O
f9928
No. 7
VRIJDAG 2 MEI 1930
133
zich lui in z'n stoel, stak de groote sigaar op en
keek fluitend de zaal in. Nu kwam het schot.
Verduiveld, wat talmde Burks vanavond 1 Als 't
nog langer duurde, bedierf ie z'n scène.Nielsen
werd onrustig. Waar wachtte Burks op Drom
mels, daar kwam geen eind aanWas er iets
gebeurd Om den toestand zoo'n beetje te red
den, liep Nielsen even heen en weer, verzon er
iets bij, om de aandacht van 't publiek vast te
houden. Doch dat had z'n grenzen. Als 't schot
nu niet kwam, moesten ze in de zaal merken, dat
er iets niet in orde was.
Maar 't schot kwèm niet. 'n Oogenblik weifelde
Nielsen. Dan begreep-ie te moeten ingrijpen, of
't heele slot van 't stuk was hopeloos bedorven.
„Waar blijft mijn vader?" sprak-ie, 'n weinig
angstig, al stond dat niet in z'n rol. „Hij was zoo
vreemd daareven. Ik wil eens kijken." Nielsen
liep naar de tweede deur rechts, opende die, ver
dween 'n oogenblik van 't tooneel. Daar zat Burks
op 'n stoel, de revolver in z'n hand. „Maar m'n
hemel, sterf dan tochSchiet 1" raasde Nielsen
met halve stem. Plots staarde-ie in ontzetting op
Burks. Wat zat die daar vreemd 1 Slap hing een
van z'n armen langs z'n lichaam en z'n mond
stond half open. En met groote zekerheid wist
Nielsen opeensde groote Burks was, vlak na
z'n schitterende scène, op 't veld van eer, achter
de coulissen, gestorven. Groote God, wat moest ie
doen
Maar 't publiek wachtte Alsrie dat slot-tooneel
nog maar even speelde, was de voorstelling in elk
geval gered. Wankelend trad Nielsen terug, ver
scheen weer op 't tooneel, werkelijk „geheel ver
anderd." En hij stamelde, zóó waarachtig aange
grepen, dat 't haast geen spel meer was„Ver
schrikkelijk 1 Ik heb 'm gezien. Zooals-ie daar lag.
Ik zal 't nooit vergeten," enzoovoort, enzoovoort.
Er was minstens evenvee' aandacht in de zaal als
toen Burks z'n laatste scène speelde, ,,'t Was
schitterend, schitterend 1" betuigden na afloop
dan ook verschillende toeschouwers. „Nielsen is
'n groot, heel groot acteur. Hij doet voor Burks
niet onder, integendeel 1"
't Doek was voorgoed
gevallen. Achter de cou
lissen heerschte 'n groote
consternatie. En 'n hef
tige ontroering greep
allen aan, toen 't be
kend werd, dat Burks
inderdaad gestorven was.
,,'t Is verschrikkelijk,
verschrikkelijk 1" huilde
de eerste, dramatische,
vrouwelijke rol en wan
hopig sloeg ze, troost
behoevend, 'r armen om
Nielsen's hals.
„Ja, ontzettend," gaf
die toe, „maar" liet-ie er
haast juichend op volgen
en z'n oogen schitterden,
„heb je gezien, hoe ik
vanavond gespeeld heb
Ik zóg Burks voor me,
zooals-ie daar lag en toen
ging 't vanzelf. Voortaan
houd ik die scène precies
zoo. Ik heb 't eindelijk
gevonden 1 ja, die Burks
was toch altijd 'n echt
goed collega 1"
En verrukt stapte Nici-
sen,die tochwerkelijkgeen
ongevoelige kerel was,
naar z'n kleedkamer. Dit
was Burks' einde.
In Frankrijk is 'n mode ontslaan,
om in pijpekoppen de beeltenissen
oan beroemde mannen te snijden.
Uit den eenen mondhoek oan dezen
rooker hangt generaal Foch, uit
den anderen Poincaré.
De Engehche oloot bezit thans schepen, maarnan het dek dienst doet «fa startplaats voor vliegtuigen, die in tijd oan cwrlog de zeeën
afzoeken naar vijandelijke kruisers.
