U
(Orchideeën
Uit het Land
WAAR DE
BLOEIEN
Door L. A. M. VIERHOUT
52
VRIJDAG 4 APRIL 1930
No. 3
Japansch Binnenhuisje. Meubels zijn er slechts weinige in de Japansche
woningen. Het interieur doet eenigszins denken aan onze „nieuwe zakelijkheid
„Vader, laat mij clown worden I"
Voor de zooveelste maal vroeg het
kleine, bruinoogige kereltje dit aan
zijn vader en voor de zooveelste maal antwoordde
deze weer„Goed, jongen, als je grooter bent."
De beide ouders keken over tafel elkaar aan en
lachten nauwelijks merkbaar over die komische
beroepskeuze van hun jongen.
Ze wisten zoo goed, waarin kinderidealen
bestaan het klingelen met een bel of het rijden
op een auto van de brandweer oefent steeds een
bijzondere bekoring op een kinderbrein uit.
Zoo ook de vraag van hun jongen.
Eens was hij mee geweest naar een circus en had
aandachtig de clowns bekeken, die zoo potsierlijk
waren beschilderd en van die leutige grappige
buitelingen maakten, waarom de menschen zaten
te bulderen van het lachen.
Een enkele maal had hij ook gelachen, maar het
grootste gedeelte had hij toch stil zitten kijken
Het zachte lenteweer wordt ook in
Japan afgewisseld door koude regen
buien. Twee dames op wandeling.
naar die zotte gezichten
met die dikke verflaag.
Toen hij aan de hand
van zijn vader uit de
groote tent kwam, had
hij voor de eerste maal z'n
vraag gesteld „Vader,
laat mij clown worden."
„Prachtig, jongenJij
wordt clown," had hij ge
zegd, doch inwendig had
hij plezier gehad om die
dwaze vraag van zijn
kleinen jongen, die met
zijn droomerige oogen en
bleek gezichtje eerder
bestemd scheen filosoof
te worden.
Hij was nu zeven jaar
en het was ruim een jaar
geleden, doch wel tien-,
twintigmaal had hij in
dien tijd deze vraag her
haald.
Als niemand op hem
lette, keek hij in alle glimmende dingen, welke hij op zijn weg
ontmoette. Spiegelruiten, glanzende deuren, glimmende auto's
of tramrijtuigen, altijd wierp hij er even 'n blik op en vertrok
dan zijn gezicht in een zonderlingen grijns. Uren kon hij zoek
brengen met het turen op leege, blikken cigarettendoosjes,
koperen knoopen of een ander spiegelend ding, dat. hij meester
had kunnen worden. Alles gaf 'n ander effect, als je erin keek
en hij achtte de meest geslaagde gezichten die, waarom hij
zelf lachen moest.
Eerst had er niemand acht op geslagen, maar langzamer
hand moest men het wel merken, daar hij zelfs tegen zijn
lepel en vork de meest zonderlinge gezichten zat te trekken.
Toen hij de eerste aanmerking erover kreeg, bloosde hij,
alsof men hem op 'n groot misdrijf had betrapt en sindsdien
zorgde hij ervoor, zich eerst te vergewissen, of men op hem lette.
Toen hij naar school ging, voelde hij zich vrijer en iedere
Nog en kijkje in een woonkamer. Tafels, stoelen, schilderijen
zijn onbekend. Aan een klein altaar worden de ceremoniën
ter eere van de nagedachtenis der overledenen gehouden.
Japansche schoolkinderen in nationale
drachtmaar met een Europeesch
hoofddeksel.
