^"ededeelina
De Smet van het Verleden
No. 39
VRIJDAG 12 DECEMBER 1930
769
heeft het 'n tijdje geleden bij mij achtergelaten.
Ik zal daags na de begrafenis te tien uur 's morgens
bij je komen om het voor te lezen. Hoe is het met
Edmond
„Zoo goed als men rhaar kan verwachten,"
antwoordde Willard, en toen zette hij z'n trots voor
'n oogenblik op zij, om te vragen „Kun je mij de
hoofdzaken van m'n vrouw's testament mede-
deelen, John
„Ik doe dat liever niet door de telefoon," zei
Mr. Worth hem, en toen Willard den hoorn ophing,
verdubbelden zich zijn twijfel en angst.
Mrs. Blackstone's begrafenis had in alle stilte
plaats te twee uur in den middag van den derden
dag na haar dood. Dien morgen woedde er een ge
weldig onweer. Het scheen werkelijk, of ook de
natuur rouwde om de vrouw, wier jonge zoon ge
folterd werd door zelfverwijt. Gedurende de lange
dagen en slapelooze nachten, die de droeve plechtig
heid voorafgingen, kon niemand een woord uit
Edmond krijgen, afgezien van de gewone beleefd
heidsformules. Alleen zijn lichaam leefdezijn
ziel leek dood in haar omhulsel. Kwellend inderdaad
was de aanwezigheid van Willard's zusters en
Estelle. Zij waren als een zwerm drukke bijen.
Esteile deed haar best hem te troosten, maar hij
lette niet op haar, evenmin als op de anderen.
Blanche's overschot werd bijgezet in den familie
kelder, terwijl de wind door de boomen loeide en
de hemel geheel met donkere wolken was bedekt.
Edmond liet alles onverschillig. Zijn oogen
bleven droog en zijn gelaat was doodsbleek. Hij
schonk geen aandacht aan Willard, toen deze z'n
arm om zijn schouders sloeg op den terugweg van
het kerkhof naar den auto, die hem wachtte.
Maar toen John Worth zijn arm aanraakte,
keek hij verrast op.
„Edmond," zei Mr. Worth zacht, „ikwou.dat
ik je iets kon zeggen, dat je het geleden verlies
minder zwaar zou maken. Zal het je iets helpen,
als ik je zeg, dat haar laatste gedachten gedurende
weken voor jou zijn geweest
Edmond staarde hem wezenloos aan, en enkel
de omtrek van Worth's corpulente gestalte was
voor hem zichtbaar.
„Dank u," antwoordde hij heesch, en zij zetten
hun weg voort.
HOOFDSTUK XXVI
VAN AANGEZICHT TOT AANGEZICHT
gelijk een cirkel begin noch einde heeft, zoo was
het ook met Henriëtte Blackstone's gedachten,
die ronddwarrelden zonder tot een conclusie te
komen, terwijl Warren haar na Blanche's begra
fenis in den auto naar West Bradmere
reed.
Henriëtte's gelaat werd verwrongen
door een uitdrukking van angst. Hoe
veel ellendige dingen waren in den laat-
sten tijd gebeurd Niet evenwel, dat er
nog meer telefoontjes gekomen waren
van den schurk, die haar en haar familie
had bedreigd: er bestond inderdaad geen
enkele aanduiding, dat hij nog in Brad
mere was, en zij was geneigd geloof te
schenken aan Willard's verzekering, dat
iemand een ruwe grap had uitgehaald.
Haar grootste kwelling lag hierin, dat
zij trachtte te gissen, hoeveel Blanche
haar in haar testament had nagelaten.
Tot morgen te wachten leek onverdraag
lijk. Waarom, als het gebruikelijk was,
had John Worth er niet in toegestemd,
dienzelfden namiddag het document voor
te lezen? O, de man had natuurlijk ge
zegd, dat hij aldus handelde uit con
sideratie voor Edmond; maar waarom
moest die jongeman voorgetrokken wor
den boven alle anderen Henriëtte had
dit aan Agnes gevraagd, terwijl zij naast
elkaar in den begrafenis-auto hadden
gezeten.
Ja, die Agnes 1 Die vrouw voerde iets
in 't schild I Maar wót eigenlijk? Had
Hetty haar zuster niet in Blanche's ka
mers ontdekt, daar kalm neerzittend,
alsof zij de meesteres was Agnes was
sluw ze was dat van haar kinderjaren
af geweest. Zou Aggie sommige van
Blanche's juweelen o, kostbare dia
manten en paarlen 1 van Willard
aftroggelen Henriëtte's hoofd schommelde heen
en weer bijna even snel als de wielen rondwentel
den. In haar beleedigde onwetendheid foeterde zij
bij zichzelf tegen de samenzwering, die men, vol
gens haar vaste overtuiging, tegen haar aan 't
smeden was.
Zij bleef echter niet lang in onzekerheid. Nauwe
lijks was ze in huis teruggekeerd, of daar rinkelde
de telefoon.
„Ik kom zélf, meisje," hijgde ze, toen Rita ver
scheen. „Ga terug naar de keuken."
Zuchtend nam Henriëtte plaats aan de telefoon.
Agnes'stem, 'n beete schor en gejaagd, antwoord
de op haar vermoeid „Hallo 1"
„Ha, Hetty, lieve, je bent dus thuis," zei Agnes
overdreven-vriendelijk. „Ik heb het goed uitge
keken, hè Is het niet een afmattende dag ge
weest Estelle heeft getracht Edmond over te
halen, met ons mee naar huis te gaan, maar hij
was zóó uitgeput, dat hij niet kon. Dus hebben we
andere plannen gemaakt. Ik wilde je m'n schik
kingen even laten weten, Hetty, maar zeg in 's he
mels naam niet tegen Willard, dat ik er met je over
gesproken heb. Ik verhuis morgen naar Twin
Hedges. Ik zal al heelemaal geïnstalleerd zijn op
het tijdstip, dat het testament wordt voorgelezen.
Ik laat dit huis onmiddellijk schieten. Ik zal het
gemeubileerd verhuren en dat zal mijn inkomen
verhoogen. Voor Estelle zal het heerlijk zijn, als
ze zoo dicht bij Emond is."
„O, is dót de kwestieviel Henriëtte haar in
de rede. „Ik dacht wel, dat er iets gaande was,
lieve zuster. Adieu 1"
Brieschend van woede hing Henriëtte den
hoorn weer aan den haak. Willard zou dus Agnes
bij zich in huis nemen Natuurlijk had hij een huis
houdster noodig. Henriëtte kon dat feit niet weer
leggen. Maar waarom moest het Agnes zijn
Waarom niet zijn oudste zuster? Ha, Agnes, had
weer op bedrieglijke manier gekonkeld, zei Hetty
bij zichzelf met 'n snuivend „poe en een hardop
uitgezucht „foei I" dat haar aan 't niezen maakte.
Zij hijgde van boosheid, toen zij de keuken bin
nentrad, waar Rita vruchten aan 't koken was en
Bertha zich bezig hield met het inmaken van bes
sen.
Op het gezicht van hun ontdane meesteres
staakten beide vrouwen even het werk.
Emmons," aldus begon miss Blackstone op
driftigen toon, „je zult in de toekomst keukenmeid
zijn op Twin Hedges. Ik ga daar wonen."
Betha sloeg zich met de handen op de heupen.
„Wat u me dóór vertelt, miss Blackstone
bracht ze hevig-verbaasd uit. „Dat noem ik nog
eens vooruitgaan in de wereld. Ik zou het prachtig
vinden, als ik maar hulp genoeg krijg. Ik was juist
van plan u te zeggen, dat ik hier veel te hard moet
werken en dat ik iemandandersnoodig heb, behalve
dat kuiken hier. Zij is handig genoeg, Rita, dat
schikt wel, maar ze is voor dat werk niet opge
leid. Sinds Milly is heengegaan, is m'n rheumatiek
veel erger geworden."
Op elk ander oogenblik zou miss Blackstone
niet hebben nagelaten, Rita 'n standje te geven,
maar in deze bijzondere omstandigheden had zij
zooveel aan haar hoofd, dat zij vol ongeduld over
de kwestie heengleed.
„Ach, je zult hulp genoeg hebben, Bertha Wees
maar niet kwaad," antwoordde zij, „en jij, Rita,
jij gaat met me mee. Bertha, ik zal jou achterlaten
om voor alles te zorgen. Je pakt alle kistjes en
blikken, die nog niet opengemaakt zijn, in, en mis
schien zal Wardell ze terugnemen en ze afhouden
op mijn rekening. Zorg, dat je niets verknoeit.
Brang alles, wat kan gebruikt worden, over naar
Twin Hedges. Zie, dat het huis in orde is, vóór
je het morgen verlaat. Rita, laat de rest van die
vruchten maar staan en kom mee om te helpen
inpakken. Maar ga eerst je eigen boeltje gereed
maken."
Rita vloog de trap af. Haar hart bonsde onstui
mig als een donderende waterval. Zij zou dus in
hetzelfde huis gaan wonen als hij, de eenige hij
in de wereld, die haar gedachten bezighield.
Zij vroeg zich af, ofhet op verlangen van Edmond
was, dat zij met zijn tante meekwam. Toen herin
nerde zij zich, dat Mr. Blackstone haar voogd was.
Natuurlijk was het zijn wensch geweest, dat zij
zijn zuster naar Twin Hedges vergezelde. Bevend
over al haar ledematen trok zij een ander zwart
costuum aan. Zij haatte dit even hard als haar
alledaagsche plunje, maar ze moést wel.
De groote klok op de naburige kerk sloeg half
vijf, toen Henriëtte's auto Bright Street overstak,
en op het gevlekte aangezicht der dame lag een
uitdrukking van triomf.
Willard Blackstone's villa had wel ledig kunnen
zijn, zóó stil was het er. Het kon Hetty niet in het
minst schelen, of er iemand thuis was of niet. Zij
wist nauwkeurig wat zij van plan was te doen en
zij zou dat ten uitvoer brengen. Zonder te bellen
stevende zij het huis binnen, met Rita Holiday op
haar hielen Warren, beladen met koffers en doozen
volgde onmiddellijk
„Warren, breng al die dingen dadelijk naar boven,"
beval Henriëtte. „Breng ze in de suite tegenover
het groote salon. En jij, Rita, help hem 'n handje.
Ik wensch met m'n broer te spreken."
Toen Hetty Willard's kamer binnentrad, zat hij
voor z'n lessenaar en steunde het hoofd op de
handen. Hij zag op en zijn versomberd
gelaat drukte levendige verrassing uit.
„Ik dacht zoo, lieve broeder," begon
Henriëtte, terwijl de tranen over haar
wangen stroomden, „dat je mij in deze
droevige uren wel noodig zoudt hebben.
Daarom ben ik zonder uitstel gekomen.
Bertha komt in den loop van den morgen.
Je kunt je keukenmeid Pauline ófwel
afdanken óf ze kan Bertha ter zijde staan.
Natuurlijk kon ik Bërtha niet vragen, al
het kokswerk te doen voor dit groote huis
houden."
Zij kwam verder de kamer in, liet
zich in een stoel zinken en^ wuifde zich
met de hand koelte toe.
Een ernstige zenuwspanning had zich
van den bezitter van Twin Hedges
meester gemaakt.
„Ach, ik wensch je heelemaal niet hier
te hebben, Hetty," zei hij ongeduldig. „Ik
ben op dit oogenblik bijna ziek van de
zenuwen. Het zou veel beter voor je zijn,
nog een tijdje in West Bradmere te blij
ven. Ik smeek je terug te gaan naar
je eigen huis. Ik heb werkelijk niemand
noodig."
„Waarom laat je dan Agnes komen
kaatste Hetty nijdig terug. „Van mij zou
je nog nut kunnen hebben. Ach, foei,
poe, wat ben ik moe I"
Met deze woorden verliet zij hem.
Willard stond op en sloeg de deur
met een harden bons dicht. Hij wenschte,
dat alle vrouwen op den bodem van de
zee waren.
(Wordt voortgezet)
Vanaf heden kunnen onze trouwe lezers en lezeressen
bij onze bezorgers, agenten en administratie een
exemplaar bekomen van het pas verschenen verhaal
door den vermaarden Engelschen schrijver JOSEPH
HOCKING. De tot dusver door de Hollandsche
Bibliotheek gepubliceerde werken van dezen eminenten
auteur hebben hun weg onder het publiek gemakke
lijk gevonden, zoodat wij er geenszins aan twijfelen
of ook dit nieuwe boek zal door onze geregelde
afnemers op zijn juiste waarde geschat worden. Een
ingenaaid exemplaar kost slechts 15 cent, terwijl een
keurig gebonden editie tegen den zeer goedkoopen prijs
van 70 cent beschikbaar wordt gesteld. Wanneer de aan
vrage bij onze administratie schriftelijk geschiedt, ge
lieve men voor de ingenaaide boeken 5 cent en voor de
gebonden uitgave 10 cent aan postzegels in te sluiten.
