V
No. 14
VRIJDAG 20 JUNI 1930
273
L UCHI'RE 17.1GEKS Met een grooten sprung rverpt d>
duiker zich bonen de omliggende daken, alvorens in hei
zmembad terecht te komen
bleef roerloos liggen. Het wijfje was zonder een
kreet in elkander gezakt en op zij gerold en allen
hielden 'n oogenblik den adem in
Toen kwam er een ijdel moment in Jeff Tanker-
ton's leven. Hij zelf wilde voor de geheele wereld
de onverschrokken leeuwenjager op het witte doek
zijn. Vlug richtte hij zich op en wilde de boschjes
verlaten om den plas rond te loopen.
„Draaien, Jones, draaien," commandeerde hij,
maar een der Arabieren greep den regisseur bij
den arm.
„Even wachten, Heer, totdat we overtuigd zijn
dat zij dood zijn," verduidelijkte hij.
De Arabier nam eenige steenen op en wierp een
ervan naar de leeuwin, terwijl de andere Arabier
met het geweer in den aanslag bleef staan. De steen
trof het dier boven op den snuit, maar roerloos
bleef de jonge leeuwin liggen
„Het wijfje is dood, Heer." zei hij met voldoening
en wierp daarna 'n anderen steen met kracht in d<
richting van den leeuw.
De steen raakte het mannetje in de flank en
zonder het resultaat af te wachten, ongeduldig
om zijn heldendaad te vereeuwigen, sprong Jeff
Tankerton uit zijn schuilplaats.
„Draaien, Jones," riep hij nogmaals en liep bin
nen het veld van de lens. Hij lette niet op den
waarschuwenden kreet van den Arabier, die een
lichte reflexbeweging tengevolge van den steen
worp had waargenomen, maar zorgeloos, met het
geweer in zijn hand, zonder het evenwel in den
aanslag te houden, liep hij regelrecht naar het dier
toe en bukte zich over hem heen. Plotseling klonk
er een angstkreet uit vele kelen de leeuw was op
gesprongen en had met écn beweging zijn machtige
klauw diep in Tankerton's borst geplant. Twet-,
drie schoten weerklonken, nog éénmaal verhief
de Koning der Woestijn zijn kop, om zijn doods
kreet uit te stooten toen stortte hij zich, stervend,
boven op zijn vijand, zijn klauwen door Tankerton's
borst scheurend.
Twee minuten later was Jones Norton er van
overtuigd, dat Jeffrey Tankerton, de bekende
regisseur, de regie van zijn laatste film in handen
had gehad.
Want Jeffrey had de sensatie van de laatste
scène van „Het Doodenrijk" met zijn eigen dood
betaald
gebrul van de leeuwen en het geschreeuw van de
jakhalzen.
Met koortsachtig ongeduld verbeidde Jeffrey
Tankerton het opkomen van de zon en na een
inderhaast genuttigd ontbijt trokken zij verspreid
verder om de verzamelplaats te zoeken, waar alle
sporen bijeen schenen te komen. Dicht bij de plaats
waar hij het middelpunt vermoedde, liet Jeff een
Arabier in een palmboom klimmen om het terrein
te verkennen, waarna bleek dat alle sporen samen
kwamen bij een kleinen plas, die klaarblijkelijk
door een beek van het Atlasgebergte gevoed werd.
Jeff begreep dat dit de plaats moest zijn waar de
koning der woestijn zich kwam laven en behoed
zaam, met den vinger aan den trekker van het
geweer en op alles voorbereid, trokken zij naar den
plas toe. Toen zij uit de boschjes traden, overzagen
zij den geheelen plas, die overal door struikgewas
werd ingesloten en één oogopslag was voldoende
om hen te overtuigen, dat er nergens eenig gevaar
te bespeuren viel.
De regisseur zocht de meest geschikte plaats op
voor de camera, stelde deze verdekt op met de lens
naar den plas gericht en verdeelde toen, in een
beschermenden boog, de gewapende Arabieren om
het filmtoestel in de boschjes, opdat de operateur
zonder vrees zou kunnen werken. De Arabieren
hadden nauwkeurige instructies gekregen en allen
legden zich behoedzaam op den grond, met het
geweer in den aanslag, wachtend op wat komen zou.
Langzaam, heel langzaam verstreken de uren
zonder dat eenig gerucht tot hen doordrong, het
wachten deed de waakzaamheid verslappen en
Jeff Tankerton had de hoop reeds opgegeven dezen
dag nog iets te kunnen verrichten, toen de Arabier,
die naast hem lag, hem opmerkzaam maakte op
een golvende beweging in de boschjes recht yoor
hen, aan de overzijde van den plas. Zij begrepen
dat een dier zich een weg trachtte te banen door
de dichtbegroeide struiken en Jeff waarschuwde
den Arabier die aan zijn andere zijde voor de camera
gelegen was. De golvende beweging naderde al
meer en meer den boschr^nd en Jones Norton
begon te draaien
Toen maakte zich uit de schaduw van het olijf-
LVCIITKKIXK1KHS Het schommelspel is een geliefd namaak bij de
liussische IfoerenhaHilking. Met lange stokken tnordl de schommel telkens
..afgezet"Hel meisje schijnt op 'Ie foto bonen de kerktorens uil Ie zinenen
bosch langzaam iets losde schaduw van een
ruigen, krachtigen kop, met de neus hoog in de
lucht gestoken, 'n Oogenblik scheen het dier te
aarzelen, toen schreed hij verder en kwam langs
het pad op den plas aan. Het was een prachtige
leeuw die in het zonlicht naar voren trad, geruisch-
loos en met zelfbewuste waardigheid.
Jeff Tankerton's hart klopte hem in de keel,
niet van angst maar meer van emotie, nu hij de
sensatie onderging van de aanschouwing van den
Koning der Wildernis in zijn eigen Koninkrijk.
Even bleef de leeuw met aandacht luisteren naar
het gerikketik van den zwengel van de filmcamera,
Hij scheen het echter niet als een gevaar te onder
kennen en hij schreed weder voort tot aan den
rand van den plas.
Het was de tijd van de liefde, dus ook de tijd van
het gevecht en met een toornig gebrul stiet hij zijn
uitdaging het luchtruim in. Terwijl hij den prach-
tigen manenkop oprichtte, hief hij zijn oogen
naar de bergtoppen, als verwachtte hij van daar
antwoord, toen stapte hij eenige malen zelfbewust
op en neer en legde zich daarna aan den rand van
den plas.
Het hart van den regisseur popelde van vreugde,
alle angstige voorgevoelens waren van hem weg
genomen nu hij dacht aan het volkomen succes
van de opname. De leeuw bleef, zijn flanken strie
mend met zijn mooi-gepiuimden staart, eènige
minuten rustig liggen, met den kop in den wind,
in afwachting van wat komen zou. Een ver ver
wijderd geritsel, in de boschjes op zij van den plas,
deed hem behoedzaam opstaan en met scherp
speurende oogen volgde hij de golvende beweging,
die den boschrand naderde.
Uit den rand der struiken, twintig meter van de
camera verwijderd, trad voorzichtig sluipend een
jonge leeuwin en bleef even, blijkbaar angstig,
staan. Zij snuffelde links en rechts in den wind,
alsof zij gevaar vermoedde en vestigde toen haar
oogen op den Sultan der Woestijn. Zij liet een
lokkenden uitroep hooren en kwam voorzichtig
eenige meters nader, onzeker van de ontvangst die
haar wachtte.
Jones Norton had bij de verschijning der leeuwin
zijn toestel gedraaid en bleef, al
draaiende, haar bewegingen volgen
totdat het jonge wijfje staan bleef.
Jones had nu beide dieren in het veld
van zijn lens en schier ademloos
wachtten de anderen het vervolg af
van het minnespel van den Koning
der dieren.
„Sensationeel," fluisterde Jeffrey
Tankerton, „sensationeel
Plotseling liet de leeuw een zacht
gegrom hooren, bedoeld als een soort
welkom of aanmoediging, dat de
leeuwin scheen te behagen, want
wederom kwam zij eenige schreden
nader. De leeuw verhief zich en rekte
zijn krachtig, slank lichaam, toen stiet
hij andermaal een gebrul uit, alsof
hij eenieder uitdaagde hem zijn bezit
te betwisten. Zijn luidruchtige uit
daging werd evenwel door geen ander
gebrul beantwoord en andermaal liet
de leeuw zijn iiefkoozend gegrom
hooren. Het leeuwenpaar stond nu
kop aan kop en de aanblik van het
zeldzame schouwspel wekte geheel
verschillende gevoelens in de harten
van de twee blanken
Jeff Tankerton dacht met verruk
king aan het effect dat deze scène
in het geheel van de film zou ma
ken en aan de sensatie die zij wekken
zou. Maar Jones Norton dacht met
een gevoel van smartelijken weemoed
aan't noodlottig einde dat dit konink
lijk spel tengevolge zou hebben; 'n
paar schoten, vanuit 'n veilige hinder
laag, zou deze beide natuurkinderen
dadelijk stervend doen neervallen!
Langzaam maakte de regisseur zich
los uit de betooveringwaarin 't schouw
spel hem gevangen hield en zijn blik
naar links en rechts wendend, waar de
Arabieren lagen, fluisterde hij „Nu
'n Drietal schoten klonken in één
knal en werden wijd en zijd door de ber
gen weerkaatst. Met een dof gekreun
sprong de leeuw op, viel weer neer en
