PP.rofessor PP riem PPruttelt.
506
VRIJDAG 12 SEPTEMBER 1930
No. 26
Denk eens, wat oom Andrew zou doen
ging Agnes voort. „Estelle zou geen rooie
penny van hem erven. En denk eens aan
de chèques, die hij ons gezonden heeft
sinds den dood van Francis t O, die vrouw, die
vrouw f"
„Beheersch je, Aggie," smeekte Willard. „Wat
er ook gebeurt, je blijft toch altijd een Biackstone
Vergeet dat nietJe kunt op die manier niet
voortgaan. Je zult nog doodziek worden." Hij
kneep z'n blauwgeaderde vingers zenuwach
tig samen. „Je vergat ook, m'n beste," ging
hij voort, „dat Edmond binnenkort de be
schikking over zijn vermogen krijgt. In Octo
ber I Wel, Aggie, ik zal al m'n best doen om
je voor ongelukken te behoeden, en dan
zijn er onze plannen voor fde toekomst der
kinderen. Die kunnen niet mislukken."
„O, ik hoop van niet, ik hoop van niet
zei ze met gebroken stem. „Ik wil niet
ordinair en zeurderig zijn, beste Will, maar
ik ben niet zoo zeker, of Edmond wel veel
om Estelle geeft. Hij geeft zich niet al te
veel moeite om haar gevoelens te ontzien.
Indien hij haar brieven al beantwoordde,ter
wijl hij op het college was, dan waren het
maar korte kattebelletjes. Hij is precies als
zijn moeder. En als je niet oppast, zal hij
even vrekkig worden als zij, en dat zou heel
erg zijn voor Estelle en mij, en dit wou ik je
ook nog zeggen, Willard weet je wat Hetty
voor streken uithaalt Bijhonderden troggelt
ze Blanche geld afDat weet ik beslist.
O, veel meer dan ze noodig heeft voor haar
zoogenaamde liefdadige werken I Ze probeert
op alle mogelijke manieren bij mij uit te vis-
schen, of ik méér krijg dan zij."
,,'t Is maar goed, dat Henriëtte niet weet,
hoeveel je al gehad hebt, m'n beste," merkte
Willard droogjes op. „Zij stelt m'n geduld vaak
op de proef, dat geef ik toe, maar toch is ze
een voortreffelijke vrouw, een voorbeeld van
plichtsbetrachting."
„Best mogelijk, maar ze hangt me soms de
keel uit, en je moest werkelijk eens wat zeggen
over dat geld-uitgeven van Blanche, Hetty
moest zich ook herinneren, dat zij voor het
voeren van haar huishouding even goed van
de mildheidvan Blanche afhangt als ik, en nog niet
méér vragen voor allerlei bijzaken."
„Heb je Hetty vandaag gezien vroeg Black-
stone.
„Ja!" zuchtte Agnes. „Ik zeg het niet graag
van mijn eigen zuster, maar ze is een lastpost.
Ze wond zich verschrikkelijk op over het feit, dat
Estelle de medaille niet gekregen had en verklaarde,
dat ze regelrecht naar John Worth zou gaan om
herrie te maken. En ik heb haar aan 't verstand
trachten te brengen, dat Estelle nooit meer haar
hoofd in Bradmere zou kunnen opheffen, als ze
dat deed. Eerst toen Stella dreigde, dat ze nooit
meer een woord tot haar zou zeggen, als ze naar
Worth durfde gaan, zei Hetty, dat ze het niet
zou doen. Ze ging zelfs zoover om te zeggen, dat
ze wel iets ten nadeele van die Rita zou weten te
ontdekken."
,,'t Was ten slotte nog maar verstandig, dat je
haar je eigen zwarigheid niet hebt medegedeeld,"
viel Willard haar in de rede.
„Dat zou ik denken 1" zuchtte Agnes. „Ze maakt
mij bijna krankzinnig met haar onuitstaanbaar
geklets. Maar ik heb haar geen woord verteld,
en dat zal ik niet doen ook. Zij kan niets voor zich
zelf houden. Als zij wist van Estelle's gevaar, zou
ze heel de stad ondersteboven zettenlieveling,
je moet iets doen voor de toekomst van het kind 1
Nu deze vrouw is opgedoken, kan ik niet meer
blijven rekenen op oom Andrew, ondanks al de
mooie brieven en chèques, die hij ons tot dusver
gestuurd heeft. Francis zei altijd, dat zijn broer
de verpersoonlijkte eer was. Ik hoop maar, dat
ze hem dit onverkwikkelijk zaakje niet zal schrij
ven. Denk je, dat ze dat al gedaan heeft O, wat
moet ik toch doen, wat moet ik toch doen Indien
ik wist, dat Estelle een voldoende inkomen had,
(op een schoonheidsmedstrijd)
Heerennraag eens aan (Be kinderen, mal
boter kost."
rtandaap de
zou ik niet zoo angstig zijn. Maar wat, indien jou
eens iets overkwam Blanche zou ons in den steek
laten. Dat weet ik zeker. In elk geval heb ik Estelle
vandaag beloofd, dat jij haar minstens duizend
pond per maand zoudt uitkeeren, zoolang ze leeft,
en mij ook duizend. Zorg, dat Blanche een flink
kapitaal vastlegt en het grootste deel aan Estelle's
kinderen vermaakt."
Willard keek geheel verbluft. Het draaide hem
voor de oogen.
„Hoe kan ik dat doen, Agnes jammerde hij.
„Goeie hemel, ik kan het eenvoudig niet 1 Blanche
wordt achterdochtig, omdat ik den laatsten tijd
zooveel geld noodig heb. Ik moet je werkelijk waar
schuwen, je een beetje te beperken. Zelf zal ik
dat ook moeten doen. Ik houd er niet van, zoo
dikwijls bij Blanche te bedelen, 't Is me eenvoudig
onmogelijk, zóóveel te vragen, dat jouw en Estelle's
toekomst veilig is. Op dit oogenblik ten minste
niet 1 Maar je hebt te zorgen, dat onze plannen
voortgang hebben. Sluwheid, dat is de manier.
Wees niet onredelijk door thans te veel te vragen
en alles op het spel te zetten. Wanneer Edmond en
Estelle getrouwd zijn, zullen alle moeilijkheden
voor je zijn opgelost."
cRoman door Grace CsVIiller White
„Daar zit 'm juist de knoop I" X "J a
gooide Agnes er vinnig uit. „O, IN O. X
die verfoeilijke Hetty Ze is van
morgen onze plannen omtrent Edmond en Estelle
tot in de kleinste bijzonderheden gaan vertellen,
en Blanche is woedend I Ha I Wist jij dat niet?'1
Willard's vingers wrongen zich krampachtig
samen, als waren ze bezig, een of ander hulpeloos
diertje te wurgen.
„O, die verwenschte gekkin I" schreeuwde hij.
„Dat was het dus, waar Blanche over tobde. Ik
wist, dat er iets was."
„Ja, en Blanche wil niet, dat Edmond
dezen zomer bij Hetty gaat logeeren, terwijl
Estelle daar is. Dat zei ze ten minste. Ze
heeft Hetty vandaag vrijwel het huis uitge
smeten."
H)p Blackstone's gelaat kwam een harde
uitdrukking.
„Edmond zal niet alleen dezen zomer bij
Hetty gaan logeeren, maar hij zal Estelle
trouwen," zeide hij, terwijl zijn magere han
den een halven cirkel in de lucht beschreven.
„Ik zal Hetty nog eens goed zeggen, waar hel
op staat. Ze is werkelijk al te bemoeiziek. Als
men mij m'n gang laat gaan, kan ik het met
Blanche wel klaarspelen. Zij is een vreemd
soortige natuur. Ik had het reeds zóó ge
schikt, dat ik haar zou vragen, dezen zomer
een korte reis met mij te maken; en dan was ik
van plan, de kwestie van de kinderen nader
tot 'n oplossing te brengen. Nu zal ik het
over een anderen boeg moeten gooien."
HOOFDSTUK VI.
TELEURSTELLING.
Tn dien tusschentijd was Estelle Atherton
thuisgekomen in haar leuken, sierlijken
kleinen auto. Zij ontdekte Edmond in de
bibliotheek, en de vreugde hem te zien straalde
uit haar blauwe kijkers.
„Ha, dat is een verrassingriep ze uit,
terwijl de jongeman opstond uit de venster
bank. „O, het is heerlijk je terug te zien,
Eddie I Was het niet sneu, dat onze school-
plechtigheid op denzelfden dag viel als jouw
promotie, zoodat ik niet naar Boston kon ko
men
Edmond zei ook, dat het sneu was, en sloeg
haar intusschen aandachtig gade. Ze scheen
hem 'n volslagen vreemdelinge toe, dit meisje, dat
hij van z'n kinderjaren af gekend had, z'n
speelgenootje. Er had in de afgeloopen maanden
een verandering met haar plaats gehad. Ze had
niets meisjesachtigs meer.
Met fonkelende oogen gaf Estelle hem 'n kus,
onder veel betoon van genegenheid. Edmond dacht
aan de bezorgdheid van zijn moeder en keek een
beetje stroef en verlegen, toen hij naast haar ging
zitten in de vensterbank.
„Wat scheelt je, Eddie, ouwe jongen vroeg ze.
„Wat ben je ernstig Ben je niet blij, dat je weer
thuis bent, dat je leerjaren achter je liggen Ik
wèl
„Ja, want nu kan ik aan het werk gaan," was
het antwoord. „Moedertje heeft het zóó voor me
geregeld, dat ik bij Harry Hillard kan gaan stu-
deeren. Ik begin zoo spoedig mogelijk. Je wist er
zeker al van, Estelle
Zij haalde haar mollige schouders op en trok op
'n preutsche manier haar lippen samen.
„Maar waarom wil je dat eigenlijk doen vroeg
ze langzaam.
„Ach, doe het toch niet, Eddie Het zal je zoo
binden. Het zal je iedere minuut van je tijd roo-
ven. 't Is akelig werk. Denk ook eens aan de men-
schen met wie je dan zult moeten omgaan, leder
een weet, dat de artiesten in Bradmere een licht
zinnig volkje en menschen van geen belang zijn
