No. 13
VRIJDAG 13 JUNI 1930
255
ten over de financieele conditie van de Berkeley
Staal Maatschappij."
„Natuurlijk, baas, natuurlijk." Willie Weaver's
zachte, sissende stem trachtte hem te kalmeeren.
„Je vroeg naar alle bizonderheden
„En die heb ik gehad. Laat nu al die nonsens
alsjeblief loopen. Ik ben iets definitiefs van plan
en dat is, baas
Ik wil Borden nu eindelijk réken en hem stévig
raken óók I"
Een sinister glimlachje schoof langs Weaver's
breede lippen. „Dat is nu niet precies 'n nieuwtje
voor me, baas. Maar er lijkt wel opeens iets met je
gebeurd te zijn. Heb je niet altijd geduld gepredikt
Waarom zou je nu nog niet een beetje langer ge
duld hebben De din-gen loopen precies in de
richting, waarin we ze willen heb
ben
„Naar den duivel met geduld 1
Ik wil resultaten zien."
„Sta me bijWeaver stak een
nieuwe sigaar op en staarde met
half dichtgeknepen oogen naar de
tengere gestalte van den dyna-
mischen kleinen advocaat. „Er is
iets, dat je opeens dwars is gaan
zitten, dat is zoo zeker als twee
maal twee vier is. Natuurlijk zijn
't mijn zaken niet/maar
Carmody perste zijn lippen op
elkaar, tot ze een smalle, bleeke
streep leken. „Je bent geen stomme
ling, Willie."
„Ben ik niet?"
„Heb je op eigen gelegenheid
niet een en ander geobserveerd
Willie kruiste zijn massieve bee-
nen over elkaar. Hij hield zijn si
gaar op armslengte van zich af en
scheen aandachtig na te gaan, hoe
de blauwe rook naar de zoldering
omhoog krulde. Toen hij sprak,
was zijn diepe, lispelende stem zoo
goed als onpersoonlijk. „Je vraagt
zoo èrg op den man af, baas
Carmody fronste de wenkbrau
wen. „Je begrijpt dus sommige
dingen hè
„We-e-el je hebt zelf.daar
even gezegd, dat ik geen stomme
ling was. En niemand heeft ooit
beweerd, dat ik nu juist stekeblind
was."
„Goed Een donkere blos joeg
over Carmody's wangen. „We be
grijpen elkaar dus. De dingen gaan
niet naar m'n zin. Ik moet Borden nu eindelijk
maar eens aanpakken
,,'t Is niet precies Borden alléén, wei?"
„Natuurlijk niet. Wat ik vóór alles wil, Terry
vernietigen en hoe sneller en volkomener ik hem
vernietig,deste liever 't me zal zijn. Is datduidelijk?"
,,'t Kon moeilijk duidelijker zijn." Weaver scheen
na te denken. „De jongen is ons aangewezen werk
tuig, ons natuurlijk wapen tegen Borden. Je plan
schijnt dus te zijn, hem voor jou de kastanjes uit
het vuur te laten halen en hem daarna zijn eigen
vingers te laten branden
„Je bent er achter. Maar ik heb geen lust om tot
in alle eeuwigheid te wachten. Ik heb er genoeg
van. Mijn zenuwen gaan naar de maan. Terwijl
Terry Borden haat, zooals hij doet
„Jongen, ja, zeg dèt wel 1 Soms zou je met je
boerenverstand denken, dat Terry zwak is, zich
met iederen stroom mee laat drijven en de dingen
maar doodgemakkelijk opneemt. Dan krijg je op
eens 'n glimp te zien van wat er eigenlijk in hem
omgaat, en je ziet, dat hij in plaats van zwak ge
weldig sterk is
„Precies I Nu, wat belet ons, van die kracht en
dien haat van hem partij te trekken
„Ja, dat is 't nou juistwét Volstrekt niets.
De vraag is maar hoe
Ze zaten elkaar een oogenblik zwijgend aan te
staren, diep in gedachten. Van buiten kwam de
verwijderde galm van een kerkklok, die midder
nacht sloeg. De enkele hooge lamp verspreidde een
gedempt licht en de twee mannen de een lomp
en zwaar, de ander tenger en bewegelijk schenen
een zonderling sinister paar.
Carmody stak allebei zijn handen uit in een
plotseling, heftig gebaar.
„Ja, hoe dat wilde ik nu juist van jou weten,
Willie. Ik heb gedócht en gedécht, tot ik niet meer
denken kén. Maar ik weet, dat de dingen zoo netjes
gevorderd zijn. dat er bij voldoende overleg van
mislukking geen sprake kan zijn. leder mensch
heeft een kwetsbare plek. Zie, dat je die van Borden
uitvindt. Tref hem dan door middel van Terry.
Terry zal tot alles bereid zijn hij is een man, die
maar één gedachte kent. Hij kan zich op niets
anders concentreeren dan op dit ééne dat hij
Borden haat. Hij zou er op den duur overheen
kunnen raken, wanneer we al te lang wachten en
dat is de bedoeling niet. Je kunt hem op honderd
verschillende manieren bewerken door Todd
Shannon bijvoorbeeld."
„Nou Todd Shannon!" Lispelende Willie
Het aardige, oude stadje Goeree, op het eiland rioederéede,
Nederland. De oude toren beheerscht de huizengroep.
liggen de stille schepen.
;roeger een voorname koopstad
In het spiegelende water
weifelde. „Een primitieve, sentimenteele doedel."
„Doedelig genoeg maar toch niet tè. Ver
vloekt, Willie Al wat we noodig hebben, is een
geniale inspiratie, een vlot plan. Heel veel langer
kan ik niet meer wachten. Er zijn redenen
Werp je hierop met al je energie. En onthoud
Carmody brak midden in den zin af. Zijn smal
gezicht vertrok krampachtig en zijn vingers leken
een oogenblik klauwen.
„Onthoud dit, Weaver ik wil Borden bre
ken 1 Maar Borden is niet de man, op wien ik
't eigenlijk gemunt heb. Begrepen
„Ja, kameraad."
„De man, dien ik hebben moet is Bob Terry. En bij
den duivelWillie ik zal hem krijgen 1 Ik ga
hem terugsturen naar de Staatsgevangenis 1"
TWEE-EN-TWINTIGSTE HOOFDSTUK
"NJu ze dan werkelijk zouden komen, voelde Bob,
^dat de heele zaak een vergissing was, 'n flater.
Hij liep met een onbehagelijk gevoel rond door de
groote, zdcht-verlichte zitkamer, en deed vergeef-
sche pogingen, zich Todd Shannon en Kathleen in
die omgeving voor te stellen.
Peter Borden zat in zijn lievelingsstoel onder
de schemerlamp, verslonden in de beursberichten
van den dag. Hij had weinig over het geval ge
sproken, maar Bob voelde een zwakke opzwelling
van dankbaarheid de eerste morgenschemering
van zachtere gevoelens jegens den ouderen man
toen hij zag, dat avondkleeding voor deze bizondere
gelegenheid vermeden waren. En Lois al wat
Bob wist, was, dat ze eenvoudig en rustig gekleed
was hij was te zeer een man om iets te vermoeden
van de urehlange, nauwgezette zorg, die ze aan
haar toilet besteed had, noch kon hij weten, dat ze
iedere detail van haar verrukkelijken eenvoud angst
vallig bestudeerd had.
Niemand voelde zich behaaglijk of op zijn ge
mak. Borden's mager gezicht was ondoorgronde
lijk Lois was zenuwachtig. B b kon zijn spijtig
heid nauwelijks verbergen.Zijn uitnoodiging aan
Todd en Kathleen was een soort van baloorigheid
geweest zooais hij zelf aan Todd verteld had.
„Ze probeeren mij te overbluffen, maar ik houd ze
aan hun woord."
Maar het was heelemaal hun bedoeling niet
geweest, hem te overbluffen, en Bob werd geïmpo
neerd door hun kalme aanvaarding van het feit,
dat zij dezen avond in hun eigen huis zouden moe
ten doorbrengen met zijn vroegeren cel-maat en de
nicht van den ex-gevangene. Bor
den had alleen maar gezegd, dat
hij blij was, dat Bob zijn vrienden
had uitgenoodigd; Lois was wérke
lijk blij. Dit was haar eerste en
eenige kans om Kathleen Shan
non te ontmoeten, van wie zij zoo
veel gehoord had. Zij was erop
voorbereid, dat zij het meisje zou
verafschuwen en heel vriende
lijk behandel^. Ondanks alles was
zij toch in zekeren zin een bond-
genoote bij het streven, Bob Terry
weer tot een bruikbaar mensch te
maken.
In hoofdzaak echter was Lois
eenvoudig vrouwelijk-nieuwsgierig.
Wat voor een soort meisje kon dit
zijn, dat de nicht was van een ge
wezen tuchthuisboef en privé-secre-
taresse van den geslepensten poli-
tieken intrigant van den Staat
Van welken aard was de band, die
tusschen haar en Bob bestond
Lois wist zelf niet nauwkeurig
wat ze verwachtte een vrij luid
ruchtig persoontje natuurlijk en
ten eenenmale onbekend met de
finesses van den beschaafden om
gang. Heel haar leven lang was
Lois zorgvuldig verwijderd gehou
den van alle contact met grover-
besnaarden menschen van Ka
thleen's kring waren schepselen,
die zij wel van hooren-zeggen ken
de, maar waarin zij nooit voldoende
belang gesteld had om er verder
onderzoek naar te doen. En Lois
was te veel vrouw en te in
telligent om niet - te beseffen
dat zij, bij deze eerste ontmoeting onder de oogen
van Bob Terry, al het voordeel had van haar
eigen achtergrond. Zij hoorde hier in deze be
scheiden weelde thuisKathleen zou heelemaal
uit haar element zijn.
In 't eerst had Todd zich heftig tegen dit voor
genomen bezoek verzet. Maar tot zijn verbazing
had Kathleen de baas over hem gespeeld. En
Todd dacht te zwaar en te langzaam om haar be
weegredenen te ontleden.
Kathleen was verloofd met Bob Terry en
met haar'vrouwelijke intuïtie raadde zij een ge
vaarlijke mededingster in Lois, niet zoozeer om
wat Bob over haar zei, als wel om wat hij niet zei.
Ook zij had de verandering waargenomen, die in
hem had plaats gegrepen sinds het regelmatig
werk op Carmody's kantoor hem zijn gevoel van
onafhankelijkheid had teruggegeven. Vóór dien
tijd had hij Lois vermeden, zooals hij iedereen
vermeed, die een beschermende houding jegens
hem aannam. Nu zag hij haar vaker en vond genoe
gen in haar gezelschap.
Wat Kathleen meende'te begrijpen, was verre van
geruststellend. Zij was te weten, gekomen, dat
Bob in vroeger dagen Lois van verre had vereerd
dé vereering van den klerk voor de mooie dochter
van zijn rijken patroon. Dat er niets persoonlijks in
hun omgang-was geweest dat zij zich in zeer
verschillende kringen hadden bewogen waren
dingen, die, inplaats van haar gerust te stellen,
haar aan 't tobben brachten, omdat de verande
ring zoo radicaal was geweest.
Nu kwamen ze dagelijks met elkander in contact
in de intimiteit van een gedeeld tehuis. Zij wist
door zinspelingen van Bob, dat Lois bijna te leven
dig belang stelde in zijn enrriere. f Wordt voortgezet:
HM
