No. 39
VRIJDAG 12 DECEMBER 1930
775
zouden vechten om me te mogen consulteeren
En wat is het eindDat ik hier zit in dit dure
huis, met de dure inrichting.... met wroeging,
gedoemd tot werkeloosheid.... en één patiënt!"
„En die eeneis zeker erg ziek...." infor
meerde Loekie voorzichtig.
Hij bleef voor 't meisje staan en lachte grimmig.
„Luister kind, die ééne mankeert.... niets,
ze denkt het alleen maar of ze wil het denken
„Zoo," zei Loekie, „is het een „zij". ben je ook
op iemand verliefd, Blik
„Nee," antwoordde Blik kortaf, „heelemaal niet,
maar je komt in je eenzaamheid tot vreeselijke
dingen. Ze is de zuster van een van de rijkste
notabelen en als ik die z'n dochter trouw, dan is
m'n toekomst gemaakt, snap je
„Die tante komt puur uit nieuwsgierigheid.
Men noemt haar hier „de wandelende loud-speaker".
„Dan zou ik dat meisje trouwen," raadde Loekie
laconiek, terwijl ze een greep naar de pinda's deed.
Blik liet zich weer in z'n stoel vallen.
„Of ik gelukkig word, komt er bij jou ook niet
meer op aan," zei hij langzaam.
Loekie wendde het hoofd af. „Och".. zei ze
vaag.
Blik wond zich opnieuw op.
„Goed, maar denk je dat dat hier maar zóó
gaat Wat kan ik tegenover haar rijkdom zetten
„De pa heeft mij laatst op de sociëteit een duide-
lijken wenk gegeven. Het beteekende ditmijn doch
ter plus geld trouwt met 'n man plus capaciteiten..
En hoe toon ik die, als er geen patiënten komen
Loekie keek erg bedenkelijk. „Hebben de men-
schen hier dan geen zenuwen vroeg ze min
achtend, „wat een gekken 1"
Toen zwegen ze allebei, elk verzonken in eigen
gedachten. Beneden slofte Jans door 't stille huis,
sloot de houten blinden voor ieder raam zorgvuldig
met de ijzeren stangen. Opeens sprong Loekie
overeind.
„Blik!" hijgde ze, „je hebt altijd op mij ver
trouwd. Doe je dat nog
Blik's oogen blonken op. „Loekie," sprak hij,
„je ingevingen waren altijd goud waard en als je
raad weetdan geef ik mijn lot. als vroeger weer
in deze twee kleine sterke handen."
Den volgenden avond zat de „wandelende loud
speaker" nauwelijks in de wachtkamer of een
magere burgerjuffrouw met stalen
bril kwam gejaagd binnen.
Ze plantte zich op het puntje van
een stoel en keek angstig rond. „Bent
u ook ziek vroeg ze nieuwsgierig.
De wandelende loudspeaker gaf
door een licht kuchje te kennen, dat
ze deze vraag ongepast vond.
„Ikke wel," ging de andere on
verstoorbaar verder,as ik twee
minute gezete heb, is het net of er
een mesje steekt en danHu 1
daar is het weer 1"
De magere juffrouw sprong plotse
ling de lucht in, draaide zich woedend
om, bekeek scherp met haar bijziende
oogen de stoelzitting en zei droevig
„Hoe ken het, dat in dit mooie huis
toch ook wespen benne.... bij ons
buuten is 't vanzelf wat aanders.
Heb u hem ook zien vliege.... juf
frouw?"
De loudspeaker huiverde.
Gelukkig werd juist de commu
nicatiedeur geopend en de rustige
stem van dokter Verhaeren klonk
„U, juffrouw Voor,dijk
De loudspeaker bloosde. „Laat u
die patiënte maar voorgaan, dokter,
ze schijnt nogal erg te zijn."
„Zooals u wilt sprak de dokter
effen.
De magere juffrouw glipte schich
tig weg.
Even later klonken stappen op de
Afghaansche herders op
de stoffige landwegen
gang, een tikje op de wachtkamerdeur en een
correct jongmensch trad binnen. Hij groette be
leefd, nam lectuur en bladerde wat.
Juffrouw Voordijk begon een beetje ongeduldig
te worden. Ze keek op haar polshorloge, zocht een
zakdoek uit haar taschje en snoot nuffig haar
neus.
Het jongmensch staarde haar aan en barstte in
lachen uit. „Ha HaHaDer Trompeter von
SSckingenriep hij hard.
De loudspeaker rilde als een rietje en keek angstig
naar de deur. Het jongmensch deed weer of hij las
en zei toen heel gewoon „U behoeft niet bang te
zijn, ik kan alleen maar niet tegen enkele geluiden
mijn broer had het ook en die is door den dokter
totaal genezen."
De electrische schel klonk door huis en toen de
loudspeaker iets van deelneming aan het jongensch
wilde betuigen, keek ze in het zonderlingste gezicht,
dat ze ooit gezien had. Het jongmensch had de
tong uitgestoken en grijnsde als een stok-oude
neger.
„Bellebellebel", stamelde hij.
Gelukkig verloste dokter Verhaeren de ongeluk
kige loudspeaker, die als een haas de veilige spreek
kamer binnen vluchtte.
„Het zaakje loopt prachtig," zei Loekie voldaan,
toen ze op den derden avond via de spreekkamer
en doorloopkast de slaapkamer bereikte, waar haar
suite-case stond.
Ze trok haar garderobe van „boerenvrouw uit de
streek" uit en ging voor den spiegel zitten om zich
„af te schminken."
De wandelende loudspeaker was nu bij Blik
binnen en kreeg haar congé, als zijnde genezen.
En over de praktijk van dokter Verhaeren kon
ze de beste inlichtingen geven, want de patiënten
kwamen van heinde en verre en allen werden in
korten tijd genezen.
Loekie poederde haar wangen en hals en hoorde
het uit-laat-belletje trillen.
Ze lachte. Loud-speaker" nu maar flink," zei
ze grinnikend in zichzelf en ze neuriede heel zacht
een ondeugend liedje.
Dokter Verhaeren sloeg juist z'n boeken dicht,
toen hij geluid meende te hooren in de wachtkamer.
Hij ging kijken en vond een oude heer gebogen
over een tijdschrift.
Even vloog het door z'n hoofd „Een mop van
Loekie, een nieuwe creatie," maar de heer stond
op en kwam met uitgestoken hand naar voren.
„Dokter, ik moet excuus maken, ik ben iets
over tijd, maar ik wou u toch nog graag even raad
plegen 't is over mijzelf."
„Mijnheer Voordijk," zei Blik verrast, „komt u
binnen."
Er volgde een minzaam, geanimeerd gesprek.
Het lukte den dokter zijn patiënt volkomen ge
rust te stellen en de heer Voordijk nam afscheid
met veel vriendelijke woorden...
„Dokter, ik dank u, ik voel mij geheel gekal
meerd.... En dan nog iets. Het zou mijn vrouw
en dochter bepaald een genoegen zijn, wanneer u
een oogenblikje van uw kostbaren tijd, voor een
bezoekje, wilt afstaan."
Dokter Verhaeren boog vereerd.
„Heel graag, meneer Voordijk. Zoodra ik een
avond vrij kan maken, zal ik het u laten weten
Plotseling zweeg de dokter met oogen star van ont
zetting.
Was het verbeelding of werkelijkheid
Er piepte zacht een deur en de zware groen-peluche
gordijnen bewogen even.
Een slanke, welgevormde arm plekte akelig
duidelijk tegen den donkeren achtergrond, dan
verscheen een massa rossig-kroezend haar en een
hooge stem vleide „Toe Blik, geef mij vast een
paar zoute pinda's...." Een paar groote grijze
oogen keken vol schrik de beide mannen aan.
„Oei l" zei de stem ontdaan„d'r is een
echte.11"
NASCHRIFT.
(Overgenomen uit de Nieuws
bode).
Naar wij vernemen heeft Dr.
J. W. Verhaeren, zenuwarts,
zijn omvangrijke praktijk over
gedaan en heeft hij zich voor
studie-doeleinden op reis be
geven.
