niet
omdat jij mij onverschillig was geworden, doch omdat ik je
lief had. Ik vluchtte in een poging te vergeten.
En is je dat gelukt.
Neen, vergeten kon ik niet en.... Franqoise, als je
wilde.... dan nog zouden wij gelukkig kunnen zijn.
Ik dank je.... Gabriel.... voor je hernieuwd aan
zoek en toch moet ik opnieuw weigeren.
Je weigert opnieuw Moet dit weer een proef
beteekenen? vroeg hij bitter.
Neen, beste vriend, geen proefTwintig jaren
staan tuschen ons. Ze hebben ons veranderd, ook onze liefde,
onze genegenheid. Het geluk, dat door ons, twintig jaar
geleden, werd verwacht, komt niet meer. lieve jongen.
het komt niet meer.
Dus je wilt me nog langer laten lijden door een gril
van jou.
BILLIJKE PRIJZEN VRAAGT PRIJSCOURANT
ZENDINGEN VRACHTVRIJ
Beste Gabriel, we lijden niet meer om een teleurge
stelde liefde. Zie je wel dat onze gevoelens een veran
dering hebben ondergaan?
Mijn nieuwe weigering zal jou niet meer zóó doen lijden
dan mijn weigering twintig jaar geleden. zoomin ik
zal treuren als toen jij heenging.. Beste Gabriel, lieve
vriend, laat ons vrienden zijn. Ik ben een vrouw, die
haar echtgenoot zou teleurstellen. Ik ben te oud om lief te
hebben als twintig jaar geleden.
Gabriel had niet meer geantwoord. had een buiging
gemaakt en was heengegaan. In de zaal werd wals
muziek gespeeld.... Toen Franqoise alleen was, legde ze
haar verhit hoofd tegen de marmeren ballustrade, welke
den tuin afsloot. Ze weende om het verdwenen geluk,
dat zij nu voor altijd had verloren.
DE OUDE WOLF,
door M. B.
In ons land leefde eens een oude wolf. Het beest was zoo
oud, dat het moeite had om aan den kost te komen; ieder
een kende hem, en als hij het eens waagde een schaap uit
een kudde weg te nemen, greeg hij een ongenadig pak slaag.
Nu hij zoo oud geworden was, begreep hij wel, dat hij eieren
voor zijn geld moest kiezen, en besloot in vrede te leven
met de herders. Den eersten den besten herder dien hij
zag, sprak hij aldus aan: „Herder, ik begin oud te worden,
en daarom heb ik gedacht, mijne laatste levensdagen niet
te verzwaren met nieuwe zonden, ik wil voortaan in vrede
met jullie leven, ik zal je geen schaap meer ontstelen. Maar
zie je, gras eten kan ik niet, doe me daarom een pleizier
en geef me zoo nu en dan een oud beestje, waaraan je niet
veel gelegen is, heusch, ik ben heel zachtmoedig van aard,
mits ik maar geen honger heb.'' ,,Ja, net wat je zegt," ant
woordde de herder, „wanneer je geen honger hebt, maar
wanneer gebeurt dat, wanneer is je honger nu werkelijk
eens gestild? Nooit immers, neen, hoor, loop maar gauw
door met je praatjes!"
Toen ging de wolf naar een anderen herder en zeide:
