Monsieur Lejeune, Juwelier
.nwwpe
DOOR MARK BROWNHILL
V
No. 17
VRIJDAG 11 JULI 1930
325
Ieder die wel eens een bezoek, aan Nice heeft
gebracht, herinnert zich de Promenade des
Anglais.
Een pracht-boulevard, het rendez-vous van de
internationale beau-monde, waar je als plichtsge
trouw vreemdeling eiken dag je pantoffelparade
moet maken, met één oog kijkend naar de zee, met
't andere naar de onverantwoordelijk-dure toilet
ten der bijgeschilderde vrouwen ja, eigenlijk kom
je een paar oogen te kort, je zou er nog een paar
moeten hebben om te kijken naar de luxueuze
auto's, die langzaam voorbij snorren, en naar de
etalages der kleine, maar formidabel dure juwe
lierszaken.
De bekendste van deze juwelierszaken is die van
monsieur Lejeune, de man, die ettelijke malen uit
verkoren werd als leverancier door vele vorsten
huizen, die de heele Engelsche aristocratie tot
klant heeft. En wat in dezen democratischen tijd
nog meer zegt, óók de met-dollars-smijtende Ame-
rikaansche nieuwbakken millionnairs door hun
geldvoorraad heenhelpt, door hen voor fabelach
tige bedragen robijnen, topazen, smaragden, Kor
nalijn, jade, brillanten en paarlen te leveren. Zijn
kleine etalage oefent dan ook altijd een magische
aantrekkingskracht uit op de oogen der flanee-
rende vrouwen. Monsieur Lejeune van zijn kant,
zorgt door zijn verfijnde manier van etaleeren el-
ken dag opnieuw de aandacht te trekken. Op don
kerblauw Utrechtsch fluweel uitgestald, kan men
er eiken dag een paar andere zeldzaamheden vin
den. Stel u voor een etalage met niets anders dan
een diadeem, bezaaid met de
prachtigste diamanten, met een
klein bescheiden prijskaartje
200.000 dollars!
Dien dag hield een prachtige
limousine stil voor de deur van
monsieur Lejeune. De neger-groöm
wipte vlug van zijn plaats naast
den chauffeur, opende met een
eerbiedige buiging het portier.
Zonder zijn groom een blik
waardig te keuren, stapte de in
zittende, klaarblijkelijk een Ameri
kaan, uit. Monsieur Lejeune was
al bij de deur, hij behoort nog tot
de zakenmenschen, die de goede
klanten zelf willen bedienen. En
alles wees er op, dat dit wel eens
een goede klant kon zijn.
„Monsieur désire In slecht
Fransch gaf onze Amerikaan te
kennen wat hij wenschte.
„Ik wou eens zien of u een of
andere zeldzaamheid voor mij
hebt. Ik weet niet meer wat ik
mijn vrouw moet geven als ik weer
in New York terugkom. Op 't ge
bied van juweelen heeft zij, prac-
tisch gesproken, alles 1 Misschien,
heeft men mij gegezegd, kan Mon
sieur Lejeune u iets bezorgen,
waarvan geen tweede in den han
del is. De prijs is mij, ais het
inderdaad iets bijzonders betreft,
vrij onverschillig."
Monsieur Lejeune had z'n
Amerikaanschen klant intusschen
goed opgenomen.
Een mooi-gebouwd man, uit
stekend gekleed, egaal gebruind
door de Middellandsche-Zee-zon.
Zijn kennersoog monsterde goed
keurend de flonkerende dasspeld
van zijn cliënt.
..Ik ben zeer vereerd, dat u
zich juist tot mij hebt gewend,"
antwoordde hij in onberispelijk
Engelsch, „en ik geloof ook wel,
dat ik iets voor. u weet. Misschien
hebt u wel eens gehoord, dat er
een enkelen blauwen diamant be
staat Welnu dan, ik kan waar
schijnlijk wel de hand leggen op een
blauwen diamant, die op het mo-
ment nog in de slijperij der firma Asscher te
Amsterdam, is. Gewicht en prijs kan ik u van
avond opgeven, na telefonische aanvrage te
Amsterdam."
Onze Amerikaan knikte goedkeurend.
„Wilt u mij dan vanavond even opbellen Mr.
Woodham, Hotel Negresco, kamer fi." En met een
korten groet verliet hij Monsieur Lcjeune's
paradijs.
Toen Monsieur Lejeune van den Amsterdam-
schen makelaar den prijs vernam schrok zelfs hij,
die toch wel stijve prijzen gewend was. Enfin, Mr.
Woodham moest 't zelf weten.
En Mr. Woodham wist 't, schrok niet terug voor
den prijs van 100.000 dollars, maar verzocht den
blauwen diamant te mogen zien.
Twee dagen later opende Monsieur Lejeune 't
zalmroode étui, en bewonderde hij, met Mr. Wood
ham den blauwen diamant, 't Was een prachtstuk,
achtkantig geslepen, lichtblauw van tint.
Met een nonchalant gebaar trok Mr. Woodham
z'rj chequeboek uit den binnenzak van z'n colbert,
en schreef de cheque voor het duizelingwekkende
bedrag.
„Wilt u zorgen voor de verzending naar New
York met de mail van aanstaanden Zaterdag? Hier
hebt u het adres. Wilt u ook de assurantie voor mij
in orde maken Ja Komt u dan even bij mij in
Hotel Negresco het assurantiebedrag verrekenen."
Met eenig innerlijk respect liet Monsieur Le
jeune zijn rijken klant uit. Dat was nog eens zaken
doen 1 Gewoon niet te vergelijken met al die men.
schen met hun prachtige titels, graven, baronnen
jonkheeren, die wel altijd haast hadden de bestelde
juweelen te ontvangen, maar niet om ze te be
talen.
Dien avond, in 't weelderige Hotel Negresco,
werd 't assurantiebedrag verrekend: Mr. Wood
ham toonde dat hij wist hoe het hoorde, en noo-
digde Monsieur Lejeune uit, bij hem te blijven sou-
peeren. Tusschen de uitgezochte gerechten door
verzekerde Mr. Woodham, enthousiast geworden
door de parelende champagne, dat hij zich zeker
weer tot Monsieur Lejeune zou wenden, als hij een
zeldzame kostbaarheid wenschte te koopen
Met deze belofte nog naklinkend in zijn hoofd
nam Monsieur Lejeune afscheid
Toen Monsieur Lejeune een jaar later een code
telegram uit New York ontving, onderteekend
Woodham, was hij dan ook niets verwonderd.
Met behulp van zijn onafscheidelijke Bentley's
Code 5th Edition ontcijferde hij het telegram, dat
vertaald als volgt luidde
Mijn echtgenoote wenscht soortgelijken blauwen
diamant, prijs onverschillig, brief volgt. Woodham.
Monsieur Lejeune toonde het telegram triom
fantelijk aan zijn eerste verkoopster. „Ziet u, mijn
goede klanten weten mij weer terug te vinden, als
zij iets bijzonders hebben willen.
't Zal mij benieuwen of ik nog
ergens zoo'n blauwen diamant kan
vinden. Die dingen zijn zoo zeld
zaam Voor zoover ik weet, heeft
alleen een of andere sjah van
Perzië er een bij z'n kroonjuwee-
len. Maar enfin, als er net zoo 'n
winst op zit als den vorigen keer,
toen hij een steen kocht van liefst
100.000 dollars, heb ik er wel wat
moeite voor over."
.Onverwijld zette hij zich aan 't
werk, gaf zijn agenten in de groote
hoofdsteden van Europa opdracht,
hem te waarschuwen als er een
blauwe diamant aan de markt
kwam.
Inmiddels kwam de brief van
Mr. Woodham, waaruit bleek, dat
zijn vrouw een tweeden steen wou
hebben, ze wou ze laten verwer
ken in een platina-armband. 't
Gewicht mocht iets afwijken, des
noods 't slijpsel ook, maar Mon
sieur Lejeune moest garandeeren
dat de kleur volkomen overeen
stemde.
Een week wachtte Monsieur
Lejeune in begrijpelijke spanning,
tot alle antwoorden binnen waren.
Maar vergeefs Een paar dringende
telefoongesprekken met Londen en
Berlijn volgden, alles zonder
resultaat.
Juist toen hij de hoop begon op
te geven, kreeg hij een telegram
uit Parijs. Monsieur Lejeune be
dacht zich niet lang, ging met den
eerstvolgenden trein naar Parijs.
In de Ville-Lumière wachtte zijn
makelaar hem met zijn wagen, een
fraaie Voisin, aan 't station.
„Hoe bent u er in geslaagd een
blauwen diamant te vinden Die
dingen zijn zoo zeldzaam, dat ik
wanhoopte
De makelaar lachte vergenoegd.
GIETHOORN Neen, dit is mi tafereeltje
in de onmidileUijke omgeving nan Mexico City,
de hoofdstad nan Mexico. De maters/ent rnordt
er druk beoefend dooi roeek-end-enthousiasten.