BELANGRIJK BERICHT
LADY DEMER'S GEHEIME HUWELI1K
No. 36
VRIJDAG 21 NOVEMBER 1930
709
Hij nam Willard's pakje en brief uit z'n zak en
reikte ze aan Henriëtte over.
„De brief is gezegeld, tante," lichtte hij toe.
„Zeker van privaten aard."
„Natuurlijk I" zei ze bits. „Willardisverstandig."
Hierop gaf Edmond geen antwoord. Hij was
goed bekend met z'n tante Henriëtte en haar
achterdochtig karakter.
Miss Blackstone schoof een hoekje van haar zak
doek onder elk van haar brilleglazen en wischte
haar oogen af. Daarna verbrak zij het zegel van
haars broeder's brief.
„Wat 'n lange brief," merkte zij op, terwijl ze zich
gereed maakte er nauwkeurig kennis van te nemen.
„Lieve Hetty", las zij, „Blanche vereischt van
daag al m'n zorgen en derhalve kan ik niet zelf
komen. Je behoeft je niet ernstig ongerust te ma
ken, aangezien ze niet ernstig ziek is. Ik zeg dit op
gezag van Dr. Rugby. Ik had liever, dat je niet
naar Twin Hedges kwaamt althans nu niet.
Rugby heeft rust voorgeschreven. Het voornaamste
doel van dit schrijven is, er nogmaals bij je op aan
te dringen, dat je dat verhaal van den man, die je
door de telefoon bedreigd heeft, niet verder moet
vertellen, 't Verwekt enkel praatjes in de stad, als
men over zulke dingen spreekt. En laat mij er ook
nog eens den nadruk op leggen, dat je niet te streng
voor het meisje Holiday moogt zijn. Vergeet niet,
dat Blanche er op aandrong, dat ik haar van je
vandaan zou halen. En dat zou allemaal niet ge
beurd zijn, als je gedacht hadt aan wat je me beloofd
hebt. Hetty, ik smeek je, in Bradmere niet zooveel
over onze familie-aangelegenheden te kletsen.
Ik zend je dezen brief door Edmond, tegelijk met
het pakje zaad, dat je wenschte te ontvangen, en
geef hem s.v.p. een wenk, dat hij Estelle 'n bezoek
moet brengen op z'n weg naar 't atelier van
Hillard.
„Met vriendelijke groeten,
„Will".
Wel, wel I Zij mocht dus met niemand spreken
over dat vreeselijke telefoontjeWillard had z'n
inkt beter kunnen sparen IJZij had het immers reeds
gedaan, en .nu wist hij dat natuurlijk al, want
Agnes 't was algemeen bekend had nog nooit
iets voor zichzelf kunnen houden. In haar over
denking werd zij gestoord door Rita, die trachtte
naar de deur te sluipen.
„Wat doet u eigenlijk hier, miss?" vroeg Hen
riëtte op scherpen toon. „Heb ik je niet gevraagd,
Emmons te helpen
„Ja I" gaf het meisje toe, stijf van schrik.
Edmond kwam haastig te hulp.
„Maar zij heeft opengedaan, toen ik belde,
tante Hetty," legde hij uit. „Iemand moest dat
toch doen. Ze wou juist de kamer verlaten, toen u
binnen kwam. Wees nu niet kwaad op haar."
„Jij behoeft me niet te vertellen, wat m'n plicht
is, jongeman," wees Henriëtte hem bits terecht.
„Houd je raadgevingen maar voor je. En die cape,
Rita, waar komt die vandaan
„Die cape die had ik omgeslagen," bekende
Rita. „Ik had dat gedaan, omdat omdat.
„Ja, waarom had je dat gedaan vroeg Hetty
op ruwen commandotoon. „Dat zou ik wel eens
graag willen weten."
„Ik ben van plan haar in die cape te schilderen,
tante Hetty," onderbrak Edmond haar. ,,'t geeft
een soort Romeinsche toga-effect, als je één van de
punten omhoog gooit. Zóó I" En hij maakte een
vlugge opwaartsche beweging met zijn hand, alsof
hij iets over zijn schouder wierp.
Henriëtte's gelaat werd schrikkelijk om te zien.
De zonder onderbreking vloeiende tranen deden
de scherpte ervan nog meer uitkomen. Zij ergerde
zich geducht aan Edmond In één zin had hij zoo
veel afschuwelijke dingen weten saam te brengen
poseeren, schilderen, en dan ten slotte dat theatrale
effect
„O, u kunt het u gemakkelijk voorstellen, lieve
tante," vleide de jongeman, „wat 'n pracht-schil-
derij dat zou worden. Miss Holiday heeft beloofd,
voor mij te zullen poseeren."
„O ja, heeft ze dat vroeg Henriëtte en er was
een klank van aanrollenden donder in haar stem.
„Wie heeft gezegd, dat ze mocht Zoolang ze deel
uitmaakt van mijn huishouding, poseert ze voor
geen enkelen artist, voor geen enkelen verfknoeier,
versta je Miss Rita, we zullen de waarheid hooren
en niets dan de waarheid. Waarom heb je die cape
omgeslagen
Indien Rita de waarheid vertelde hoe zij het
„zak-en-asch"-costuum verfoeide, hoe gruwelijk
ellendig zij zich daarin voelde dan wist ze zeker,
dat miss Blackstone boos zou worden. Haar eenig
verlangen was, haar ongelijk neerhangenden rok
op te nemen en te verdwijnen.
Terwijl ze ten volle genoot van de kwelling, die
ze het meisje aandeed, zei Henriëtte nog eens
„Waarom heb je die cape omgeslagen,
Rita
Stilzwijgen nog steeds I En plotseling zond bui
ten in 'n boom een vogel zijn melodieuze trillers
opwaarts ten hemel.
„Luister naar die lijster, tante Hetty jubelde
Edmond, en daarna, de eene beleediging op de
andere stapelend, grijnslachte hij tegen de ver
schrikte dame.
„Rita, kom hier," gebood zij, met een gekrom-
den wijsvinger uitgestrekt.
Maar het meisje bewoog zich niet.
Het was zóó duidelijk zichtbaar, dat Rita hevig
leed, dat Edmond uitriep
„In Godsnaam, tante Hetty, kunt u haar niet
met rust laten Zij haat het zwarte vod, dat ze
moet dragen, en ik kan haar geen ongelijk geven.
Het is schandelijk, gewoonweg schandelijk Indien
u niet voor iets beters kunt zorgen, dan zal moeder
het doen. Het is onzinnig van u, te beweren, dat
het voor haar welzijn is, dat ze 'n dergelijk ding
moet dragen. Ik noem dat fanatisme in den hoog-
sten graad Zoudt u ten minste niet kunnen zorgen,
dat de rok 'n beetje gelijk hing, zoodat de indruk
'n tikje behoorlijker werd
Miss Blackstone werd grijs van woede. Die kwa
jongen durfde critiek op haar daden uit te oefenen
Blanche Blackstone's zoon en een armoedzaaister,
een meisje met 'n bedenkelijke afkomst, durfden
die vernedering over haar te brengen En wat
karakteristiek voor haar was, op Edmond's smeek
bede sloeg zij in 't geheel geen acht.
„Rita," zei ze met 'n vreeselijke stem, „ga naar
m'n kamer en haal de rijzweep, die naast de klee-
renkast hangt. Breng ze hier bij me."
Toen raakte Rita werkelijk bijna buiten bezin
ning. Afschuw deed haar spieren verstijven. On
samenhangende uitroepen schoten door haar geest
en drongen naar haar lippen. Een rijzweep Om
die op haér te gebruiken Zij was nog nooit van
haar leven met 'n zweep geslagen Bijna achttien
jaar oudEen gouden medaille John Worth's
glimlachend gelaatIn tegenwoordigheid van Ed
mond Rixby Zij keerde haar verschrikten blik
naar den zwijgenden jongeman, die doodsbleek zag.
Miss Blackstone van haar kant, hoewel ze woe
dend was op Edmond, beleefde werkelijk een vreug
devol oogenblik.
„Toe, haal me die zweep, Rita 1" Het bevel werd
met nadruk gegeven en duldde blijkbaar geen uit
stel. „Ik ken m'n plicht en geen parvenu van 'n
Rixby zal me beletten dien te volbrengen."
Edmond deed een schrede voorwaarts en ging
vlak vóór z'n tante staan.
„Maar u zult die zweep toch zeker niet op Rita
gebruiken, tante Hetty bracht hij hijgend uit.
„Zoo, zal ik dat niet doen, jongeman vroeg
miss Blackstone. „Wel heb ik óóit Heb ik óóit
Nee, nóóit 1 Ha, je zult eens zien I Zij is nog niet
meerderjarig 1 Ik heb het altijd tegen je moeder
gezegd, „Wie de roede spaart, bederft het kind",
maar ze wilde m'n advies betreffende jou niet
aannemen. Als ik echter 'n kind heb op te voeden,
dan weet ik mijn plicht te doen. Vooruit, haal die
rijzweep, Rita 1"
„Ga weg asjeblief I" smeekte Rita tot Edmond.
„Blijf niet om het aan te zien."
Zijn ridderlijkheid riep alle beschermende in
stincten in hem wakker. Woedend barstte hij los
„Zij zal u niet met de zweep slaan, zoolang ik hier
ben, Rita." Hij raapte de cape op en reikte die aan
haar over. „Zie nu, dat u hier wegkomt, dan zal ik
wel voor de rest zorgen."
„Edmond 1" brieschte Henriëtte, „hoe durf je 1"
Maar Rita was reeds verdwenen, vóór de woeden
de vrouw haar naam kon uitbrengen.
Het was een overrompelde miss Blackstone, die
haar neef aanstaarde, nadat 't meisje was verdwe
nen. De kaak van de goede dame hing scheef en haar
gelaat was koortsig rood van hitte en nijdigheid.
Zoodra Rita de deur achter zich had gesloten,
draaide Edmond zich om en keek dreigend op
z'n tante neer.
„Hoe durfde je dat te doen, Edmond," vroeg ze,
maar haar toon was niet meer zoo scherp. Zij zat
in het nauw. Gelijk alle laffe personen, kroop zij
voor haar meerdere. Zij was thans werkelijk bang
voor haar neef. Er was in hem op dat oogenblik
een schoonheid, een dreigende waardigheid, die
haar 'n beetje ontzag inboezemde.
„Wat 'n idee, een meisje van haar leeftijd met
de zweep te willen slaan 1" riep hij met luide,
schrille stem uit, terwijl een donkerroode blos zijn
gelaat overtoog. „Het is schandelijk! En dat
alleen, omdat een japon haar niet aanstaat. Zoo
iets heb ik nog nooit gehoord. U kunt dat eenvoudig
niet doen, tante Hetty."
Henriëtte maakte 'n beweging, alsof zij wilde
opstaan. Ze moest thans niet wijken voor dat
jongmensch. Die snuiter zou z'n kwajongensstreek
over heel Bradmere uitbazuinen, als hij de over
winning behaalde. Het speet haar nu, dat zij Rita
had bevolen, de zweep te halen. Als ze dat bevel
herriep, zou dat beteekenen, dat ze ongelijk erken
de. En ze had nooit ongelijk. Ze kuchte verschil
lende keeren en zei „foei" en „poe", gevolgd door
een lang-uitgehaald „bah 1"
„Dan zul je toch binnen vijf minuten iets der
gelijks moeten hooren, m'n jongen," verklaarde
ze, „en zien ook. Ik zal je 'n lesje geven om niet
zoo onbeschaamd en bemoeiziek te zijn. Ik zal in
m'n eigen huis doen, wat ik wil."
Edmond begaf zich naar het venster en zag pein
zend uit over de baai. Twee groote vogels meeu
wen waren het vlogen van de kust op en cirkel
den door de lucht, daalden dan weer tot bij het
water en schoren over z'n oppervlakte, tot ze ten
slotte uit het gezicht verdwenen.
(Wordt voortgezet)
Op veler verzoek hebben wij besloten den termijn van onze PRIJSVRAAG, voorkomende in het nummer
van 7 dezer, met een week te verlengende antwoorden worden dus bij ons hoofdkantoor binnen verwacht tot
en met Maandag 1 December a.S. Dit met het oog op het feit, dat onze laatst verschenen premieroman
hier en daar iets later verkrijgbaar is geweest dan aanvankelijk was bepaald.
4
