No. 12
VRIJDAG 6 JUNI 1930
Hierboven een foto nan een opnowobare roeiboot, zooids ilie
demonstraties met het
dadelijk ontzettend nieuwsgierig maakte. Dat kon je
zoo hebben, niet waar, zonder dat er 'n bepaalde
reden voor scheen te bestaan
Hij maakte licht, scheurde 't couvert opcc en
las
„Mijn groote tooneelspeler 1
Zie ik u morgenmiddag tegen drie uur in de
Majestic Er gaat 'n schitterende film U kunt
me gerust schrijven. Als u den brief vanavond nog
maar postEthel Bartlett."
Zie zoo, die wond er geen doekjes om En ze
onderteekende met 'r vollen naam, vermeldde er
bij waar ze woonde. Die had 't dus serieus te
pakken 1 Aardig dat 'm dat juist overkwam bij
de nieuwe première van z'n oude succes 1 Was dat 'n
voorteeken? O, maar hij ging morgenmiddag.
Waarom niet? 'n Avontuur, dat tot niets ver
plichtte Wacht, hij zou nu schrijven. Of
nee, straks, na het eerste bedrijf. Dat was nog
vroeg genoeg. Liet hij zich eerst kleeden en Lord
Gordon geheel en al uit 't verleden oproepen.
Tien jaarWat vlogen die voorbij Ach ja, als
je ook zoo'n inspannend leven had 1 't Was toch
wel heerlijk,acteur te zijn.Wat 'n afwisseling bracht
je bestaan 1 Vandaag had je smart, morgen jool
op de planken, dan was je weer gelukkig en ook
wel eens ongelukkig verliefd.... in je rol en zoo
hield je den lust er in.En 't leven buiten de planken
bracht óók verrassingen 1 Zooeven nog! Ethel
Bartlett 1 Haha, 'n acteur had de eeuwige jeugd.
En de zaal zou straks weer eens staan te kijken van
Lord Gordon.
Hij had weinig aan z'n kop te doen. Hij had
van natuur 'n aristocratisch gezicht, al zei hij 't
zelf. Geen pruiken, prettig! 'n Scheiding in 't mid
den van 't haar, dat als met 'n grasroller platge
streken lag naar rechts en links. Prachtig zag hij er
er uit, hoor Daar behoefde hij niets meer aan te
doen. Nu nog gauw z'n smoking aan en voor zijn
part konden ze beginnen.
Hij stak 'n sigaret aan. De brandwacht was
in dit theater niet zoo lastigHij bladerde z'n
rol nog eens in. O, hij kon haar droomen Na 'n
paar repetities al zit die weer als 'n kei. 't Men-
schelijk geheugen zat eigenaardig in elkaar. Wat
er eenmaal goed in had gezeten, kreeg je er zoo
gauw niet meer uit.
Hij keek in den spiegel. Ja, daar zat Lord Gor
don. „Ouwe kameraad, ken je me nog?" lachte
ie 'm toe. O 't verleden, dat opnieuw begon te
leven, met Alles. Zelfs 'nEthel Bartlett
door een Puilsclw onderneming
naartuig staagden uitstekend.
in tien handel is gebracht.
ontbrak niet. Allemachtig, wat was hij toch 'n
gelukkig, benijdenswaardig mensch 1
Paul stond op. Hij wou't tooneel even inspecteeren
om te zien, of de
fauteuil, waarin hij
zoo'n belangrijke
scène had te spelen,
wel precies op z'n
plaats stond. Een
laatsten blik in
den spiegelDaar
bleef hij nadenkend
staan. Ja, h'm, dat
was. Lord Gordon
van top tot teen.
Toch, toch herin
nerde hij zich,
hoe schoot zoo iets
na al die jaren je
weer te binnen
dat hij, vóór hij
opging, nog even
iets aan z'n kop
deed. Maar wat,
wat? Opeens wist
hij het: hij poeierde
z 'u slapen, want
Gordon was niet
zoo heel jong meer.
Ach ja, hoe kon
hij dat vergeten.
'n Beetje poeier op
je haar, dat leek
uit de verte net
grijs. Hij trad weer
naar z'n kleedplaats
toe, duwde zijn
dons in het poeier,
bracht z'n hand
naar z'n slaap en.
Hij hield z'n hand
in, staarde. Z'n sla
pen hódden reeds
iets grijs. Paul
Intérieuropname nan het
nieuwste Fokkerrrliegtuig,
(Uit door den directeur der
General Motors is aange
kocht. Het biedt ruimte aan
16 personen en is buiten
gewoon luxueus ingericht.
Daingerfieid had geen poeier meer noodig
Hij liet zich op z'n stoel vallen, staarde,
dacht, glimlachte dan flauwtjes en 'n beetje
mclancho'iek. Dit was 'n reprise, gèèn pre
mière! Werktuiglijk opende hij de la weer,
waarin hij het briefje van „Loge 6" had
weggestopt. Klampte hij zich op die manier
aan 'n laatsten stroohalm vast? Moest dat
'm nog aan z'n eeuwige jeugd doen geloo-
ven Doch hij hoorde iets aan z'n deur, dus
duwde de la snel dicht.
Z'n vrouw kwam binnen.
„Je ziet er schitterend uit," zei ze
dadelijk.
„Dank je, lieve vrouw," zei hij met 'n
bijzondere innigheid in z'n stem.
„En.... hoe vind je mij? Maar wat
heb je Ben je bedroefd
,,'n Beetje wel, Linda. Ik denk er aan,
dat er alweer tien jaar van m'n leven
voorbij zijn, sinds ik voor het eerst Lord
Gordon speelde."
Ze haalde de mooie schouders op.
„Jij hebt nogal te klagen plaagde ze.
„Kijk van avond maar naarLoge 6!
Zeg, gaan we straks na afloop nog ergens
heen
Paul antwoordde niet dadelijk. Dan zei ie,
langzaam: „lk zal misschien., 'n beetje,
móè zijn! Maar., morgenmiddag gaan we
wat uit hé, samen Vind je dat goed
Linda knikte. Paul werd toch wel ver
standig! En ze ging nog even terug naar
'r eigen kleedkamer.
Paul zuchtte 'n paar maal diep, opende
vervolgens het laatje weer, dat hij daar
juist zoo haastig sloot, enverscheurde
den brief. Er was geen antwoord, 't Ant
woord, dat hij had, had hij zooeven al aan
z'n vrouw gegeven.
„Niet te veel reprises!" sprak hij met 'n zwak
ken glimlach.
Daarop stapte Lord Gordon naar 't tooneel.
