DOOR OOTAVUS ROY COHEN
274 VRIJDAG 20 JUNI 1930 No. 14
De Gebrandmerkte
Zij was genoeg op de hoogte van mannelijke
psychologie om den weldadigen invloed
te begrijpen van een geregelden omgang op
een basis van absolute gelijkstelling.
Zij vermoedde, dat Lois Bob buiten alle verhouding
dramatiseerde, en ze begreep, dat hij onmogelijk
onverschillig kon blijven, waar zij hem behandelde
als een harer intieme vrienden.
En zoo bereidde zij zich voor op het bezoek in
een soort van kalme vertwijfeling. Zij beminde
Bob met een diepere liefde dan hij bij mogelijkheid
kon begrijpen. Hij had het moederlijk instinct in
haar wakker geroepen, alle sluimerende knoppen
van haar zuivere jonge vrouwenliefde doen op
bloeien. Hij was een sterke en onweerstaanbare
figuur en hij was van haar eigen soort. Zij kon
met hem meelijden, omdat zij wist, hoe diep de
wond geweest was. Zij zag hem, zooals hij was, vóór
hij naar de gevangenis ginggevoelig voor den
lichtsten indruk. Zelfs nu nog was hij daarvoor in
hooge mate ontvankelijk. Maar alleen Kathleen
begreep volkomen, wót hij had doorgemaakt aan
angst en wanhoop. En slechts zij wist, hoe hij nu
onvermijdelijk zou reageeren op den invloed van
een meisje, dat vroeger een soort van sprookjes-
droom voor hem was geweest.
De bel aan de voordeur ging en Peter Borden
stond op. Weer onderging Bob tegen wil en dank
een soort gewaarwording van dankbaarheid jegens
den man, dien hij haatte hij apprecieerde de fijn
gevoeligheid, die Borden op 't idee bracht, zelf hun
gasten tegemoet te gaan, inplaats van hen tegen
over de gereserveerde waardigheid van Croesus te
stellen.
Bob en Lois volgden den ouderen man naar de
hall. Ze zagen hem de voordeur opendoen. Todd
Shannon's titanengestalte teekende zich af tegen
het licht van buiten. Hij had een nieuw en kleurig
pak aan van 'n zeer levendig roodbruin en
draaide 'n vilten hoed in z'n enorme
hand rond.
„Woont hier mijnheer Borden
De gastheer stak zijn hand uit. „Ik ben
Borden. En u is mijnheer Shannon, ge
loof ik?"
Zij drukten elkaar de hand. Een lang
zame grinnik verscheen om Todd's lip
pen. „Gossie-mijne I Wat een paleis heb
u hier 1"
„Dank u." Borden was hoffelijk en
blijkbaar uitstekend op zijn gemak. Hij
richtte zich tot het meisje, dat, blijk
baar wat verlegen, op den achtergrond
draalde. „En dit is juffrouw Shannon
„Ja, mijnheer Borden."
Borden boog, toen zij binnenkwamen.
Lois hield zich achteraf. Todd Shannon
was juist, wat zij verwacht had iets
goediger van uitzicht misschien maar
zij onderging een niet onaangename ver
rassing bij 't zien van Kathleen.
Kathleen was eenvoudig gekleed in
een blauw complet, met een heel smal
biesje zilverlint gegarneerd. Haar hoed
was een glad kapje van grijs vilt, met wat
kleine blauwe veertjes opzij, flatteus en
onopvallend. Het geheel sprak van
smaak en bescheidenheid, en Lois wist,
dat ze hier tegenover een vrouw stond,
die nog andere aanbevelingsbrieven had
dan alleen haar groote schoonheid.
Nu begreep Lois, wat Bruce Richardson
bedoeld had met de uitdrukking „tem
peramentvol", toen hij Kathleen be
schreef. Zij had zich ingebeeld, dat hij
bedoelde opdringerig en luidruchtig.
Kathleen was niets van dit alles. Heel
haar verschijning sprak van fijne be
schaving naast rustig zelfvertrouwen,
en Lois verbaasde zich er over, te
ontdekken, dat zij zelfs begaan was met de schuch
terheid van het meisje op dit eerste oogenblik der
ontmoeting.
Lois had een goed hart en was impulsief. Zij
kwam vlug naar voren, met haar twee handen
uitgestrekt en een glimlach van oprecht gemeend
welkom op haar lippen.
„Ik ben Lois Borden, juffrouw Shannon."
De meisjes zagen elkaar in de oogen. En van dat
oogenblik koesterde ieder van beiden oprechte
bewondering voor de andere. Lois was ongedwon
gen-vriendelijk. Zoo zij al de heimelijke, minder
nobele hoop gekoesterd mocht hebben, in Bob
Terry's oogen op haar voordeeligst uit te komen
door haar contrast met een opzichtige vrouw uit
een andere sfeer, dan was zij dit nu toch volkomen
vergeten.
„Ik ben vreeselijk blij, dat ik u eens ontmoet,
juffrouw Borden. Bob heeft zoo dikwijls over u
gesproken."
Een zachte stem, soepel en warm. Een heel
bizondere, onweerstaanbare vrouw. Dat was
Lois' eerste indruk. Zij stonden een oogenblik
zwijgend tegenover elkaar, beiden mooi en
toch een opvallend contrast vormend. Waar Lois
rank en teer en stralend blond.was, was Kathleen
iets voller en van bijna Oostersch-donker uiterlijk.
Het was Bob, die zich 't minst van allen op zijn
gemak voelde. Hij had spijt gehad van zijn uit-
noodiging en was voorbereid geweest op een onplei-
zierigen en irriteerenden avond op een kort,
gedwongen en gegeneerd gesprek. Nu, terwijl
Borden hen met opvallenden tact en kalmte in de
zitkamer deed plaats nemen en zelf de leiding van
het gesprek nam, voelde Bob zich als 't ware buiten
het gezelschap staan, alsof hij de eenige toeschou
wer was van een klein drama, dat hij niet begrijpen
kon.
Zijn grootste verrassing was \T a1-]
Todd Shannon. Todd was sloom IN O. 1/
en langzaam, als gewoonlijk, maar
hij scheen niet met zijn figuur verlegen. Hij ging
op al de opmerkingen van Borden levendig in.
„Het spijt me, dat u hier nooit eens eerder
geweest bent, mijnheer Shannon," begon Borden.
„Ja, mijnheer." Weer kroop die trage, wijsgeerige
grinnik om Todd's mondhoeken. „Ik ben d'r nog
niet zoo heel lang uit, ziet u."
Bob zag Kathleen kleuren, en was dankbaar, toen
Lois er vlug een handige opmerking tusschen wierp.
„Maar u moet nu dikwijls komen. We hebben
ons best gèdaan, Bob te doen inzien, dat we
zijn vrienden graag de onze zouden noemen."
„Dat is heel vriendelijk van u, juffrouw. Kath
leen en ik zijn natuurlijk niet aan zooiets gewend
aan zoo'n pracht als hier. Als u op 'n keer een van
die fijne spullen mist, dan weet u, waar u zoeken
moet 1"
Lois lachte. Het was een spontane, aanstekelijke,
hartelijke lach, waarmee zij Kathleen's hart stal.
Het zou zoo gemakkelijk geweest zijn voor het
hooghartige, blonde meisje, Todd's opmerking
au sérieux te nemen 1 Maar dit bracht Kathleen
heelemaal op haar gemak en verdreef haar laatste
vrees. En Todd was gelukkig heelemaal niet ver
legen daarover had ze zich nog 't meest bezorgd
gemaakt. Hij was in druk gesprek gewikkeld met
Peter Borden.
Ik heb dit huis gekend, sinds 't gebouwd werd.
mijnheer Borden. Je kunt je nooit goed voorstellen,
dat er in zulke paleizen werkelijk menschen wonen.
Je staat heelemaal op je kop, als je er een visite
moet maken."
„U zult er gauw genoeg aan gewend zijn."
„Goden nee 1 Dat nooit van mijn leven 1 Maar
voor Bob is 't hier een bof is 't niet, jong En
hij legde een zware hand op Terry's
knie.
„Ik weet niet." Bob glimlachte schuw
„Soms denk ik, dat ik er heelemaal aan
gewend ben en dan merk ik toch op
eens weer, dat ik me vergist heb. Ik heb
zooiets vroeger nooit gekend."
De blikken van de beide meisjes
ontmoetten elkaar. Een oogenblik staar
den ze elkaar effen aan, toen glim
lachten ze beiden. Er bestond een band
tusschen haar, waarvan ze zich nu
eerst bewust werden, dien ze dank
baar ontdekten. Ieder van beiden was
verbaasd, dat zij de ander zóó goed aan
voelde en begreep. Zij verwonderden zich
erover, dat ze zich wederkeerig zoo tot
elkaar aangetrokken voelden. Zij waren
de twee moeders van* dezen eenen man
en terwijl de drie heeren in een ge
sloten kringetje over koetjes en kalfjes
praatten, schikten de twee meisjes
dichter naar elkaar toe op de groote
bank.
Het diepe geluid der mannenstemmen
drong tot hen door. Borden hield het stuur
van de conversatie in handen en loodste
ze handig tusschen de klippen door; nu
en dan klonk Todd Shannon's breede
lach en de korte metalen van Borden
door het groote vertrek. Bob glimlachte.
Hij was trotsch op Todd en op Kath
leen. Hij zag, dat de meisjes in eikaars
smaak vielen maar hij hoorde niet
Kathleen's openhartige vraag
„Waar we eigenlijk allebei naar zitten
te verlangen, isover Bob te praten, is
't niet, juffrouw Borden
En evenmin hoorde hij Lois' even
eerlijk antwoord
„Natuurlijk daar hebt u groot gelijk
in."
Het veerbootje, dat de verbinding vormt van Dubbeldam met Werkendam, gaat
straks, als de nieuwe pont tot stand is gekomen, verdwijnen. Vóórdien fotografeer
den we het nog eens, met zijn trouwen veerman.
