door E. Everett Green
554
VRIJDAG 26 SEPTEMBER 1930
No. 28
De Bronzen Man
Maar aan den anderen kant heeft hij toch
ook veel voorhij is op Eton geweest
en in Oxford. Hij is negen en twintig
misschien dat 't vernisje van zijn opvoe
ding er al weer afgesleten is."
„Maar de rijkdom blijft. Bij dat punt moeten we
stilstaan. Ik ken de bijzonderheden van 't voor
gestelde contract, als ik 't zoo noemen mag. En
als je Marcia aan mij overlaat, geloof ik niet, dat
ze je zal teleurstellen. Ze zal de rol willen spelen,
die haar is toebedacht."
Met deze woorden stond lady St. Barbe op, liep
statig de kamer uit en zonder eenige pauze om
nog eens goed haar woorden te overwegen liep
ze een paar vertrekken door naar een kamer, waar
Marcia uitnoodigingen zat te schrijven voor een
avondfeest in den loop van de volgende week.
't Huis, dat nu door den graaf en diens familie
bewoond werd, was niet 't statige gebouw in Park
Lane, dat tot voor drie jaar hun verblijf geweest
was. Nu hadden ze geen eigen huis meer in de stad
maar huurden er een, dikwijls ten koste van veel
hoofdbrekens, gedurende 't seizoen. Ze beschouw
den een verblijf van minstens drie maanden in
Londen als iets absoluut noodzakelijks voor hun
stand.
Marcia keek op, toen haar moeder binnenkwam
en legde haar pen neer. Ze ging staan, en strekte
zich even, waardoor haar sierlijk figuurtje goed tot
zijn recht kwam. Haar gezicht was
fraai gevormd en kunstenaars von
den haar mooi, maar „men" in
't algemeen vond haar te koud,
te trotschhoewel 't bij nadere
beschouwing bleek, dat onder dit
mom van gereserveerdheid een
warm, edel hart klopte, dat waard
was veroverd te worden. Nu op
dit oogenblik had ze zeer zeker
iets hoogs over zich. Haar moeder
begreep haar misschien beter dan
iemand anders (ze had in dezelfde
leerschool ook bittere ervaringen
opgedaan), ze wist, hoe diep het
meisje de vernederingen van hun
tegenwoordige positie voelde en
hoe haar onafhankelijk karakter
voortdurend geweld werd aan
gedaan.
„Marcia," begon lady St. Barbe,
„ik heb iets heel gewichtigs met
je te bespreken, 't Betreft niet
alleen jou, maar de heele familie
veel zal afhangen van 't antwoord,
dat je kunt geven."
Marcia keek haar moeder aan.
Haargroote, donkere oogen gingen
somber staan. Ze stond onbe
weeglijk stil en viel haar moeder
met geen woord, geen gebaar in
de rede.
„Je kent iets van je vader's
tegenwoordige omstandigheden,
Marcia. We hoeven niet te be
spreken, hoe alles zoover gekomen
is't is genoeg, dat de zaken
hopeloos in de war zijn en dat hij
nergens meer geld kan opnemen.
Al onze bezittingen zijn bezwaard.
Ik heb dit alles al lang zien aan
komen, maar ik hoopte, dat 't jou
en je broer niet deren zou dat
jullie beiden, vóór de catastrophe
kwam, een goed huwelijk gedaan
zoudt hebben. Natuurlijk, Ennis-
vale heeft alles tegen, men weet
dat hij een straatarm edelman is
en hij is niet wereldwijs genoeg
om op zoek te gaan naar een
rijke erfgename. Werkelijk, niet
tegenstaande zijn vier en twintig
jaar is .hij in sommige opzichten nog net een
kind. Jij bent nog steeds nummer één in zijn ge
dachten,Marcia. Meer dan eens heeft hij me gezegd,
dat geen enkel meisje bij jou in de schaduw kan
staan; en hij heeft nog nooit ernstig over een
huwelijk gedacht."
Marcia glimlachte, maar nog steeds sprak ze
geen woord.
„Marcia," sprak haar moeder, 't meisje opeens
recht in 't gezicht ziend, „ben je wel eens verliefd
geweest?
„Nooit, moeder," antwoordde ze onmiddellijk.
^Dat dacht ik wel, Marcia, en ik ben er blij om
want als 't anders was als je van iemand hield
zou ik je niet durven vragen, wat ik nu op 't punt
sta te doen. Marcia, wil je een verstandshuwelijk
sluiten, zooals zooveel van je voorvaderen 't gedaan
hebben een huwelijk, dat je ouders voor je
geschikt achten, dat hen en je broer voorgoed uit
hun financieele moeilijkheden zal verlossen en dat
jou in een positie brengt, waardoor je Ennisvale's
toekomst kunt verzekeren en hem kunt redden van
den ondergang, aan welks rand hij staat door de
schuld van je vader en die 't leven van Ennisvale
Markt tv Gouda, vanuit hvl Stadhuis genomen.
vernietigt voordat *t eigenlijk nog XT~ "2
begonnen is." 1NU»
Marcia stond onbeweeglijk alleen
haar oogen hadden een vragende uitdrukking.
't Is een eigenaardig geval, niet van romantiek
ontbloot. Je kent Sir Robert Drummond je hebt
hem meer dan eens ontmoet. Je weet, dat hij onze
bezitting in Londen gekocht heeft. Misschien weet
je niet, dat hij alle hypotheken in handen heeft
en nog een massa schuldbekentenissen van je
vader. Eigenlijk is hij onze eenige schuldeischer.
Waarschijnlijk heeft hij met dit alles een doel
gehad. Nu blijkt, dat hij een huwelijk wenscht
tusschen jou en zijn eenigen zoon.
„Luister nu verder, Marcia, want hier begint de
roman, 't Blijkt, dat de jongeman, dien wij voor
zoover we weten niet kennen, jou ergens gezien
heeft. Zijn eenig verlangen is met jou te trouwen.
Zijn vader handelt heelemaal overeenkomstig
zijn wensch. Of de zoon op de hoogte is van deze
geldelijke transacties weet ik nietmaar je moet
wel weten, wat Sir Robert bereid is te doen. Na
de voltrekking van het huwelijk geeft hij je vader
alle schuldbekentenissen terug, alleen de bezitting
in Londen houdt hij en de hypotheek op ons land
goed en deze vormen jouw huwelijkscadeau.
Begrijp je, wat dat laatste beteekent, Marcia?"
„Vertelt u het me," verzocht het meisje een
beetje heesch.
,,'t Beteekent, dat de toekomst
van Ennisvale dan veilig is. Je
moet die papieren niet vernietigen,
maar ze trouw bewaren. Want zoo-
p lang die bestaan kan je vader geen
penny op de familiebezittingen
krijgen. Hij is verplicht jou de ren
te van de hypotheek te betalen.
Als je dat geld terug wilt geven
goed I Dan kunnen wij ons weer de
luxe permitteeren, die we al jaren
hebben ontbeerd. Maar beloof niets,
Marcia. Zie eerst of je vader ge
leerd heeft, de laatste moeilijke
jaren, beter met geld om te
gaan. Hij heeft zijn les gehad,
hoop ik. In alle geval, kan hij
Ennisvale dan voortaan geen
schade meer doen. Als Ennisvale
dan later in zijn rechten treedt,
hab je de papieren maar te ver
nietigen en hij staat als vrij man in
't volle bezit van wat zijn voor
vaderen hebben vergaard."
Marcia haalde zwaar adem haar
oogen staarden voor zich uit maar
ze verroerde zich niet. Rustig sprak
haar moeder verder„Marcia, ik
zeg nog eens, als je van iemand
hield had ik niet zoo tot je gespro
ken. Want zou je je hart hebben
weggeschonken, dan mocht je aan
dit voorstel niet denken. Daar
kwam niets dan ongeluk van.
Maar nu je hart nog vrij is, moet
je er ernstig over denken. Je Fran-
sche voorouders hebben dikwijls
zulke verstandshuwelijken geslo
ten. Misschien staan wij, Engel-
schen, er wat huiverachtig tegen
over, maar ik heb toch dikwijls de
meest bevredigende resultaten ge
zien. In onze hedendaagsche
maatschappij stranden er huwelij
ken, die toch uit liefde gesloten
zijn. 't Gevoel, dat men liefde
noemt, is o zoo'n teer plantje,
dat heel gauw kwijnt na de dagen
van de verloving. Als je je man
kunt achten, Marcia, als je ver
trouwen in hem stelt en in zijn
zaken, dan zal je geluk hechter ge-
