DOOR OCTAVUS ROY COHEN
394 VRIJDAG 1 AUGUSTUS 1930 No. 20
Dc Gcbrcuidniei'ktc
Misschien, zoo overwoog hij, zou zij hem nooit
verdenken. Hij vroeg zich af, wat zich op het
oogenblik afspeelde ten huize Borden. Het
was Dinsdagmorgen Peter Borden zou onver
mijdelijk naar zijn brandkast zijn gegaan om de
obligaties te halen. Zij moesten vanmorgen naar de
bank gebracht worden. Bob was blij, dat hij het
huis zoo plotseling verlaten had.
„Ik wou, dat ik wist, wat er gebeurd was," dacht
hij en voelde zich ellendig.
Lois Borden stond met haar rug naar het raam
en keek toe, hoe haar vader voor de vierde maal
vergeefs alles afzocht. Zijn tengere figuur scheen
deerniswekkend, toen hij, radeloos om de laatste
vervlogen hoop, gebukt stond voor de oude safe,
en toen hij zich omdraaide, ging haar hart naar
hem uit.
Hij was in een uur tijds tien jaar ouder geworden.
Zijn gezicht, gewoonlijk zoo glad en gaaf, was ver
wilderd en diep gegroefd. Zijn schouders waren
gebogen. In zijn oogen lag een opgejaagde blik
zijn manier van doen wees op volstrekte verbijste
ring en onuitsprekelijk leed.
„Geen succes, Vader Zij trachtte haar stem
dapper te doen klinken.
„Neen, lieve kind. Ze zijn weg."
Vacantiepret.
Waarom dan in vredesnaam gaan zitten
piekeren.Je kunt die obligaties nu niet
meer terug leggen, al wilde je nog
zoo graag. En hoe jij er ook over
denkt, mij spijt 't niet. Ik veronderstel, dat ik
tranen zou moeten storten, omdat je nu wérkelijk
van 't goede pad bent afgeweken, maar ik mag
gehangen worden, als ik dat kan. Iedereen heeft je
scheef aangekeken sinds die eerste misère bij Bor
den op kantoor. En laten we nou maar eens zien,
wat ze je kunnen maken." Hij bracht een pijp te
voorschijn, stampte ze vol tabak en stak ze aan.
„Wat ga je er mee doen?"
Bob ontweek instinctmatig. „Ze verstoppen."
„Bij Carmody?"
„Neen."
„Waarom niet
„Ik geef er de voorkeur aan, ze zelf in handen
te houden, Todd. Ik ben blij met mijnheer Carmo-
dy's raad en bescherming maar dit is te veel
geld om het aan iemand toe te vertrouwen behalve
aan mijzelf. Zie je, Todder is geen levende ziel,
die kan bewijzen, dat ik deze dingen heb wegge
nomen behalve jij, en God weet, dat ikvoel.dat
ik jou kan vertrouwen. Het zou niet verstandig
zijn, ze aan Carmody in handen te geven."
„Ben je bang voor den man?"
„Nee-ee. Maar ik vertrouw nie
mand heeleméél. Niet met zoo
veel geld."
Bij den uitgang van de lunch
room namen ze afscheid. Het
dunne pakje obligaties in Bob's
zak voelde aan, of het een ton
woog. Hij hield één hand op zijn
zak gedrukt. Zijn eenige wensch
wis, de obligaties kwijt te raken
en toch wist hij, dat voorzich
tigheid geboden was.
Toen de City Bank haar deuren
opende, was Bob Terry daar. Hij
ging naar binnen en huurde een
kleine box in de kluis, terwijl hij
den naam opgaf van Edward C.
Mack. Hij teekende de identificatie
kaart met een ruig, stijl hand
schrift, opvallend verschillend van
zijn gewoon schrift. Tien minuten
later verliet hij de bank zonder
het dunne pakje.
Hij liep niet direct uit de bank
de straat op. Hij treuzelde in de
hall van het groote gebouw, waar
de City Bank gevestigd was. Hij
voelde, dat er geen onmiddellijk
gevaar was, en toch had hij op de
een of andere manier spijt van wat
hij begonnen was. Er had een
verandering in zijn leven plaats
gegrepen. Het was, alsof hij langen
tijd aan een tweesprong had ge
staan en toen opeens de beslis
sing had genomen. En nu was
hij er heelemaal niet zeker van,
dat hij den juisten weg had inge
slagen.
Het was alles zoo plotseling
gekomen. Er was geen tijd ge
weest voor gezond en samenhan
gend nadenken. Maar nu, nu hij
wist, dat hij Borden's lot in de
holte van zijn hand hield, schonk
die gedachte hem niet zooveel vol
doening als hij verwacht had.
Hij voelde zich veilig. Zijn eigen
vrees was meer innerlijk vrees
voor zichzelf. Hij voelde zich in
nerlijk niet op zijn gemak. Hij
trachtte niet aan Lois te denken.
Iedere zenuw in Lois' lichaam "NT
was gespannen. Gedurende al den iNO.
tijd, dat haar vader met de nauw-
lettendste zorg zocht, had zij een strijd met zichzelf
gestreden een grimmigen en bitteren strijd. Aan
de eene zijde stond haar plicht en aan de andere
Bob Terry. Zij was te zeer haars vaders dochter
om de waarheid niet in de oogen te durven zien.
„Gaat u eens zitten. Vader."
Hij leek oud en gebroken. Hij gehoorzaamde
zonder tegenspraak. Plotseling had hij zijn be-
heerschte kracht verloren en zocht hij steun bij
zijn dochter.
Zij ging niet op de leuning van zijn stoel zitten,
zooals hij gehoopt had. Inplaats daarvan trok zij
een stoel tegenover hem en zat hem strak aan te
staren. Er scheen een vreemde kracht over haar te
zijn gekomen haar gewoonlijk zoo zachte mond
was strak dichtgeklemd, en sprak van een vast
besluit en een diep leed.
„U hebt zelf die obligaties hierin gesloten Zater
dagavond
„Ja."
„U kunt u niet vergissen
„Neen, lieve kind. Gisterenmorgen heb ik weer
aan mijn tabellen gewerkt, en toen lag het pakje
er nog."
„De safe is niet geforceerd
„Neen. Degene, die ze geopend
heeft, gebruikte het letterslot."
„Wel Zij haalde diep adem.
„Wie deed dat dan
Peter Borden antwoordde niet
dadelijk. En toen hij het deed,
was het duidelijk, dat hij een
rechtstreeksch antwoord ontweek.
„Dat kan ik onmogelijk weten."
„Maar u hebt uw vermoeden
„Misschien, Lois. Maar ééns in
mijn vroeger leven heb ik een man
van een misdaad verdacht - en
daardoor heb ik hem ten onder
doen gaan."
„U vergist u dezen keer niet,
Vader."
Zij sprak positief, met starren
moed. Hij keek haar in de oogen.
„Hoe kom je er toe, dat te
zeggen
..Door allerlei dingen. Bob Terry
en ik zaten in de huiskamer, toen u
dat pakje obligaties in de brand
kast legde. We zagen allebei, dat
u het deed. Ik schonk er toen
geen aandacht aan ik herinner
het me nu pas. Maar met hem was
't waarschijnlijk anders. Een paar
minuten later werd hij aan de
telefoon geroepen." Haar stem sid
derde van bitterheid. „Het was
niet Todd Shannon en het was niet
Kathleen Shannon."
„Wie was het dan
„Ik weet het nu. John Car
mody I"
„Carmody
„Waarom niet Hij haat u. Hij
is niet "van het type, dat vergeeft
en vergeet. Begrijpt u nü niet,
waarom hij zich Bob's lot zoo heeft
aangetrokken Omdat Bob precies
het werktuig was, dat hij noodig
had tegen u omdat Bob hier in
huis was op voet van vriend
schap en intimiteit. En Carmody
wist ontegenzeglijk alles van deze
obligaties. Hij belde Bob op.
Den heelen Zondag en Maan
dag, Vader, was Bob zichzelf niet.
