No. 29
VRIJDAG 3 OCTOBER 1930
575
belooning vragen voor zijn trouw," zei ze. ,,'t Is
romantisch. Ik zou heel erg trotsch zijn, als een
man zoo lang op mij gewacht had. Hij vertelde
Marcia, toen ze nog maar een klein kind was,
dat hij terug zou komen om haar te trouwen
en dat gebeurt nu I"
Men luisterde gretig naar dit verhaal en Marcus
Drummond werd ineens beroemd in den kring,
waarin hij door zijn verloving gekomen was. 't
Irriteerde hem, dat de gebeurtenis, welks herinne
ring hij dertien jaren lang als iets heel moois en
teers in zijn hart had
omgedragen, nu het
onderwerp van ge
sprek uitmaakte in de
diverse salons. Drie
dagen later was 't de
heele omgeving door.
Den vijfden dag kwam
hij bij Marcia en vroeg
haar
„Wil je over drie
weken met me trou
wen
Verschrikt keek ze
hem aan. Hij was on
aangediend bij haar
binnengekomen, maar
dat recht had hij nu.
Voor het eerst zag ze
hem in het volle dag
licht en onmiddellijk
herinnerde ze zich wat
Leslie gezegd had.
„Een bronzen man
Ja, daar leek hij op,
zooals hij nu voor
haar stond. Zijn haar
en zijn oogen, zijn
teint, de kleur van
zijn pak, 't was alles
bronsen de krach
tige trekken drukten
de onbuigzaamheid uit
van een hard metaal,
alhoewel heel diep in
de oogen er toch iets
schuilde, dat bewees,
dat de man ook voor zachtere gevoelens vatbaar
was.
Marcia voelde een eigenaardige trilling door
haar heen gaan. 't Was een vreemde gewaarwor
ding voor haar. Een minuut lang zei ze niets, toen
vroeg ze rustig
„Als je wilt, zal ik vandaag over drie weken met
je trouwen."
„Op één en twintig Mei
„Ja."
Uit macht der gewoonte haalde hij een notitie
boekje uit zijn zak en schreef den datum op.
Achterover geleund in haar stoel, sloeg Marcia
hem gade en had net 't gevoel of ze droomde. Hier
stond een man, met wien ze alles en alles bij elkaar
genomen nog geen half uur gesproken had (die
episode uit haar kinderjaren niet meegerekend)
en die kalm een aanteekening maakte voor de
plechtigheid, die hun beider levens voorgoed aan
elkaar zou smeden. Van dien dag af zou ze zijn
bezit zijn. Zijn huis werd 't hare maar haar leven
behoorde hem toe. Ze begreep, dat hij een factor
was, waar rekening mee gehouden diende te worden.
Hij was geen persoonlijkheid, die men gemakkelijk
opzij kon schuiven. Zij had om bijzondere redenen
dezen bronzen man tot haar echtgenoot gekozen
en ze kon niet meer veranderen.
Hij deed 't boekje dicht en borg 't weer in zijn
zak. Opnieuw keek hij haar aan.
„Nog een vraag, Marcia. Sta je op de gebruike
lijke huwelijksreis En heb je eenige voorkeur,
waar je naar toe wilt
Van nu af ging alles even gauw. Marcia had
moeite om haar gedachten te concentreeren en
de kalmte te toonen, waarmee ze hem steeds
behandelde. Een huwelijksreis 1 Ze antwoordde
met een wedervraag.
„Heb jij een voorstel?"
„Ja een terugkeer tot een eenvoudiger methode.
Onze voorvaderen wisten niets van een huwelijks
reis. Een man bracht zijn vrouw regelrecht naar
't huis, dat hij voor haar gereed gemaakt had
en daar begonnen ze hun huwelijksleven van 't
begin af. Falconer's Hall is klaar. Voor tncer dan
een jaar heb ik 't ai voor je in orde gebracht. Ik
kan niet lang achtereen weg van de mijnen. Er
broeit daar iets, zooals je misschien weet. 't Is
beter, dat de baas in de buurt is."
Marcia's belangstelling werd opgewekt. Hier
stond een man, die mannenwerk te verrichten had
een man, wiens rijkdom hem niet weerhield
zelf mee aan te pakken.
„Wil je niet gaan zitten, terwijl we dit alles
bespreken
Hij ging tegenover haar zitten, kaarsrecht en
Slaan nnj er zóó niet aardig op
onbuigzaam, zooals Marcia in zichzelf zei. Tot nog
toe was hij haar een raadsel. Hij behoorde tot een
wereld, waarin zij nog een onbekende was toch
zou diezelfde wereld binnenkort tot op zekere
hoogte haar wereld zijn. Ze wilde hem dus eenige
inlichtingen vragen.
„Ligt Falconer's Hall dicht bij de mijnen
„Neetwee heuvelruggen liggen er tusschen.
Je merkt er niets van 't bedrijf. Mijn vader heeft
't landgoed eenige jaren geleden gekocht ter-
wille van moeder. Nu is 't van mij. 't Is een mooi
huis. Ik geloof wel, dat 't naar je zin zal zijn. Daar
zul jij de absolute hèerschappij voeren. Ik zal je
niet te veel lastig vallen, Marcia. Ik begrijp heel
goed, dat je vooral in 't begin niet te veel op mijn
gezelschap gesteld zult zijn. Ik zal me niet aan je
opdringen. Je kunt 't huis vullen met je eigen
vriendinnen, als je dat wilt, en je kunt je leven naar
je eigen zin inrichten. Ik heb 't altijd heel druk.
Ik ben genoodzaakt een groot deel van 't jaar
in een klein huisje van me te wonen vlak bij de
mijnen. Ik voel me daar meer thuis dan op Fal
coner's Hall, waar ik me altijd meer als logé voel.
Ik zal genoegen nemen met 't zelfde leven ik wil
de gast zijn van mijn vrouw, telkens, wanneer ze
naar mijn gezelschap verlangt."
Hij keek haar aan en zijn oogen stonden vroolijk.
Een oogenblik stond duidelijk de bruine Boy haar
voor den geest, zooals die haar jaren geleden op
geruimd te hulp gekomen was.
„Maar ik bedoel ik begrijp je niet goed.
Falconer's Hall is toch van jou."
„Op 't oogenblik wel. Na mijn huwelijk niet
meer. Dan is 't van jou, Marcia. Jouw huis. Ik
hoop, na verloop van tijd ook mijn tehuis. Maar
dat hangt heelemaal van jou af."
„Maar je zult er wonen, 't Wordt ze zweeg
en werd vuurrood. Dapper echter maakte ze haar
zin af. ,,'t Wordt ons huis."
Zijn oogen straalden nog meermaar zijn stem
klonk even koel als eerst.
„Dat hoop ik, Marcia. Zeer zeker wordt 't ons
huis in de oogen der wereld, we zullen daar jouw
kennissen ontvangen, op de wijze, zooals jij dat
verkiest. Maar ik wil, dat je van 't begin af zult
begrijpen, dat mijn eischen ten opzichte van jou
gering zijn. Ik stel me heel weinig illusies voor.
ik wil jou hebben, jij verlangt niet mij, maar de
dingen, die ik in mijn macht heb jou te geven. Jij
geeft mij veel meer dan ik jou en ik apprecieer je
offer. Als ik door mijn bezigheden dikwijls op Wold
Hall word opgehouden, zullen je gasten me niet
missen, noch mijn afwezigheid vreemd vinden."
Een zwijgen trad in en Marcia hoorde duidelijk
't tikken van haar horloge en 't kloppen van haar
eigen hart, dat in haar
ooren zoo luid klonk,
dat hij 't ook hooren
moest, meende ze.
Maar hij stond op. Hij
had gezegd, wat hij
te zeggen had en nu
ging hij. Ook Marcia
stond op en nam de
haar toegestoken hand.
Ze vroeg zich af of hij
haar een kus zou ge
ven maar hij deed 't
niet. Zij was 't, die
de beslissende woor
den sprak.
„Dus zullen wij met
den gewonen gang van
zaken breken, Marcus
en niet op huwelijks
reis gaan. We gaan
recht naar Falconer's
Hall en beginnen
Ze wachtte even voor
ze 't bezittelijke voor
naamwoord uitsprak
„ons nieuwe leven
daar."
„In orde," ant
woordde hij kort en
ging weg.
Maar toen ze alleen
was, vond Marcia in
den stoel, waarop hij
gezeten had, 'n collier
van de kostbaarste
parels en een diaman
ten ring, die aan alle kanten licht uitstraalde.
„Hij is werkelijk een ideaal minnaar I" riep
Leslie, toen zij alles gezien en gehoord had. „Zei
ik niet, dat hij niet van dezen tijd is Hij doet
werkelijk allerlei onverwachte dingen, die heele
maal niet meer tot de conventie gerekend worden,
Om te beginnen trouwt hij in Mei, wat men in
onze kringen niet meer doet, omdat men die maand
te algemeen vindt. Verder heeft hij den moed de
conventie met voeten te treden en niet op een hu
welijksreis te willen en hij geeft zijn vrouw de
teugels van 't bewind om zelf een nederig dienaar
te worden. Marcia, als je niet begrijpt hoe 'n ideaal
man je krijgt, verdien je een pak slaag. Ik vind
zijn hart een schatkamer van allemaal romantische
ideeën. Ik geloof, dat ik hem veel beter zou appre-
cieeren I"
De heele uitgaande wereld stelde belang in 't
huwelijk van Marcia Defresne. Men mompelde
wel in stilte, dat lord St. Barbe beter werd door 't
huwelijk van zijn dochter met den rijken Marcus
Drummond. Maar toch was er een romantisch
tintje aan. De sterke persoonlijkheid, zoowel
van vader als van zoon, trok de aandacht en wekte
ieder's nieuwsgierigheid en 't feit, dat de bruigom
zooveel jaren op zijn bruid'had gewacht bracht hee
le drommen belangstellende, kijkgrage toeschou
wers naar de kerk, waar 't huwelijk voltrokken
werd. Hoe vlug de voorbereidingen ook hadden
moeten gaan, in 't resultaat merkte men er niets
van. De bruid met haar twaalf bruidsmeisjes
waarvan Leslie Moncrieff de voornaamste was,
wekte ieder's bewondering. De couranten schreven
kolommen vol over de diverse toiletten, de
uitgebreidheid van het diner en de kostbare
cadeaux.
Marcia bewoog zich als in een droom, maar geen
oogenblik verloor ze haar kalmte. Haar antwoord
in de kerk was duidelijk te verstaan haar houding
gedurende 't diner en de verschillende speeches
was onberispelijk. Marcus Drummond zelf gedroeg
zich, zooals men dat van een man van brons kon
verwachten,
(Wordt voortgezet)
