Professor SPriem SPruttelt
Bill stond op haar te wachten 1 Zij spoedde
zich door Emmons' propere keuken, rukte
de deur open en lag het volgende oogenblik
in Bill's armen.
Zooals een liefhebbende vader zijn dierbaar kind
kust, zoo kuste Bill Rita. Toen hield hij haar op
armslengte van zich af en begon zalig te grinniken.
Wat Rita betreft, dit was het eerste gelukkige
oogenblik, dat haar in drie lange, verschrik
kelijke dagen werd geschonken. Het greep'
haar ongetwijfeld buitengewoon aan en het
was onder het snikken door, dat zij Bill al
lerlei vragen begon te stellen. Hoe maakte
Bella het En kleine Benny Was hij geko
men om haar weer mee naar huis te nemen
Was Bella van gedachten veranderd
Toen zag Bilt, plotseling opkijkend, dat Hen-
riëtte de deur opende en naar buiten stapte.
Haar gelaat was vuurrood. Zij brieschte van
woede.
Bill schoof "Rita van zich af en tikte beleefd
aan den rand van z'n hoedje.
Miss Blackstone dacht er niet aan, zijn be
leefdheid ook maar met een knikje te be
antwoorden. Zij klopte vol ongeduld op de
wrat aan den rechterkant van haar neus.
„Rita 1" riep ze, met een héél hoog stem
metje, „kom oogenblikkelijk naar binnen."
Bill deed een pas achteruit en Rita keerde
zich langzaam om. Zij bespeurde het venijnig
gefonkel in miss Blackstone's oogen. Zij kende
die uitdrukking. Ongetwijfeld was ze nu
weer vervuld van den vloek, die op Rita
rustte, van de zure druiven, die de tanden der
kinderen aantastten, en dergelijk fraais meer.
„Vooruit, kom naar binnen, Rita," kraste
Henriëtte nog een keer. „Wat 'n gedrag 1
Marsch 1 Naar binnen En naar de kamer 1"
Het bloed stroomde naar Rita's gezicht en
trok er weer aanstonds uit weg. Doodsbleek
stond ze daar, maar ze week geen duimbreed
van haar plaats en staarde de vertoornde
vrouw onverschrokken aan.
Bill zette z'n hoedje af en deed eenige
passen naar voren. Hij probeerde te glim
lachen, maar de glimlach bevroor op zijn lip
pen,
„Ik ben heelemaal van Evergreen island
gekomen, mevrouw, om Rita te zien," zei hij, niets
op z'n gemak. „Het is toch zeker niet tegen uw
wenschen, dat ik 'n paar woorden met haar
wissel, miss Blackstone
Henriëtte negeerde hem en z'n verzoek totaal,
juist alsof hij een of ander verfoeilijk insect was
geweest.
„Rita, tenzij je zin mocht hebben vanavond
nog een heel hoofdstuk uit het „Handboek der
Wellevendheid" van buiten te leeren, kom naar
binnen en direct I" zei ze.
Maar Rita bleef staan, als een uit marmer gehou
wen beeld.
Daar viel Bill plotseling 'n gedachte in. Die oude
dragonder was wreed voor z'n kind 1 Hij wendde
zich tot Rita.
„Ben je niet gelukkig hier, m'n duifje?" voreg
hij en greep angstig naar z'n hart.
„Neen 1" antwoordde Rita, haar lief gelaat ver
trokken van pijn.
Wederom 'n gebriesch van Henriëtte 1 Een
hevig kloppen op de wrat 1
„Wel heb ik óóit? Heb ik óóit?" hijgde zij.
„Nee, meneer, nóóit! Niet gelukkig hier I Jij on
dankbaar meisje Mr. Pock, ik zal u moeten vra
gen, te vertrekken. Ik verlang werkelijk niet uw
gevoelens te kwetsen, maar er kan geen enkele
verbintenis bestaan tusschen uw familie en de
mijne. Ik keur ten sterkste de ifianicr af, waarop
u dat meisje hebt opgevoed in volslagen on
wetendheid van alles wat een meisje past. Ook uw
vrouw is te laken. Zij is volstrekt geen behoorlijke
huismoeder."
„Niemand kan straffeloos m'n vrouw belee-
digen, miss Blackstone," zei Bill. „Maar aangezien
u zoo oud bent en reeds met één voet in het graf
staat, zal ik het u vergeven. Maar nu opgemar
cheerd en naar binnen, mevrouwtje. Ik wensch
rustig met Rita te kunnen praten."
Een soort van verlamming hield Rita bevangen.
„Ziedaar de „Priem" uil den tijd vin Kamses
den zaooeelsten"
Had zij goed gehoord Waar haalde Bill den moed
vandaan om miss Blackstone op zoo'n manier aan
te spreken Ze had vergeten, dat Bill Pock voor
geen andere vrouw ter wereld bang was dan voor
Bella. Ze keek miss Blackstone angstig aan.
„Maar vóór u gaat, mevrouw, zou ik nog gaarne
zeggen, dat ik me niet kan vereenigen met de
manier, waarop u Rita gelieft te klecden," ging
Bill voort, met iets buldercnds in zijn stem. „Bella
en ik waren arm genoeg, maar m'n meisje heeft er
nooit zoo uitgezien als nu. Zoo'n hoop vodden zie
ik voor de eerste maal."
Zijn blik bleef op Rita rusten. Zijn hart kromp
ineen van medelijden met het kind. Hoe anders had
zij er uitgezien toen Bella's vaardige vingers aan
't werk waren geweest 1
Afschuwelijk die lange, zwarte japon, die in
zware, stoffige plooien tot over de tengere enkels
hing. Bijna tot haar kin reikte de slecht passende
kraag. En dan de mouwen 1 Wel, Bill had niet de
pretentie een kenner van vrouwenkleeren te zijn,
maar nu was het Augustus, en zware mouwen
vielen over Rita's welgevormde, zongebruinde
handen. Goeie genade, wat had hij gedaan met dit
kind aan deze afschuwelijke vrouw over te leveren
Had hij zijn kostelijke Rita in de handen van een
wolvin gegeven Hij vond den aanblik van dat
zwarte begrafenisklecd eenvoudig onuitstaanbaar.
Rita staarde hem aan en de smcckende blik in
(Roman door Grace cSVliller White
haar oogen sprak luider dan woor- V] 11
den. Hij wendde zich 'andermaal LNO. li
tot miss Blackstone, die hem thans
aankeek of zij hem wilde verslinden.
„Maak dat u wegkomt meneer of ik zal de
politie ontbieden krijschte zij. „Wat u 'n hoop
vodden noemt Mr. Pock, dat is werkelijk voor Rita
de eenig passende kleeding. In zak en asch behoort
zij gekleed te gaan en zoolang ze hier woont zal
zij zwart dragen, dat zeg ik u ééns en voor altijd."
Bill Pock was heelemaal geen vlug denker, maar
miss Blackstone wél. ^Terwijl hij nog midden
in-zijn bittere overwegingen was, stortte zij
zich op Rita en trok haar aan een van haar
fijne oortjes het huis binnen.
Pock schreeuwde haar nog iets toe, maar
Rita's kreten werden hoe langer hoe zwakker
en weldra stond hij alleen.
Toen hij in z'n auto klom was iedere zenuw
van z'n lichaam tot het uiterste gespannen.
Wat kon hij doen Ze waren niet goed voor
Rita, die Blackstone-menschenHet ver
sleten oude karretje knarste voortdurend
op den terugweg, maar niet harder dan Bill's
hart bonsde.
In den tusschentijd bevond zich Rita in het
sombere, statige vertrek, waarheen miss
Blackstone haar gewoonlijk meenam om haar
uit te schelden en luisterde naar een uitge
werkte beschrijving van het soort van meisje,
dat zij was. Miss Blackstone's bevelen waren
streng. Rita moest onmiddellijk een briefje
aan Mr. Pock schrijven om hem mee te dee-
len, dat noch hij noch iemand van z'n familie
meer 'n bezoek mocht brengen aan Gable
Terrace. En zij mocht nooit ineer naar Ever
green Island gaan. Nooit 1
Reeds had miss Blackstone geleerd hoe ze
Rita's geestkracht kon breken, hoe zij in het
onstuimige meisjeshart allen moed kon ver
nielen. Ze had dan maar van wal te steken
over het slechte gedrag van Rita's vader. Zoo
ook ditmaal. Niet wetend hoelang Henriëtte
nog zou voortgaan, had ze niet gehoord
hoe de voordeur openging en een meisjesstem
riep Tante Hetty Waar zit je
„Ha daar is m'n nichtje!" riep Henriëtte
uit en zij ging voort: „Rita, ga Emmons
roepen en help haar met het bereiden van
de thee. Ach m'n lieve Estelle, hoe aardig
van je om je oude tante op dezen warmen
dag te komen bezoeken Kom binnen 1"
Een visioen-in-wit stond op den drempel, Estelle
bloesemend, stralend, glimlachend I
Rita kromp ineen van schrik.
Miss Blackstone mompelde iets bij wijze van
voorstelling en het knikje van Rita's donker hoofd
was al even hooghartig als de lichte buiging van
Estelle's blonde kopje.
lk heb je m'n orders gegeven, Rita" zei Henriëtte
en met knikkende knieën verliet 't meisje de kamer.
„Zet je hoed af, lief kind drong Henriëtte bij
Estelie aan. „En leg je parasol weg. 't Is dagen
geleden, dat je me bent komen bezoeken."
Een trek van ongeduld verscheen op Estelle's
gezicht.
„Ik kan hier niet alle dagen over den vloer zijn,
tante Hettv antwoordde ze. „Ik heb wel wat
anders te doen. O, hoe haat ik dat meisje Pock
Alleen reeds de gedachte, dat ze hier is, maakte
me gek."
„Trek het je niet zoo aan, kindje smeekte
Henriëtte. „Niet zoo somber, lieveling. Je denkt
toch zeker niet, dat ik haar uit liefde bij me in huis
houd Je oom Willard heeft er erg op moeten
aandringen, toen hij mij vroeg haar bij me te
nemen. Ik had haar juist flink de les gelezen, toen
je binnenkwam. Het idee 1 Die man Pock had
de brutaliteit haar te komen opzoeken en hij zei
eenige onbeschaamdheden over de manier, waarop
ik haar kleedde. Maar ik heb dat kereltje eens duch
tig de waarheid gezegd en hem toen de deur uitge
zet. Ik ben niet van plan, zulke menschen in m'n
omgeving te dulden."
