Monsieur Lejeune, Juwelier .nwwpe DOOR MARK BROWNHILL V No. 17 VRIJDAG 11 JULI 1930 325 Ieder die wel eens een bezoek, aan Nice heeft gebracht, herinnert zich de Promenade des Anglais. Een pracht-boulevard, het rendez-vous van de internationale beau-monde, waar je als plichtsge trouw vreemdeling eiken dag je pantoffelparade moet maken, met één oog kijkend naar de zee, met 't andere naar de onverantwoordelijk-dure toilet ten der bijgeschilderde vrouwen ja, eigenlijk kom je een paar oogen te kort, je zou er nog een paar moeten hebben om te kijken naar de luxueuze auto's, die langzaam voorbij snorren, en naar de etalages der kleine, maar formidabel dure juwe lierszaken. De bekendste van deze juwelierszaken is die van monsieur Lejeune, de man, die ettelijke malen uit verkoren werd als leverancier door vele vorsten huizen, die de heele Engelsche aristocratie tot klant heeft. En wat in dezen democratischen tijd nog meer zegt, óók de met-dollars-smijtende Ame- rikaansche nieuwbakken millionnairs door hun geldvoorraad heenhelpt, door hen voor fabelach tige bedragen robijnen, topazen, smaragden, Kor nalijn, jade, brillanten en paarlen te leveren. Zijn kleine etalage oefent dan ook altijd een magische aantrekkingskracht uit op de oogen der flanee- rende vrouwen. Monsieur Lejeune van zijn kant, zorgt door zijn verfijnde manier van etaleeren el- ken dag opnieuw de aandacht te trekken. Op don kerblauw Utrechtsch fluweel uitgestald, kan men er eiken dag een paar andere zeldzaamheden vin den. Stel u voor een etalage met niets anders dan een diadeem, bezaaid met de prachtigste diamanten, met een klein bescheiden prijskaartje 200.000 dollars! Dien dag hield een prachtige limousine stil voor de deur van monsieur Lejeune. De neger-groöm wipte vlug van zijn plaats naast den chauffeur, opende met een eerbiedige buiging het portier. Zonder zijn groom een blik waardig te keuren, stapte de in zittende, klaarblijkelijk een Ameri kaan, uit. Monsieur Lejeune was al bij de deur, hij behoort nog tot de zakenmenschen, die de goede klanten zelf willen bedienen. En alles wees er op, dat dit wel eens een goede klant kon zijn. „Monsieur désire In slecht Fransch gaf onze Amerikaan te kennen wat hij wenschte. „Ik wou eens zien of u een of andere zeldzaamheid voor mij hebt. Ik weet niet meer wat ik mijn vrouw moet geven als ik weer in New York terugkom. Op 't ge bied van juweelen heeft zij, prac- tisch gesproken, alles 1 Misschien, heeft men mij gegezegd, kan Mon sieur Lejeune u iets bezorgen, waarvan geen tweede in den han del is. De prijs is mij, ais het inderdaad iets bijzonders betreft, vrij onverschillig." Monsieur Lejeune had z'n Amerikaanschen klant intusschen goed opgenomen. Een mooi-gebouwd man, uit stekend gekleed, egaal gebruind door de Middellandsche-Zee-zon. Zijn kennersoog monsterde goed keurend de flonkerende dasspeld van zijn cliënt. ..Ik ben zeer vereerd, dat u zich juist tot mij hebt gewend," antwoordde hij in onberispelijk Engelsch, „en ik geloof ook wel, dat ik iets voor. u weet. Misschien hebt u wel eens gehoord, dat er een enkelen blauwen diamant be staat Welnu dan, ik kan waar schijnlijk wel de hand leggen op een blauwen diamant, die op het mo- ment nog in de slijperij der firma Asscher te Amsterdam, is. Gewicht en prijs kan ik u van avond opgeven, na telefonische aanvrage te Amsterdam." Onze Amerikaan knikte goedkeurend. „Wilt u mij dan vanavond even opbellen Mr. Woodham, Hotel Negresco, kamer fi." En met een korten groet verliet hij Monsieur Lcjeune's paradijs. Toen Monsieur Lejeune van den Amsterdam- schen makelaar den prijs vernam schrok zelfs hij, die toch wel stijve prijzen gewend was. Enfin, Mr. Woodham moest 't zelf weten. En Mr. Woodham wist 't, schrok niet terug voor den prijs van 100.000 dollars, maar verzocht den blauwen diamant te mogen zien. Twee dagen later opende Monsieur Lejeune 't zalmroode étui, en bewonderde hij, met Mr. Wood ham den blauwen diamant, 't Was een prachtstuk, achtkantig geslepen, lichtblauw van tint. Met een nonchalant gebaar trok Mr. Woodham z'rj chequeboek uit den binnenzak van z'n colbert, en schreef de cheque voor het duizelingwekkende bedrag. „Wilt u zorgen voor de verzending naar New York met de mail van aanstaanden Zaterdag? Hier hebt u het adres. Wilt u ook de assurantie voor mij in orde maken Ja Komt u dan even bij mij in Hotel Negresco het assurantiebedrag verrekenen." Met eenig innerlijk respect liet Monsieur Le jeune zijn rijken klant uit. Dat was nog eens zaken doen 1 Gewoon niet te vergelijken met al die men. schen met hun prachtige titels, graven, baronnen jonkheeren, die wel altijd haast hadden de bestelde juweelen te ontvangen, maar niet om ze te be talen. Dien avond, in 't weelderige Hotel Negresco, werd 't assurantiebedrag verrekend: Mr. Wood ham toonde dat hij wist hoe het hoorde, en noo- digde Monsieur Lejeune uit, bij hem te blijven sou- peeren. Tusschen de uitgezochte gerechten door verzekerde Mr. Woodham, enthousiast geworden door de parelende champagne, dat hij zich zeker weer tot Monsieur Lejeune zou wenden, als hij een zeldzame kostbaarheid wenschte te koopen Met deze belofte nog naklinkend in zijn hoofd nam Monsieur Lejeune afscheid Toen Monsieur Lejeune een jaar later een code telegram uit New York ontving, onderteekend Woodham, was hij dan ook niets verwonderd. Met behulp van zijn onafscheidelijke Bentley's Code 5th Edition ontcijferde hij het telegram, dat vertaald als volgt luidde Mijn echtgenoote wenscht soortgelijken blauwen diamant, prijs onverschillig, brief volgt. Woodham. Monsieur Lejeune toonde het telegram triom fantelijk aan zijn eerste verkoopster. „Ziet u, mijn goede klanten weten mij weer terug te vinden, als zij iets bijzonders hebben willen. 't Zal mij benieuwen of ik nog ergens zoo'n blauwen diamant kan vinden. Die dingen zijn zoo zeld zaam Voor zoover ik weet, heeft alleen een of andere sjah van Perzië er een bij z'n kroonjuwee- len. Maar enfin, als er net zoo 'n winst op zit als den vorigen keer, toen hij een steen kocht van liefst 100.000 dollars, heb ik er wel wat moeite voor over." .Onverwijld zette hij zich aan 't werk, gaf zijn agenten in de groote hoofdsteden van Europa opdracht, hem te waarschuwen als er een blauwe diamant aan de markt kwam. Inmiddels kwam de brief van Mr. Woodham, waaruit bleek, dat zijn vrouw een tweeden steen wou hebben, ze wou ze laten verwer ken in een platina-armband. 't Gewicht mocht iets afwijken, des noods 't slijpsel ook, maar Mon sieur Lejeune moest garandeeren dat de kleur volkomen overeen stemde. Een week wachtte Monsieur Lejeune in begrijpelijke spanning, tot alle antwoorden binnen waren. Maar vergeefs Een paar dringende telefoongesprekken met Londen en Berlijn volgden, alles zonder resultaat. Juist toen hij de hoop begon op te geven, kreeg hij een telegram uit Parijs. Monsieur Lejeune be dacht zich niet lang, ging met den eerstvolgenden trein naar Parijs. In de Ville-Lumière wachtte zijn makelaar hem met zijn wagen, een fraaie Voisin, aan 't station. „Hoe bent u er in geslaagd een blauwen diamant te vinden Die dingen zijn zoo zeldzaam, dat ik wanhoopte De makelaar lachte vergenoegd. GIETHOORN Neen, dit is mi tafereeltje in de onmidileUijke omgeving nan Mexico City, de hoofdstad nan Mexico. De maters/ent rnordt er druk beoefend dooi roeek-end-enthousiasten.

Tijdschriftenbank Zeeland

Ons Zeeland / Zeeuwsche editie | 1930 | | pagina 5