s
No. 33
VRIJDAG 31 OCTOBER 1930
647
„Daar hebt u groot gelijk in viel Esteile haar
bij. „O, wat is het warm tante Hetty I Het is de
warmste dag van het jaar. Bijna honderd graden
in de bibliotheek. Kunnen we niet buiten in de
loggia gaan zitten
Henriëtte stond met graagte op. Ze ging haar
nichtje voor naar een prettige, schaduwrijke loggia,
aan den noordkant van het huis.
„Hier zullen we het fijn hebben", kweelde Esteile.
„Wanneer verwacht u tante Blanche en Edmond
„O, foei, poe I" verzuchtte Henriëtte. „Ze kun
nen ieder oogenblik hier zijn. Blanche telefoneerde
me, dat ze zouden komen theedrinken. Waarom
ze juist vandaag komt, weet ik niet. Ze is in maan
den niet hier geweest."
Esteile haalde haar welgevormde schouders op.
„Tante Blanche houdt er allerwonderlijkste
manieren op na glimlachte zij. „Oom Will zei,
dat ze het meisje Pock wenscht te zien. Maar in
elk geval komt Edmond en daarom heb ik beslo
ten ook maar te komen." Henriëtte beklopte
haar neus. Esteile vond het onverdraaglijk, dat
haar tante zoo de aandacht op haar wratten ves
tigde.
„Blanche is een rare merkte miss Blackstone
op. „Ze komt naar mijn huis om 'n meisje te zien,
dat heelemaal niets beteekent, terwijl ze mijzelf
haar bezoek in een onafzienbaren tijd niet waardig
heeft gekeurd."
„Wat kan het u schelen, zoolang u contanten
van haar krijgt vroeg Esteile met een onaange
naam lachje. „Ik wilde wel, dat ze een beetje meer
aan óns afschoof. Moeder zit altijd krap. O kon
ik maar gelukkig zijn 1 Ik heb nooit alles, wat ik
wensch." Haar gezicht betrok en ze voegde erbij
„Edmond vermijdt me, alsof ik de schurft had."
„Dat is geen erg elegante uitdrukking, die je
daar gebruikt, m'n kind," knorde Henriëtte, met
'n poging om streng te zijn.
„Dat kan me geen steek schelen," was het ant
woord. „Eddy begint me te vervelen. Als ik hem
vraag om te komen dineeren of om ergens niet me
heen te gaan, dan heeft hij ófwel bezigheden, óf
tante Blanche heeft hem noodig. Hij heeft altijd
de een of andere verontschuldiging. Als ik hem even
te zien wil krijgen, dan moet ik zelf daarvoor zor
gen, en daar houd ik niet van."
Terwijl deze conversatie tusschen miss Black
stone en haar nichtje plaats had, zat Rita ineen
gedoken op een stoel in de keuken. Gedurende
eenigen tijd sloeg Bertha, de keukenmeid, geen acht
op de droefheid van het meisje.
Emmons had, gelijk haar meeste collega's, een
corpulente gestalte. Misschien was ze veertig,
misschien 'n beetje ouder of 'n beetje jonger. Heur
haren waren in het midden gescheiden. Het waren
dunne haren, en boven op haar hoofd waren ze
saamgebonden tot een kleinen, ronden bal, die de
grootte had van een onvolgroefden appel. Haar
gelaat was gevlekt en roodhaar oogen waren
lichtblauw. Ze had reeds jaren haar taak in miss
Blackstone's keuken vervuld, was ze gewoon te
zuchten. Onder den indruk van het oogenblik,
stond ze even stil vóór Rita's stoel.
„Wat heb je ditmaal weer uitgevoerd, Ritie?"
riep ze uit. „Ik kon haar op m'n kamertje hooren
gillen. Heb je nu nog niet geleerd je koest te hou
den, als de oude het op haar heupen heeft Wat
in 's hemels naam heb je toch uitgespookt
„Ze wou me zelfs geen minuut met Bill laten
praten," klonk een zwakke, klagende stem, „en
ze heeft ook bijna m'n oor afgetrokken. Ik ik
heb haar toen eens flink haar vet gegeven, Bertha."
Bertha staarde haar in stomme verbazing aan.
„Hemeltje nog toe, m'n kind, ik dacht toch, dat
je wijzer waartschreeuwde ze. „Jij hebt nog 'n
heeleboel te ieeren, hoor I Hoorde ik haar niet iets
zeggen over je vader
Rita gaf dit snikkend en zuchtend toe.
„Trek het je maar niet aan, arm schaap," ried
Bertha haar. ,,'t Is gemeen je lastig te vallen over
iets, waar je heelemaal buiten hebt gestaan. Maar
Iaat ik je dit zeggener gaat niets boven zacht
heid en lijdzaamheid. En laat je drift niet de baas
over je worden, Ritie. Ga nu wat werken en zet
den theeketel op. Mrs. Blackstone komt op thee
visite en dat meisje van Atherton blijft natuurlijk
ookMaar kijk eens aan I Het lijkt wel, of ze
op mijn woorden gewacht hebben. Daar is de auto
van Mrs. Blackstone en ze heeft zoowaar dien
jongen van haar meegebracht. Komaan, miss
Rita Holiday, je zult je moeten opknappen, al
ben je ook nog zoo ongelukkig. Ze komen expres
om jou te zien, daar zou ik m'n hoofd onder durven
verwedden. Warren zei, dat Archie hem vertelde
Archie is chauffeur bij de andere Blackstones
dat iedereen op Twin Hedges machtig veel belang
in je stelt. Hij hoort erg veel over je praten, die
Archie I"
Als er nu één ding was, waar Rita met weerzin
aan dacht, dan was het vreemdelingen onder de
oogen te moeten komen. Ze beefde als een blad,
toen ze de Blackstone's de hall hoorde binnen
treden. Estelle's lachend stemgeluid bereikte haar
oor als een donkere echo uit het verleden. Met
inspanning sleepte zij zich naar het aanrecht met
den glimmenden theeketel in de hand en Emmons
sloeg haar vol hartelijk medelijden gade.
O, ik zou zoo graag je oogen prijzen,
f loonderoogen, en ze vergelijken
met den klaren Italjaanschen hemel,
tusschen helderwitte marmerheuoels
O, ik prees zoo graag je zwarte wimpers,
fijn gebogen als in vagend oragen,
maar hoe weet ik, of natuur zoo sierde,
of de machten oan geheim mascara
O, ik prees zoo graag je rozenwangen,
met het blosje op de blanke boging.
smettelooze sneeuw, in gloriegloeien
oan den zonneweerschjjn bij het dalen
O, ik zong zoo graag, maar durf niet spreken,
kan niet vergelijken, want hoe weet ik
of ik zie uw zielegloed en reinheid
of de welgeschiktheid uwer verven
O, ik zou zoo graag je haren prijzen,
die, naarmate 't licht er heen komt dart'len
diep versmeulen, Rembrandtieke tinten
soms, en dan weer gloeien in een vreemden
gouden glans, met rood geflits doormenen
O, the kleur, die wisseling Dan tonen,
ourig zong ik, kon ik zeker meten,
dat geen waarheid mjjken moest Door henna
O mijn schoone, zie hoe mij de twijfel
rijt vaneen, en laat mijn mond u vragen,
antwoord niet met blik of schouderrukken.
maar met moord van mankellooze waarheid;
O, als ik u prijs, geldt dan mjjn loflied
u en u alleen, of gaan mijn zangen
argeloos de wereld rond bazuinen
de bevalligheden der drogisten
B. ASHTON VANDERGR1FT.
HOOFDSTUK XVII
BLANCHE EN HETTY
■"Poen het electrisch beiletje Rita Holiday in de
tegenwoordigheid van miss Blackstone riep,
was het meisje een flauwte nabij.
Met looden tred begaf zij zich naar de loggia. In
één oogopslag werd zij een mooie vrouw en een
jongeman gewaar, die opstonden bij haar komst.
Estelle's zomersche liefelijkheid kwam door haar
eigen verlegen houding nog des te meer uit.
Henriëtte stelde Rita aan Mrs. Blackstone voor.
Bijna verblind door vrees en schaamte, legde het
meisje haar koude knuistje in de warme hand van
Blanche.
Rita had iets over zich, dat onmiddellijk Mrs.
Blackstone's sympathie wakker riep. Hoe onuit
sprekelijk droef zag het kind eruit
Hetty kon niet weerstaan aan de verleiding, eens
een hartig „foeien een welgemeend „poe I"
te laten hooren.
„Rita, dit is mijn neef Edmond Rixby," begon
zij na een pijnlijke pauze. „Edmond, miss Holiday.
Wel, heb ik óóit Heb ik óóit Nee, nóóit I
Zie nou dat meisje eens aan 1 Heb je een pook in je
nek zitten, Rita, dat je 'em niet kunt buigen
Sta hem toch niet zoo aan te staren, alsof hij een
beest uit den dierentuin was, juffrouw."
Rita kleurde en boog, maar het was ongetwijfeld
een krampachtig buiginkje.
Aangezien miss Blackstone haar niet vroeg om te
gaan zitten, bleef zij staan. Mr. Rixby deed even
eens. Rita deed een stap achterwaarts, toen hij,
glimlachend met jongensachtige vriendelijkheid,
haar naderde.
„U bent dus het meisje, dat de Worth-medaille
op de hoogere meisjesschool hebt verworven,"
merkte hij op. „Een pracht-prestatie. Ze zeggen,
dat u zich kranig hebt gehouden. Ik wou, dat ik
erbij was geweest om u te hooren."
Zij keek hem doordringend aan en haar hart
bonsde bovenmate. Zijn onverwachte groote
vriendelijkheid vervormde hem tot den sprookjes-
pj^us van alle meisjesdroomen. Een verlegen glim
lach begon om haar lippen te spelen, en Edmond
maakte in z'n binnenste aanstonds de opmerking
„Prachtvolle tanden
't Was een pijnlijke gewaarwording, die zich van
Esteile meester maakte, toen zij den jongeman
gadesloeg, dien zij aanbad en het meisje, dat zij
haatte. Nooit had Edmond haar aangezien, gelijk
hij nu Rita Holiday aanzag. O, als zij maar zoo
fortuinlijk was geweest die medaille te krijgen
Zij moest iets zeggen, om Edmonds bewonderende
blikken weg te trekken van dat verschrikkelijke
meisje f
„Tante Hetty," barstte zij los, „waarom kan ik
miss Holiday niet een paar van m'n costuums
geven Ik heb hoopen meer dan ik kan dragen.
Daar is b.v. die gele kanten jurk, en en
Ze hield op. Ze had juist datgene bereikt, wat ze
zoo vurig had verlangd. Edmond wierp een blik op
Rita's kleeding en het meisje kromp van schaamte
ineen. Aller oogen waren gericht op haar zak-en-
asch-plunje.
„Rita heeft al de kleeren, die ze noodig heeft,
Stella," merkte miss Blackstone koeltjes op. „Je
kunt nu wel gaan, Rita, en tegen Emmons zeggen,
dat ze de sandwiches heel klein moet maken.
Zeg haar, dat ze voor een voldoend aantal pasteitjes
zorgt
Rita was al weg, vóór ze nog geëindigd had.
Ernmons en sandwiches en pasteitjes waren geheel
uit Rita's gedachten verdwenen, toen ze de trap
pen opvloog naar haar kamer.
in een hevige huilbui liet ze zich voorover op
haar bed vallen en snikte in haar kussens
„Ach, als ze hem maar niet vertelt van dien
vloek, die op mij rust. Wat voel ik me ongeluk
kig Hoe is het mogelijk, dat menschen je zoo
kunnen trappen en vernederen 1"
Nauwelijks was Rita verdwenen, of Henriëtte
wendde zich tot haar nicht.
„Stella, neem Edmond mee naar het tuinhuisje,"
commandeerde ze. „Ik wensch met je tante Blanche
te spreken. Bertha kan jullie daar de thee brengen,"
en met blijdschap voerde Esteile Edmond mee.
Er was een korte stilte tusschen de schoonzusters
na het vertrek van de jonge menschen. Henriëtte
wuifde zich ijverig koelte toe met een waaier van
palmblad, en Mrs. Blackstone keek peinzend naar
een bed met bloeiende petunia's.
,,'t Is broeiend heet, Blanche," merkte Henriëtte
ten slotte op.
Mrs. Blackstone gaf toe, dat de weersgesteldheid
om te stikken was.
't Was niet alleen de hitte, die miss Blackstone
onrustig maakte. Ze kookte innerlijk van woede.
Voelde de vrouw van haar broer sympathie voor
Rita Holiday
,,'t Was Willard's plicht geweest, mij alles om
trent haar te vertellen, Blanche," barstte zij uit
op jammerenden toon.
„Wèt te vertellen, Hetty?" vroeg Blanche en
wendde haar hoofd verbaasd om.
„Men had mij de keus moeten laten, of ik haar in
de gegeven omstandigheden wilde nemen of niet,"
legde Hetty uit. „Willard heeft die afschuwelijke
geschiedenis aldoor geweten. Natuurlijk heeft hij
dat I Hoe kwam het in 's hemelsnaam in Mrs.
Holiday's hoofd op om Willard tot voogd over haar
kleindochter te maken Ik heb zelf den brief ge
zien. Daar steekt ergens een geheim achter. O,
poe, foei 1 Ik had jou dat niet moeten vertellen,
Blanche. Maar'tis er nu uit en ik kan er niets aan
doen. Overigens vormen man en vrouw slechts één
persoon. Er behooren geen geheimen tusschen hen
te zijn. Stel je voor, m'n lieve zuster ik ben opge
scheept met een onteerd meisje, een meisje, wier
vader frauduleus bankroet heeft geslagen. Maar
ik zal mijn plicht aan haar doen, Blanche. Ja, ik
zal mijn plicht doen 1 Foei, wat heb ik het heet 1
Dat weer is in staat om mij tot vet te doen ver
smelten.
(Wordt voortgezet).
