No' 20 VRIJDAG 1 AUGUSTUS 1930
385
JABMCER
now
„0, o," heb ik vaak gemopperd, „jullie met je
„Land van Hoboken". Moet je daarom de school
vergeten Ik zal eens een agent sturen om alk-
kinderen op te halen, die onder schooltijd blijven
spelen.
En nu was daar dat tijdschrift met al die aardige
kieken van kinderspel en kindervreugde. Hoe aan
dachtig tuurde het drietal op den omslag in het
potje. Ach Dickie.... ik wilde, dat je voor mijn
sommen en lessen ook zoo'n aandacht had.Hoe
glunderde de ondeugende toet van Jan, nu hij zijn
liefhebberij „vischjes vangen" kon botvieren.
En Hendrik, die speelsche Hendrik, die altijd
maar van de les afdwaalt, alles in de klas opmerkt,
behalve juist datgene, waar hij van leeren moet.
hij troont daar zoo zoet en fier op zijn zandhoop
als een prins 1
Ach, wat begreep ik de kinderen weer ineens
goed. Was het niet veel heerlijker voor hen om
te ravotten in zand en gras I Zelf had ik hen ook wel
eens gadegeslagen als mijn weg door dat onvol
prezen „Land van Hoboken" leidde. Hier geen
rijen sommetjes.of taaliesjes.
Spel.... en zon.... en gras.... en zand....
water en visch.... een paradijs voor kinderen.
En was het eigenlijk wonder, dat onder dèt genot
vol spelen de tijd vergeten werd..en de school
met zijn eentonige bankenrijennetjes gekruis
te armen.en zoet naast elkaar geplante voeten
verre bleef
Jan en Dickie hebben dadelijk om twaalf uur
voor mij ook een tijdschrift gekocht in den grooten
boekwinkel op den Binnenweg. („Daar hangt ie
voor 't raam, juffrouw.")
De titelplaat en alle kinderkiekjes binnenin heb
ik netjes uitgeknipt, opgeplakt en in 't lokaal opge
hangen.
Jij Janusje met je verwarde krullebol.en al
tijd vuile handen.
Kobus, met je eeuwig afzakkende kousen en
gescheurde blouse
Lien.... de Lien met het te lange pony-haar
in haar oogen en de jurk zonder behoorlijke slui
ting
Als jullie nu nog eens op 't nippertje of na 't
luiden van de bel binnen komen sluipen.hoofd
hangend.en oogen schuw.en mijn scherpe
ooren van geoefend onderwijzeres vangen op
Land van Hoboken.... dan zal ik nog wel mop
peren.... nietwaar, orde en regelmaat moeten
er zijnmaar mijn oogen zullen tegelijk dwalen
naar de blije kinderkieken van Groot-Rotterdam.
en mijn oordeel over jullie zal zeer mild zijn.
Juli, 1930. EEN ONDERWIJZERES.
Spelende kinderen aan
het strand te Oostnoorne.
Toen ik de titelplaat beschouwde, kon ik werke
lijk een kreet van verrassing niet weerhouden..
want daar stonden ze, groot en duidelijk.... en
ik herkende ze dadelijk.Dickie en zijn broer
en die.... o, dat was Piet uit de vijfde klas, die
enkele jaren geleden bij me heeft gezeten.
„En er staan er nog meer in, juffrouw,.bin
nenin, kijkt u maar 1"
Zoo haastig sloegen Dickie's zenuwachtige
vingers de bladen om, dat zijn broer verontwaar
digd uitriep: „Jó pas toch op.scheur het nou
niet
En bij het zien van de middenpagina's viel ik
weer van de eene verrassing in de andere.
„Dat is werkelijk Piet, en, ois dat jouw zusje
niet, Gerard en och, hemel, op die zandhoop.
Hendrik.... mijn woeligste leerling.... wel, wel,
wat een mooie kieken.wat een fijn blad
De kinderen, die aandachtig mijn gezicht be
studeerd hadden, verkneukelden zich in mijn zoo
duidelijk getoonde verbazing. Druk vertelden ze
van hun spelen op het „Land van Hoboken" en
hoe een mijnheer hen gevraagd en toen een foto
graaf hen gekiekt had.zoo leuk, juffrouw, zoo
leuk 1
Aan het Oostooornesche strand is het „Knus en zeer gezellig!
De bel van kwart voor 9 was werkelijk een stoor
nis. Slechts noode lieten de kinderen, die niet in
mijn klas hoorden, zich uit het lokaal dringen
mijn eigen leerlingetjes wilden al maar praten over
dat wonderlijke.... Dickie in de krant.... in
Groot-Rotterdam.en Jans.en Piet.en
Hendrik.
Wat een afgunst onder de onfortuinlijken,
die niet door den fotograaf „genomen" waren.
Het tijdschrift werd met punaises opgepunt
aan het telraam en telkens dwaalden de kinder-
oogen naar die mooie plaat, Dickie en Jan en
Piet in aandachtige beschouwing van hun visch-
vangst in een potje
Ook ik wierp vele blikken naar de aardige
kieken herinneringen kwamen
in me op. Zoo vaak in de laatste
maanden waren er laatkomers ge
weest na het luiden van de school
bel schoven ze binnen
met hangend hoofd en
schuwe oogen, want te
laat komen is een ern
stig vergrijp in
de klas. Orde
en regelmaat
moeten er zijn,
nietwaar
Op mijn vraag
waar ze zoo laat
vandaan kwa
men, ving ik
maar wat vaak
het nauw-hoor-
bare„Land
van Hoboken"
op.
En ik begreep
het dan wel.
gespeeld... gera
vot. gedwaald
op die heerlijke,
groote vlakte,
dien speeltuin
vlak bij school.",
natuurlijk den
tijd vergeten.
ij ontvingen naar aanleiding van het on
langs gepubliceerde „Spelende kinderen
op het land van Hoboken" een artikeltje,
dat wij om den gevoeligen, opgewekten inhoud
en prettigen vorm gaarne een plaatsje in „Groot
Rotterdam" verleenen. Het deed ons tevens genoe
gen, dat uit het geschrevene zoo duidelijk een
oprechte waardeering voor ons, dikwijls niet ge
makkelijk, werk bleek.
Red.„Groot Rotterdam".
„Juffrouiiv, juffrouw We staan in de krant
heusch waar.... kijkt u maar.... in Groot-
Rotterdam.... kijk maar....!"
Opgewonden drong het troepje schoolkinderen
om me heen. Een blad werd onder mijn neus ge
duwd en vele spichtige
vingertjes wezen hef
tig: „Daar juffrouw
