.'Professor SP riem
Hij had een aannemelijk verhaal uitgedacht,
om tegen z'n vrouw te vertellen, als ze
bijgeval op de hoogte kwam van die Holi-
day-geschiedenis. O, dat wijf van Pock 1
Dat die ook haar mond moest opendoen tegen
Hetty, terwijl ze had moeten zwijgen als het graf!
„Je hebt me wel eens over Rant Campbell hooren
spreken, Blanche," begon hij. „O ja, dat heb je
zekerHij gaf les onder mij In Boston. Welnu, hij
is 'n familielid van die Holiday's, en aange
zien hij naar China vertrok en zelf die groot
moeder niet kon helpen, schreef hij haar over
mij. Zij schreef mij toen 'n brief, waarin ze me
vroeg, de zorg voor haar kleinkind op mij te
willen nemen, daar ze het waarschijnlijk niet
lang meer zou maken. Zij stierf heel plotseling,
en toen ik daarvan hoorde, dacht ik aan
Hetty, en dat is nu de heele geschiedenis 1"
Het was een korte en duidelijke geschie
denis, die ook vrij aannemelijk klonk, maar
Blanche geloofde er nu eenmaal niet aan.
„Is het meisje nu heelemaai alleen op de
wereld?" vroeg zij, terwijl zij een lok van
haar voorhoofd wegstreek.
„Ja," antwoordde hij, „en 't lijkt wel, of
je het niet aangenaam vindt, dat ze nu een
goed tehuis heeft. Hemeltje, zij had het hard
genoeg noodig, dat kan ik je verzekeren,
Blanche I Hetty gaf een bewijs van haar edel
karakter, toen zij erin toestemde, een per
soon met een vlek op haar naam in huis te
nemen."
Haar fijngevormde wenkbrauwen samen
trekkend, zag Blanche hem rustig aan.
„Zij is een allerliefst en begaafd meisje,"
merkte zij ten slotte op. „en ik heb onmid
dellijk gezien, hoe afschuwelijk Hetty haar
behandelt. De vreemde manier, waarop zij
het kind kleedt, is verschrikkelijk. Ik stel
werkelijk belang in haar. Zoolang ze bij uw
zuster is, zal Hetty het kind z'n positie doen
gevoelen, en dat is verkeerd. Indien nu de
grootmoeder je tot voogd heeft gemaakt over
het meisje, zooals je zegt, dan wensch ik, dat
je haar van Henriëtte wegneemt. Zij is niet
de geschikte persoon om de zorg voor een
kind op zich te nemen. En daarom zal ik
een detective in den arm nemen, om eens 'n
onderzoek in te stellen naar die ouders van
miss Holiday. Ik heb zoo'n idee, dat hier een
dwaling in het spel is."
Het was Willard, of hij duizelde, of een vulca-
nische schok door zijn lichaam ging. WatHij kon
Pock afkoopen, naar hij meende, maar z'n eigen
vrouw 1 Hij voelde, dat hij Blanche haatte met die
nieuwe, vreemde manier van haar, om zich te
bemoeien met dingen, die haar niet aangingen.
„Je zult niets van dien aard doen," stoof hij op.
„Niets van dien aard! Hoor je mij, Blanche?
Ik verbied je, je met mijn zaken te bemoeien."
„Ach, je zaken 1" herhaalde zij met een flikke
ring in haar donkere oogen. „Willard, ik begrijp
niet, wat dit allemaal beteekent. Welke reden heb
je om te verlangen, dat er schande zal blijven rusten
op het meisje Steekt er achter dit alles soms
iets, dat je mij niet verteld hebtDan raad ik je
ten sterkste aan, die geheimzinnigheid te laten
varen. Want ik zal ongetwijfeld zelf de waarheid
ontdekken. Wie is Rita Holiday Vanaf het eerste
oogenblik, dat ik haar zag, deed ze mij denken aan
iemand, die ik gekend heb. Welnu, wie is zij
In een oogwenk uit zijn stoel opgeveerd, deed
Willard een stap nader tot haar. Hij kookte van
woede, een nevel trok voor z'n oogen, zette zich
vast aan z'n brilleglazen en verblindde hem. De
vrouw, die vóór hem stond, leek weg te zinken.
Al de angst, dien Agnes en hij hadden geleden, al
zijn trots op een ouden, onbevlekten naam, ver
hief zich als een vloedgolf en dreigde hem te ver
zwelgen. Hij had niet den minsten twijfel, of het
zou gemakkelijk zijn, het verleden van de doode
grootmoeder stap voor stap na te gaan, en op den
achtergrond zou zich Francis Atherton vertoonen
Hij zou als het ware uit zijn graf gerukt worden,
en de geschiedenis van de manier, waarop hij een
Blackstone had onteerd, zou zich over Bradmere
en ver daarbuiten verspreiden. Natuurlijk leek
dat liefelijke Holiday-wicht op iemand, die Blanche
had gekend. Op Francis Atherton, den knappen
„Ik was er altijd trotsch op, een kind te zijn nan de lage
landen aan de zee."
losbol en nietsdoenerOp Francis Atherton I
„Ik zou Henriëtte gaarne een groote chèque
cadeau geven, als zij zonder meer afstand van haar
wilde doen," ging Blanche op vermoeiden toon
voort. Ik zou Rita wel 'n tijdje bij me willen heb
ben. Ze kijkt zoo droef, dat ik me genoodzaakt
voel
„Welnu, je zult haar niét hebben en Hetty zal
géén afstand van haar doen," schamperde Willard.
„Luister nu goed naar wat ik je zeg, Blanche
In den laatsten tijd ben je niet heelemaai jezelf
geweest. Je hebt je niet de minste moeite gegeven
om aardig te zijn voor mij of voor mijn zusters.
Zij hebben zich bitter beklaagd over je gedrag.
Zelfs m'n wenschen omtrent Estelle heb je in den
wind geslagen. Je hebt al mijn plannen tegenge
werkt, en ik verdraag dat niet langer."
Blanche stond eensklaps overeind en plaatste
zich recht tegenover hem.
„Welke plannen vroeg zij met toonlooze stem.
„Wel, één daarvan betreft Edmond," zei Wil
lard aarzelend. Jij wilt heelemaai niet in overwe
ging nemen, wat naar mijn meening het beste is
voor het welzijn van den jongen. We moeten nu
ééns en voor altijd tot een beslissing komen.
Edmond moet z'n artistieke plannen opgeven, en
dan zal ik hem meenemen op een uitstapje in de
maand September."
c.'Roman door Grace oSYfiller White
„Waarheen?" Haar stem klonk Al
zacht, zonder een spoor van ont- lN O. IJ/
roering erin.
„Dat is Edmond's zaak en de mijne," pareerde
hij, thans meer op z'n gemak. Zij was plotseling
zóó kalm geworden, dat hij hoopte, dat zij hem
verder geen hinderpalen in den weg zou leggen.
„Is het je plan, ook Estelle mee te nemen?"
Ook deze vraag werd gesteld op 'n toon, of ze van
weinig belang was.
„Misschien wel," antwoordde hij. „Het hangt
van dé kinderen af, of zij er plezier in hebben."
Een poosje dacht zij over z'n woorden na.
„Ik wil niet, dat mijn jongen met dat
meisje en die intrigeerende moeder van haar
meegaat," zei zij ten slotte. „Ik zal tegen
Edmond zeggen, dat het niet gaat. Hij mag
niet hij zól niet. Je voert iets in het
schild, Willard. Ik zal het niet toestaan.
Notaris Worth zal het evenmin toestaan. Wij
doorzien je fraaien toeleg."
Hij maakte een einde aan haar woorden door
haar bij den arm te grijpen. Zijn dunne
vingertoppen knepen in haar tenger vleesch.
Ze waren beiden hevig vertoornd.
„Laat me los, Willard," schreeuwde ze.
„Hoe durf je Weg met die hand Laat me
losIk kan je aanraking niet verdragen. Ik
haat je. Ik haat je zusters. Ik heb je gevraagd,
mijn arm vrij te laten, WillardZij wrong
zichzelf los. „Luister nu eensl Ja, je zult naar
mij luisterenIk ben aldat heimelijke gekonkel
moe. Ik verdraag het geen oogenblik langer
meer. Edmond is mijn zoon,niet de jouwe,
en zoolang ik adem haal, zal hij nooit de echt
genoot van Estelle Atherton worden. Je kunt
nu naar je zuster gaan, naar Agnes, en haar
meedeelen, dat ik dit gezegd heb."
Nog nooit was Willard zóó woedend ge
worden als toen. Hij verloor alle zelfbeheer-
sching. Na al die moeilijke jaren met Agnes,
waarin hij zorgvuldig z'n plannen had opge
bouwd om 'n huwelijk van z'n beminde
nichtje met z'n knappen stiefzoon te bewer
ken, moest hij ze allemaal als een kaarten
huis zien ineenstorten. De woede verblindde
hem.
Willard trachtte later zichzelf diets te
maken, dat hij niet in werkelijkheid z'n vrouw
geslagen had. Het was meer een duw dan
een slag geweest, die geen merkteeken op
haar achterliet. Ze moest van tevoren al heel erg
ziek zijn geweest, om bewusteloos en bleek als
de dood aan zijn voeten neer te vallen.
HOOFDSTUK XX
WILLARD'S ANGST
T"\e bel voor het diner had reeds tweemaal haar
roep doen hooren en nog schonk Willard er
geen aandacht aan. Hij gaf zich erg veel moeite z'n
vrouw weer bij te brengen en een aannemelijke
reden voor haar toestand te vinden voor Katherine,
Blanche's kamenier.
Het meisje stelde voor een dokter te roepen, en
Willard stemde aanstonds daarin toe.
„Maar ik zal niet aan het diner komen, Katy,"
zeide hij. „Ik zal bij Mrs. Blackstone blijven. Je
kunt me wel iets op 'n blad laten brengen o, 'n
kleinigheid is voldoende. Als Mr. Edmond thuis
komt, Katy, vraag hem dan om niet naar boven te
komen, omdat ik niet wensch, dat zijn moeder
gestoord wordt."
Toevalligerwijze kwam Edmond niet thuis
dineeren. Hij belde op en Willard's zachte stem
gaf hem antwoord.
Toen Edmond naar zijn moeder vroeg, legde
Willard hem uit, dat zij hoofdpijn had, maar ove
rigens volmaakt in orde was. En de woorden, die
hij hierop liet volgen, stelden Edmond geheel en
al gerust.
„Beste jongen" Willard's stem klonk nederig
en vleiend lief „je moeder en ik hebben 'n pa.ir
