SProfessor SP,hem SP,ruttelt
De cape behoorde aan Emmons. Ze griste het
kleedingstuk van den haak en wierp het
zich om de schouders. Het zou het „zak-
en-asch-costuum" verbergen voor die paar
oogenblikken.
Zij zag Edmond, vóór hij haar zag. Hij stond
in de ruime portiek en keek uit over de baai. Met
'n haaitige beweging sloeg ze de cape tot aan
haar kin dicht. Toen trok ze Edmond's aan
dacht door de kruk van de deur om te draaien.
Hij draaide zich haastig om. Een stralende
glimlach verspreidde zich over zijn gelaat,
toen zij 'n schrede terugging om hem binnen
te laten.
„Miss Holiday, is mijn tante thuis vroeg
hij. Hij keek In de groote, donkere oogen,
die tot de zijne waren opgeheven en vond ze
liefelijk.
Rita schudde het hoofd.
„Ze is uitgegaan," antwoordde ze bevend,
„maar ze zal spoedig terug zijn. Wilt u niet
binnenkomen
Hoe dankbaar was ze voor Bertha's cape!
In haar verwardheid dook zij zoo diep moge
lijk in de beschermende vouwen, en wenschte,
dat haar hoofd er ook maar onder zat.
Zij ging hem voor naar het salon, dat uit
zag op de van zuilen voorziene loggia.
„Laat mij uw hoed ophangen," zei zij.
Nu was Edmond niet van plan geweest,
een oogenblik langer te blijven, dan hij voor
Willard's boodschap noodlg had, maar hij
reikte haar zijn hoed over en bleef haar
staan gadeslaan, terwijl zij zich naar de hall
begaf, de cape als 'n neergelaten zeil om zich
heen. Toen zij wederom te voorschijn kwam,
barstte hij jongensachtig los
„Ik weet niet, of u het gehoord hebt of niet,
maar mijn vak is de schilderkunst. Wat denkt
u ervan, voor mij ais model te poseeren Als
het goed wordt, zal Hillard het misschien
geëxposeerd kunnen krijgen. Ik heb twee
portretten van mijn moeder heelemaal alleen
gemaakt en ze lijken uitstekend. Wat zegt u?"
Ze had voor het oogenblik eigenlijk niéts
te zeggen. Eén gedachte overheerschte in
haar brein en deed haar verlicht ademen. Hij
wist niets van dien vloek, die op haar rustte. Miss
Blackstone had hem er nog niet over gesproken.
En ook niet over de zure druiven en de slechte
tanden 1 Had zij dat gedaan, dan zou hij niet zoo
hartelijk zijn geweest.
„Hoe denkt u er over?" vroeg hij wederom, glim
lachend. „Ga zitten, en laat ons wat praten."
Beiden namen plaats, Rita op den rand van haar
stoel. Hoe fijn vond zij het, dat hij haar waardig
had geacht, zijn model te zijn 1 Zij was dat natuur
lijk niét, maar de pijn in haar hart was door zijn
verzoek toch 'n beetje verzacht. Hij wachtte haar
antwoord af, 'n beetje voorovergebogen, stralend,
met 'n smeekenden glimlach en 'n warmen glans
in z'n blauwe oogen.
„Miss Blackstone zou me geen permissie geven,
naar het atelier van een schilder te gaan," was alles
wat ze kon uitbrengen.
„Dat zou ze wél," haastte zich Edmond te zeg
gen. „Er zijn wegen, waarop tante Hetty kan
bereikt worden. Ik ken ze. Vaak betreden dwaal
wegen, waar ik niet verder over zal spreken 1 Laat
dat maar aan mij over. Beteekent dat, dat u
toestemt, als zij het goed vindt?"
„Ja 1" antwoordde ze blozend.
„Waarom houdt u toch die zware cape om,
miss Holiday vroeg Edmond door 'n plotselinge
ingeving. „Het is verschrikkelijk warm buiten."
Zij staarde naar den vloer. Het was haar niet
ingevallen, dat het wollen omhulsel den jongeman
nog dwazer zou toeschijnen dan het ,,zak-en-asch-"
costuum. Haar gelaatskleur wisselde tusschen
vuurrood en vaalbleek.
„Koud is het niet precies," stamelde ze, „maar
maar, ik houd zoo van deze cape." Zij had hem
een leugentje verteld. Zij kon Bertha's cape niet
uitstaan.
Ondertusschen bedacht Edmond, wat 'n be
koorlijk meisje zij was, even mooi ja, mooier
dan alle meisjes, die hij kende.
„De sóórt rust beoalt me niet."
„O nee, dat is niet de reden, waarom je het
draagt," zei hij spottend. „Vooruit 1 Beken eens,
waarom u die plunje hebt aangetrokken 1"
Ze had één keer gelogen. Ze zou niet opnieuw
liegen. Er stonden bijna tranen in haar donkere
oogen, terwijl ze hem met fonkelenden blik aan
keek.
„Ik houd niet van m'n costuum," fluisterde ze.
KORTE INHOUD VAN HET VOORAFGAANDE.
Willard Blackstone is gehuwd met de rijke weduwe Blanche
Rixby. Kort nadat hij de leiding over haar warenhuis op zich
genomen had, brandde dit af, en sedert dien parasiteert hij
met zijn beide zusters, de ongehuwde Henriëtte en de weduwe
Agnes Atherton, mitgaders dezer dochter Stella of Estelle,
op het vermogen van Blanche. De familie Blackstone tracht
met alle middelen een huwelijk tot stand te brengen tusschen
Blanche's zoon Edmond Rixby, die juist aan de Universiteit
is afgestudeerd en nu wil gaan schilderen, en Stella, die
eveneens succesvolle studies beëindigd heeft,maar den eersten
prijs zich ontnomen moest zien door een eenvoudig meisje,
Rita Holiday, pleegkind van den schrijnwerker Pock. In werke
lijkheid isRita een halfzuster van Stella Atherton, inaar heeft,
zonder zelfs haar eigen naam te kennen, steeds den naam
harer vroeg overleden moeder, Holiday, gevoerd, daar Francis
Atherton dit eerste huwelijk tegenover Agnes en de andere
Blackstone's geheim heeft gehouden. Nu Francis overleden
Is, zou Rita eigenlijk boven Stella zijn voornaamste erfgename
zijn. Maar om elke mogelijkheid van aanspraken te voorkomen,
ontfutselt Willard Blackstone, op de hoogte van den toestand
gekomen, aan Rita's stervende grootmoeder de acte van het
huwelijk harer dochter met Francis Atherton. Hij verspreidt
lasterpraatjes over Rita's afkomst en vertrouwt haar ter
verdere opvoeding aan zijn zuster Henriette toe, die 't kind
het leven geheel ondraaglijk maakt. Op Edmond, die haar
enkele malen ontmoette, heeft haar verschijning dieper
indruk gemaakt. Bij een echtelijken twist over fantastische
sommen, die Willard voor zich en zijn zusters noodig heeft,
over de kwestie van den warenhuisbrand en over de geheim
zinnige behandeling van Rita Holiday, wordt Blanche Rixby
door haar man geslagen en daarna wordt zij ernstig ziek.
'Roman door Grace CP^Iiller White
„Ik vind 't hatelijk verschrik- 1 A
kelijk. Emmons zegt het ook. Ik IN O. 1 JL
wenschte het te bedekken. Ik
ik kon de gedachte niet verdragen, dat u het zoudt
zien."
„Ach, onzin I" antwoordde Edmond, die vurig
verlangde haar op haar gemak te zetten. „Ik heb
het toch gisteren ook gezien I"
„Maar toen was het anders dan nu. Het was niet
zoo lang. Het reikte slechts tot m'n enkels. Miss
Blackstone heeft me gisteravond de zoomen
van ai m'n nieuwe costuums laten uitleggen."
Ze slikte drie of vier keer en Edmond
hoopte maar, dat ze niet zou gaan schreien.
„Ach, wat zou dat 1" lachte hij. „Gooi die
cape nu af en laat mij zelf oordeelen."
„U zoudt me nooit meer aankijken, als ik
dat deed," zei ze aarzelend.
„Hoe komt u erbij I" en hij schaterde. „Wat
soort van manspersoon denkt u dan, dat ik
ben Een japon maakt niet het minste ver
schil voor mij niet het allerminste."
„Werkelijk vroeg zij blozend.
„Niets zekerder dan dat 1" stelde hij haar
gerust. „Gooi af nu die cape, want u kunt
dat kleedingstuk niet dragen, terwijl ik u
schilder, moet u weten."
„Vooruit dan maar 1" en zij stond op en
liet de cape van haar schouders glijden.
Edmond stond op en bestudeerde haar
critisch. 't Was ongetwijfeld het leelijkste
zwarte costuum, dat hij ooit had gezien.
„In den rug zakt het uit," merkte hij pein
zend op.
„En het sleept bijna op den grond," klaagde
Rita. „Het mocht van miss Blackstone geen
centimeter korter zijn."
„Waarom mocht dat niet vroeg hij.
„Wat voor gewichtigs zit daar achter
Weer verdween de liefelijke blos van het
olijfkleurige gezichtje. Edmond was het nog
niet met zichzelf eens, of hij haar bléék zou
schilderen, hetgeen interessanter zou zijn, óf
dat hij haar gelaat 'n weinig zou opfleuren
met de rozeroode tint, die zich reeds weder
over de bleekheid verspreidde.
„Wat zit daar achter?" vroeg hij nog eens.
„Zij zegt, dat het voor mijn welzijn is," be
kende Rita met zachte, schaamtevolle stem,
„en dat is ook de reden, waarom ik die zware
schoenen moet dragen. O, wat is het leven toch
verschrikkelijk 1"
Edmond ging een oogenblik met zichzelf te rade.
„Ik dacht daar zoo," zei hij ten slotte, „zoudt u
niet graag een nieuw costuum hebben Zoo mooi,
als er maar een te krijgen is 1 Niet zoo'n oude
klungel."
Vóór Rita nog 'n woord kon uitbrengen, kwam
Henriëtte Blackstone de kamer binnengestapt.
De dame pufte en hijgde, transpireerde niet zuinig
en slaakte jammerklachten over de hitte. Zij was
van de eene vriendin naar de andere gerend, om
het nieuws rond te bazuinen, dat zij en eigenlijk
geheel haar familie met moord was bedreigd.
Geen wonder, dat zij vermoeid in een stoel neer
zonk. Zij merkte haar neef het eerst op en glim
lachte. Maar nauwelijks had zij Rita binnen haar
gezichtskring gekregen, of haar blik werd streng
afwijzend. Even was er een drukkend zwijgen.
„Wel, wel, Edmond, dat is een verrassing," zei
ze ten slotte hijgend. „Estelle verwachtte je dezen
namiddag. Haar oom Willard had beloofd, dat je
zoudt komen. Hoe gaat het thuis Is er iets bij
zonders, beste jongen
„M'n stiefvader stuurt me met 'n pakje en 'n
boodschap," antwoordde hij. „Daarna ga ik voor
den heelen middag naar Hillard."
Henriëtte liet haar uitgespreide vingers den
dienst van een waaier verrichten.
„Zoo, zoo 1 Je gaat dus weer met verf knoeien,"
zei ze vinnig. „Aggie zeide, dat je moeder met
hoofdpijn te bed ligt. Is ze erg ziek
„Nee, dat niet, maar ze is uitgeput, en Dr.
Rugby heeft rust voorgeschreven."
