DOOR OCTAVUS ROY COHEN
494 VRIJDAG 5 SEPTEMBER 1930 No. 25
De Gebrandmerkte
ACHT EN DERTIGSTE HOOFDSTUK
L-Iet restaurant was overvol. Er was een voort-
1 durend gegons van stemmen, nu en dan ver
levendigd door een ópklinkenden lach of een zware
stem, die om den kellner riep. Boven de mensche-
lijke stemmen uit klonk het gerammel van zilver
en het gerinkel van borden. Sommige gasten waren
Ik kan er heel weinig over zeggen, juffr. Borden.
Woorden zijn soms erg ontoereikend." Zij aar
zelde niet meer. Ik houd van Bob. Ik denk, dat
ik altijd van hem zal blijven houden. Maar ik
houd te veel van hem, om hem ongelukkig te
maken." Ze zweeg een oogenblik. De geruchten
van het restaurant leken heel ver weg. Deze drie
leefden als 't ware in een eigen wereld „Ik ik
tracht alleen maar redelijk te zijn niet dramatisch
Onderbreek me alstublieft niet. Laat me uitspre
ken.
Bob heeft alles in zich om een prachtmensch te
worden. Hij is door het vuur gegaan. Het heeft
hem misschien verschroeid maar ik weet, wat hij
nog kan en zal bereiken. En hij is niet de man voor
mij, juffrouw Borden. Ziet u" heel zacht „hij
heeft me niet lief."
De blikken der twee vrouwen ontmoetten elkan
der. Kathleen sprak nu fluisterend.
„Jij hebt hem lief, Lois. Hij zal met jou gelukkig
zijn. Hij houdt van jou." Ze stond vlug op en
glimlachte dapper.
„Jelui beiden jullie zijn voor elkaar bestemd.
En alsjeblief alsjeblief wees gelukkig. Alsje
blief
Ze draaide zich om en liep weg. Als door een
mist zag Bob haar de deur uitgaan. Hij sloot zijn
oogen.
Hij begon te begrijpen.
klaar met eten en wrongen zich door de nauwe gan
getjes tusschen de tafeltjes. Anderen namen vlug
hun plaatsen in.
Geroezemoes. Alledaagsch gebeuren. Precies als
in vijftig andere restaurants binnen een straal van
een kilometer. Kantoorpersoneel, klerken, typistes,
handelslui, reizigers. De lunchdrukte precies
zooals die gisteren wasprecies zooals (Slot)
die morgen zou zijn.
Maar voor de twee jonge menschen, die in het
hoekje achter de potten met palmen zaten, was het
anders. Voor hen was het geen alledaagschheid,
geen onbeduidend gedoe. Een drama van men-
schenleed had zich voor hun oogen aan ditzelfde
Een merkwaardige foto van de
haven van Sydney. Tot op heden
onderhouden stoomponten de
verbinding tusschen de oevers.
Dat een brug in aanbouw is, is op
^»-de kiek ook duidelijk te zien.
tafeltje afgespeeld. Een
vrouw had metvaste hand
en vasten blik het lot
van een man beslist.
Toen, nadat haar taak
vervuld was, had zij zich
zelf ten offer gebracht
en was verdwenen.
Bob was verbijsterd.
Hij keek naar Lois, maar
zonder haar te zien. Haar
gezicht werd wazig voor
zijn oogen en zijn gedach
ten waren bij Kathleen.
Het was, alsof Kathleen
in 't geheel niet was weg
gegaan. Haar persoon
lijkheid was nog in hun
midden. Het was een
betoovering, die zij beiden
vreesden te verbreken.
En het was maar een
klein, eenvoudig gebaar
van Lois, dat tenslotte
de stilte verbrak.
Lois bracht een zak
doek aan haar oogen.
„De vloer" van de Zweed-
sche meren wordt vaak
gevormd door enorme hoe
veelheden boomstammen,
die naar de kust afzakken.
