No. 17 VRUDAG 11 JULI 1930 327 cheur bij monsieur Lejeune. „Wel meneer, de zaak is nog al eenvoudig, dunkt mij U hebt u door een stel sluwe oplichters bij den neus laten nemen, die u door een of andere machinatie een valschen steen in handen hebben gespeeld. Bekijkt u den steen maar eens goed." Als Monsieur Lejeune sterk was geweest, als hij niet zoo kalm van aard was geweest, wel, hij zou den rechercheur door de etalageruiten naar bui ten hebben gegooid. Zou hij, de kenner par excel lence, zich 'n valschen steen in handen laten stop pen Hij stapte waardig naar zijn safe, haalde zijn blauwen diamant er uit: „Wou u beweren meneer, dat dit een valsche steen is Zelfs de rechercheur zag dadelijk, dat hij zich vergist had. Zijn heele mooie theorie viel als een kaartenhuis in elkaar. Wat kon er dan in 's he melsnaam achter zitten Zou Mr. Woodham heb ben ingezien, dat hij boven zijn financieele krach ten was gegaan, en daarom niets meer van zich hebben laten hooren Dan was de zaak nog al eenvoudig, even zijn particulier adres opsporen, en hem dwingen den steen tegen betaling van 200.000 te accepteeren 1 De rechercheur vertrok met de stellige belofte, dat hij den volgenden dag terug zou komen, met alle mogelijke inlichtingen omtrent Mr. Woodham. Den volgenden dag, tegen den tijd, dat hij den rechercheur verwachtte, stapte rustigMr. Woodham zijn winkel binnen, even chic gekleed als altijd, even rustig en open rondkijkend. Mon sieur Lejeune kleurde van schaamte. Hoe kon hij zijn rijken klant zoo verdacht hebben Hoe moest hij zich tegenover hem verontschuldigen, voor <'t feit, dat hjj de Parijsche Süreté in den arm geno men had 't Was dus doodeenvoudig, Mr. Wood ham had het laatste telegram niet afgewacht, maar was zelf naar Nice gekomen, om den steen in ontvangst te nemen 1 Reeds ging Monsieur Lejeune zijn rijken klant voor naar den ontvangsaion, bood hem een stoel aan, en vroeg zoo onbewogen mogelijk, wat er van 't verlangen was van Mr. Woodham. Ik wou graag 'n eenvoudig gouden ringetje van u hebben," was het antwoord. „Pardon, ik dacht, ik meende...ik verwachtte dat u den steen in ontvangst kwam nemen," stamelde eindelijk onze ongelukkige Monsieur Lejeune. De wenkbrauwen van Mr. Woodham gingen verbaasd de hoogte in „Welken steen, als ik vra gen mag „Wel, den blauwen diamant, waarover wij getele grafeerd en geschreven hebben." „Mijn waarde Monsieur Lejeune, u gekscheert, hoop ik Ik begrijp niets van wat u zegt I Zou ik u getelegrafeerd of geschreven hebben En wan- In een Chineeschen begrafenisstoet gaan meer dan lermisgroole figuren van papier en carton vervaar digd, voorop, ter af roering van tie booze geesten. neer dan Ik ben al een paar maanden in Europa 1" Monsieur Lejeune moest zich vasthouden aan de leuning van zijn stoel, met een zijden pochet wischte hij zich het klamme voorhoofd, 't Werd nog mysterieuser 1 Die man zat daar rustig tegen over hem, en ontkende hem getelegrafeerd en ge schreven te hebben over dien blauwen diamant 1 Dat was te dol Meteen belde hij „Juffrouw, wilt u mij de map waarin de correspondentie met Mr. Woodham be waard wordt, even geven Even later legde hij Mr. Woodham de telegram men en den brief voor. „Mijn waarde Monsieur Lejeune, men heeft u bedrogen 1" zei Mr. Woodham deelnemend. „De handteekening onder dien brief is vervalscht, en die telegrammen heb ik niet verzonden." „Maar met dat al zit ik opge scheept met een blauwen diamant, van 200.000 dollars, die nog geen 100.000 dollars waard is," steunde Monsieur Lejeune. Op dat moment werd aange klopt en kwam de rechercheur van de Süreté rapport uitbrengen. Verrast bleef hij staan „Maar Wyndham, wat maak jij 't mij ditmaal gemakkelijk Ik zocht je juist wegens je laatste oplichting, ten bedrage van 75.000 dollars 1" Monsieur Lejeune begreep er niets van „Rechercheur, kunt u zich niet vergissen Dit is mijn cliënt Mr. Woodham, niet, zooals u gezegd hebt, Mr. Wyndham. Hij blijkt met de heele zaak niets uit te staan te hebben, men heeft misbruik gemaakt van zijn naam en zoodoende. „Monsieur Lejeune, wilt u voor mij even dit nummer opbellen en vragen of twee politiemannen met een auto hierheen komen Dan zullen wij Mr. Woodham, alias Wyndham, een tijdje een gratis hotel bezorgen, heel wat goedkoo- per dan Negresco 1" Zonder protest ging Woodham meel Toen de rechercheur terug kwam bij monsieur Lejeune, vroeg deze om opheldering. „Bereid u maar voor op een onprettige boodschap, Monsieur Lejeune. Verleden jaar kocht Mr. Wyndham een steen bij u [voor 100.000 dollars, en nu hebt u den zelfden steen van hem en zijn hand langers teruggekocht voor 175.000 dollars, u bent dus opgelicht voor een enorm bedrag, liefst 75.000. dollars. „Maar," protesteerde Monsieur Lejeune, die 't liefst niet gelooven wilde ,.'t is toch niet dezelfde steen „Verleden jaar," ging de rechercheur onver stoorbaar voort, „kort nadat Wyndham den steen bij u contant gekocht en betaald had, heeft hij hem naar Asscher gestuurd, om 't slijpsel van acht kantig in zeskantig te laten veranderen 1 Ziedaar de oplossing van de puzzle. De rest is kinder-spel. Een zijner handlangers heeft hij een paar dagen onder zijn aangenomen naam Woodham laten lo- geeren in Hotel Atlantic in New York, om met u telegrammen te kunnen wisselen. Hij maakte in- tusschen in Parijs alles in orde. Tusschen twee haakjes, Wyndham is een inter nationale oplichter, verbazend rijk en handig, waar we nooit vat op kunnen krijgen. Hij is leider van een heele bende Wel gaat zoo nu en dan een zijner helpers achter slot en grendel, maar hij zelf is tot nu toe altijd te glad gebleken. In Parijs dan, zocht Wyndham uit, wie de ma kelaar was, kocht een der kantoorbedienden om, die uw makelaar moest aanraden, te adverteeren in de Parijsche bladen. Een notarisklerk te St. Cloud werd al gauw tegen betaling bereid gevon den een adellijke dame aan te wijzen, die erg slecht bij kas was, de u bekende Madame Delparte. Zij moest alleen maar zorgen door haar bemoeiingen een hoogeren prijs te bedingen, 't werd haar voor gespiegeld als een gewone handelstruc. Dat is al les 1" Monsieur Lejeune zuchtte: „En ik was nog wel zoo blij, dat de kleur zoo mooi overeenkwam met die van den steen van verleden jaarMaar toch was hij dus echt 1" Eén maand later betrok Wyndham zijn kamers weer in hotel Negresco te Nice vrijgelaten wegens gebrek aan bewijs Ken vermoeiend vermaak. Ken mededinger in 7 nummer: ..rugzmemmen met parapluie op".

Tijdschriftenbank Zeeland

Ons Zeeland / Zeeuwsche editie | 1930 | | pagina 7