k
it
No. 36
VRIJDAG 21 NOVEMBER 1930
715
Hij bracht den wagen plotseling tot stilstand
en beet haar toe
„Toch zult u de weddenschap verliezen
Stella schrikte en een gloeiend rood bedekte
haar wangen.
„Oh 1" stamelde zij pijnlijk. „Oh
Keene leunde bedaard achterover en haalde
zijn sigaretten te voorschijn.
„Ik hoorde vanmiddag heel toevallig, wat uw
broer zeide," sprak hij langzaam.
Hij haalde zijn schouders op en keek met koelen
blik in haar bleek, vertrokken gezicht met de
onnatuurlijk groote oogen.
„Dan waarom nam u mij in uw wagen mee,"
vroeg zij.
„Om u op mijn gemak te zeggen, wat ik van u
en uw soort denk," zeide hij scherp.
Stella haalde moeilijk adem. Zij wist, hoe hij
over haar dacht. Hij hoefde er niet meer over te
praten.
„Als 't u blieft, zeg niets," verzocht zij. Ik.
ik kan het niet verdragen."
Hij lachte cynisch.
„Niet verdragen Uw soort hoort nooit graag
de waarheid, wel Egoïstische, oppervlakkige
„Houd op I" schreeuwde zij. „Houd op, hoe
durft u
„Durven, waarom niet
„Oh, ik haat me er zelf al genoeg om. Praat
toch niet verder I"
„Dat geloof ik niet denkt u, dat u er werke
lijk in geslaagd zou zijn, mij aan uw voeten te
brengen Dat is toch waarlijk al heel kinder
achtig 1"
Hij sprak tot haar als tot een hartelooze, dwaze
flirthij lachte haar als een kleine zottin uit.
„Wat is u wreed," hijgde ze. „Ik bèn er mee
begonnen, goed, doch ik ging er niet mee door.
Ik vergat de geheele weddenschap...."
Hij lachte.
„U bent toch niet van plan mij te vertellen,
dat u al dien tijd van mij hebt gehouden zeide
hij luchtig, zoodat haar schaamte in woede ver-
De jongste menxchenkinderen, die de Noordpool bezochtenz'yn
de beide zoontjes imn kapitein Donald MacmilUan, die geregeld
de ijszeeën benuurt.
anderde. ,,'t Zou niet
prettig voor u zijn,
want ik ben getrouwd."
Hij ontmoette haar
oogen en 'n blik daarin
verschrikte hem. In
ieder geval verdween
zijn spot en sarcasme
hij nam het stuur en
startte. Den geheelen
weg tot Stella's huis
sprak geen van beiden.
Zij glipte uit den
auto en keek hem aan.
„Ik haat u," zeide
zij langzaam. „Mijn
God, wat haat ik je,
John Keene
Des avonds vroeg
Tom zorgeloos„Wel,
krijg ik de schoenen
of niet
Er kwam geen ant
woord. Opkijkend be
merkte Tom de doode-
lijke bleekheid van
Stella's gezicht.
„Zeg eens, meisje,
wat scheelt eraan vroeg hij verschrikt.
„Jouw John Keene," zeide het meisje met een
vreemden glimlach, „is een afschuwelijke man."
Op denzeifden zachten, lusteloozen toon vertelde
zij hem wat er was voorgevallen.
„Getrouwd riep Tom verbaasd uit. „Ge
trouwd Daar had ik niet het flauwste idee van.
Hij heeft er trouwens nooit over gesproken.
Het spijt mij, kindje," zeide hij ernstig, „als ik
geweten had
„Je hoeft er geen spijt van te hebben," viel
zijn zuster uit, „ik denk, dat ik mij wel zal kunnen
wreken."
„Wreken Hoe Wat meen je
„Er is een man, die John Keene zoekt. Ik
denk, dat het zijn vijand is. Ik weet toe
vallig, waar die man woont."
„Goede hemel, wat heb je gedaan vroeg
Tom.
„Ik heb een boodschap aan dien man ge
zonden, waar hij John Keene vinden kan."
Er viel een stilte in, die Tom verbrak
met den uitroep
„Ik wilde, dat je het niet gedaan had.
Keene mag zijn, wat hij wil, maar hij kan
daar in Afrika wel 'n bitteren vijand gehad
hebben en 't kan zijn dood beteekenen
Stella sprong op en rende de kamer uit.
Een half uur lang drentelde Tom beslui
teloos door de kamer.
Eindelijk besloot hij naar zijn vriend te
gaan, toen hij plotseling door motorgeronk
opschrikte en naar het raam snelde.
„Hé!" riep hij. „Hé!" toen zijn eigen
motor den weg afschoot, een wolk van
stof achterlatend.
„Stellariep hij. „Stella, wat ga je
doen
In Stella's brein, terwijl zij op haar
broer's motor voortjoeg, hamerde maar
één gedachte
„Het kan zijn dood beteekenen
Door een boodschap naar dien rood-
harigen man te zenden, had zij blindelings
gehandeld alleen om John Keene te
kwellen.
Na Tom's waarschuwende woorden was
zij opeens gaan beseffen, wat zij gedaan had.
Bij het huis op den heuvel gekomen,
wierp zij den motor neer en sprong door
de openslaande deuren in een kamer, waar
licht brandde. In een flits zag zij, dat de
roodharige man met een revolver in zijn
hand bij de tafel stond.
Zij wierp zich tusschen de mannen. „Om
's hemelswil, schiet niet," hijgde zij ademloos.
Een groote vergissing, miss Wayne,"
zei de roodharige man eenigen tijd later.
Hij wendde zich glimlachend naar Keene.
„Toen ik je geweer stond te bekijken,
moet ik er werkelijk als een gevaarlijk
individu hebben uitgezien."
Het nieume Lenin Mausoleum op het Roode Plein te Moskou.
Hij wendde zich tot Stella. „Weet u, waarom
ik hem zoo graag wilde vinden Om hem iets
te zeggen, dat is alles
„Will," zei Keene. „Ik wil, dat jij precies aan
miss Wayne vertelt, welk nieuws je mij kwam
brengen."
De andere man keek wat verbaasd.
„Vertel het haar," zei Keene knikkend.
„Ik kwam hem zeggen, dat zijn vrouw dood
is. Zij werd gedurende tien jaar in een gesticht
in Kaapstad verpleegd. Zij stierf acht maanden
geleden en ik heb steeds naar John gezocht. Hij
was naar Engeland vertrokken en ik volgde
hem."
„Maar u vroeg Stella zwak. „Wie is u
„Ik ben zijn zwager." De roodharige man
schudde zijn ontroering van zich af en greep
John's hand. „Ik ga nu weg; ik ben blij, dat ik
je gevonden heb." Hij groette Stella en verdween
toen in de duisternis.
Het meisje stond op en zeide langzaam
„Nu kan ik wel gaan," maar toen zij zich be
woog, kwam John Keene naderbij en versperde
haar den weg.
„Wacht," zeide hij, haar bij den arm grijpend.
„Waarom kwam u hier?"
Stella hervond haar trots en haar hoofd op
heffend, antwoordde zij
„Ik zond dien man een boodschap ik liet hem
weten, waar u woonde. Ik dacht, dat hij uw
vijand was."
„En u kwam kijken, of hij mij al vermoord
had vroeg hij met een raadselachtigen lach.
Zij keerde zich van hem af en haalde haar
schouders op.
Zij had geen woorden. Zij kon niet liegen, en
de waarheid zeggen, zou haar met schaamte
vervuld hebben.
Plotseling voelde zij zich in zijn sterke armen
gevangen, hoorde hem fluisteren
„Stella, weet je, wat ik vanmiddag met je
gedaan zou hebben, als ik geweten had, wat Will
mij nu verteld heeft
Zij keek naar hem op en zag, dat hij teeder
glimlachte.
„Ik zou met je weggereden zijn. Oh, niet dade
lijk. Ik was erg boos op je, vreeselijk boos. Maar
toen je mij vertelde, dat jij met je gewone flirt
spelletje niet meer docr kon gaan en ik je zeide,
dat ik getrouwd was, las ik de bekentenis in
je oogen. „Hij lachte wat en hield haar innig omvat.
„Het was het bitterste moment in al die jaren
van eenzaamheid. Dit te lezen in je oogen....
en te weten, dat ik gebonden was Stella, wil je
mij zeggen, waarom je terug kwam
Stella keek hem lang aan en in dat oogenblik
smolt al haar schaamte en bitterheid van de
laatste uren weg.
Zij sloeg haar armen om zijn hals en hief haar
lippen naar de zijne.
Ik denk, dat je 't wel weetJohn," fluister
de zij.
