No. 25
VRIJDAG 5 SEPTEMBER 1930
493
voor je. Mr. Trevaldwyn, mijn organist dat is de
leermeester voor jou." De predikant liet zijn stem
zakken en vervolgde „Die arme kerel verloor een
vinger in den oorlog doch hij speelt nog schir-
tcrend kom mee, dan zal ik je aan hem voor
stellen."
Aldus maakte Richard kennis met mr. Trevald
wyn en voordat zij tijd en condities overeenkwamen
ging de organist regelrecht naar de piano en sloeg
een noot aan.
„Zing eens do," zei hij.
„Do," zong Richard, tamelijk beverig.
„Niet bang zijn," moedigde de leermeester
aan.
„Nog eens, als 't u blieft."
„Do," zong Richard met meer moed.
„Dat is beter. U heeft een goed gehoor, mr.Goldy,
en u heeft een stem, doch weet die niet te gebrui
ken. Zong u al eens in 't publiek
„Ja, alleen op dorpsconcerten."
„Zoo. Laat mij u den raad geven niet eerder
in 't openbaar te zingen, voordat ik u een tijd
onderwezen heb. U zult uw stem anders geheel
vernielen. Welken dag schikt het u
„Dat laat ik aan u over. Ik kan mij geheel naar
uw tijd schikken."
„Zeer vriendelijk van u. 't Is een feit, dat ik op
't oogenblik verscheidene leerlingen heb."
„Werkelijk Ook uit Laag-Martindale
„Ja, maar ieder verzocht mij er niet over te
spreken." i
„Zoo Heeft u er bezwaar tegen mij te zeggen
of het dames of heeren zijn
„Neen. Het zijn allen heeren."
Thans was Richard er van overtuigd, dat Bruff,
Gazely, Pennycook en Applegarth hun geluk be
proefd hadden. Zij moest aan ieder hetzelfde ant
woord gegeven hebben, met het resultaat, dat zij
allemaal in 't geheim de lessen van mr. Trevaldwyn
volgden 1
Haastig overzag hij hun kansen. Bruff kon
brullen als een leeuw, maar zingen kon hij niet.
Gazely, de hulp-prediker had een aangenamen
tenor een beetje schraperig soms, doch de orga
nist zou dat wel genezen. Ja, Gazely zou een gevaar
lijken concurrent worden. Pennycook had een stem
als een jankende hond en Applegarth was te
oud.
„Ik wensch dadelijk met de lessen te beginnen,
mr. Trevaldwyn wanneer denkt u, dat ik in 't
openbaar zal kunnen zingen
„Indien u ijverig studeert, mr.Goldy, en mijn
aanwijzingen nauwkeurig volgt, zoudt u op mijn
concert, dat ik over tien weken geef, kunnen
zingen."
„Uw concert? Geeft u een concert?"
„Ja. Ik wil den menschen eens laten zien,wat mijn
leerlingen presteeren. De predikant heeft mij een
zaal in de parochie beloofd en ik hoop er een ge
slaagden avond van te maken."
„Ik geloof niet, dat ik dan al in staat zal zijn
op te treden," zei Richard.
„Oh, in tien weken doen wij wonderen met uw
stem, ik zal u niet laten optreden, als ik van uw
slagen niet overtuigd ben."
„Zingen uw uw andere leerlingen ook op het
concert
„Ik hoop het. Wat betreft één leerling, heb ik het
volste vertrouwen de anderen beloven niet zoo
veel voor de toekomst."
Gazely 1 Gazely was de man Hij zou op het
podium staan in zijn lange, zwarte jas en zijn hagel
witte boord, met zijn cngelachtigen glimlach en
zijn glad, blond haar.
„In orde," riep Richard uit. „Ik wil het wagen.
Laten wij dadelijk beginnen."
„Heel goed."
Mr. Trevaldwyn nam aan de piano plaats en
sloeg aan „Do-re-mi-fa-sol-la-si-do 1" zong
Richard.
Na een half uur was hij rijp voor „De blauwe
Zwaan", doch hij ontdekte Bruff in het café en
maakte, dat hij wegkwam.
Hij zag er van af in de nabijheid van zijn vader
toonladders te zingen, daar deze er nijdig om werd.
Deze moeilijkheid werd uit den weg geruimd, door
dat Richard de gewoonte aannam in de badkamer
te zingen.
Er was gelukkig geen badkamer in het huis,
waar Gazely zijn kamers had de hulp-prediker
moest tevreden zijn met een badkuip. Doch hij
ontmoette Gazely meermalen op weg naar Hoog-
„Goeden avond," mauwde Richard.
De hulp-prediker verliet het huis om even later
op zijn teenen terug te komen en zich muisstil naar
een kleine kamer aan 't einde der hall te begeven.
Mr. Goldy was er reeds.
„Hm deed mr. Gazely verbaasd.
„Zij is binnen," fluisterde Richard heesch.
„Waar stamelde de hulpprediker.
„In deze kamer met Trevaldwyn. Ik zag hun
gestalten op het gordijn."
„Ik wist niet, dat zij hem kende."
„Ik ook niet. Maar zij wel kijk
De schaduwen verschenen weer op het gordijn.
Zijn profiel keek naar beneden en het hare naar
boven. Hun neuzen kwamen al dichter naar elkaar
toe.
De hulpprediker kon nauwelijks ademhalen. Nu
ontmoetten hun lippen elkaar. De kleine man tril
de op zijn beenen en zocht steun bij Richard.
„Dit is geen plaats voor ons!" fluisterde hij.
„Eén oogenblik 1"
Petunia sprak nu.
De deur moest niet goed gesloten zijn, want haar
stem klonk helder door den stillen avond.
„Ik deed het allemaal voor jou, Arthur."
„Mijn knap lief meiske
„Dank zij jou, je vrienden en de opbrengst van
het concert zijn wij in staat, ons huisje te meubi-
leeren."
„Oh, Arthur
„Mijn eigen Petunia
Weer naderden hun lippen elkaar.
„Wel voor den drommel...." begon Richard.
„StilStil 1" verzocht de hulp-prediker.
Beiden begaven zich toen over de verlaten vel
den naar Laag-Martindale.
Het concert was afge-
loopen en de toehoorders
verzamelden zich in de
groote hall van de pa
rochie. De kleine hulp
prediker bewoog zich, een
en al glimlach, tusschen
zijn bewonderaarsters.
Richard keek wat be
drukt.
Allebei wachtten zij op
Petunia. Als de hulp
prediker kans zag haar
naar huis te brengen,
zou dit gebeuren over
Richard's lijk. Indien
Richard haar vergezelde
zou Mr. Gazely den ge-
heelen weg achter hen
blijven.
Doch Petunia kwam
niet. De huisbewaarder
begon reeds de lichten ui.t
te doen.
„Ik wensch u goeden
avond," zei Mr. Gazely.
/V ingimg nan hel OuthHunnen-huis Ie (ioutla.
Martindale. Pennycook en Applegarth hielden
tegen het einde van de eerste maand reeds met
hun lessen op. Applegarth trouwde uit dépot met
zijn huishoudster en Pennycook wijdde zich geheel
aan de belangen van zijn cliënten.
De avond van het concert naderde en Richard
zou zingen „Het huwelijk van den landman".
Hij vond het een toepasselijk lied en al dien tijd,
dat hij zong, zou hij naar Petunia kijken.
Mr. Gazely had zijn keus bepaald op „Kom in
mijn tuin, Marie."
„Ik hen vaak in den tuin," bedacht de kleine
hulp-prediker. Als ik niet goed zing, zal Petunia
dit aan emotie toeschrijven, stelde hij zichzelf ge
rust. Voor de veertigste maal streek hij over zijn
glad, blond haar.
De jonge Richard voelde zich bijzonder opge
wekt. Hij had hard gewerkt en mr. Trevaldwyn
was erg tevreden.
De organist opende het concert met een solo
op de piano. Het geheel ging wel een weinig boven
de muzikale ontwikkeling van het gehoor, doch zij
vonden het daarom juist mooi en verzochten her
haaldelijk om toegift.
Petunia was verschenen in een blauw zijden
japon, die haar heel goed stond.
De derde op het programma was Mr. Gazely.
Zijn haar was tenslotte tot rede gebracht, doch hij
huiverde van koude. Wellicht kreeg hij een aanval
van influenza 1 Hij was vol goeden moed en popelde
om „Marie in den tuin te inviteeren 1"
De kleine man bracht het er beter af, dan Richard
verwacht had. Hulp-predikers waren altijd popu
lair en mr. Trevaldwyn
en de piano hielpen hem
handig over de moei
lijke plaatsen. Toch vond
Richard, dat dit geen
reden voor miss Vale was
om zoo hartelijk in haar
handen te klappen.
Richard was de zeven
de. Hij stond tamelijk
nonchalant op 't podium,
één wit gehandschoende
hand in den zak van zijn
onberispelijke smoking.
Applaus. Hij glimlachte
en boog naar Petunia. Zij
had nog niet geapplaudi
sseerd maar gaf hem een
allerliefsten knik ter aan
moediging.
Richard schraapte zijn
keel en stapte naar vo
ren. Hij zong met rustige,
beheerschte stem. Geen
oogenblik aarzeling over
de toegift. Het was het
laatste vers van „Het hu
welijk van den landman".
